I Want The Airwaves...

Είμαι ένας άνθρωπος τρελαμένος με τη μουσική. Σπάνια θα με δείτε να χορεύω. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω κάποιο όργανο (παρότι στην οικογένειά μου παίζουνε). Και από τις αντιδράσεις μου οι περισσότεροι θεωρούν συχνά ότι είμαι ένας ψυχρός και εγκεφαλικός ακροατής. Μέσα μου όμως παίρνω φωτιά: πετάω σε ανεξερεύνητους γαλαξίες, πέφτω χωρίς αλεξίπτωτο σε άγριους γκρεμούς, ο εσωτερικός μου κόσμος γίνεται μια μάζα που ξαναπλάθεται, που θέλει να μάθει τα πάντα από την αρχή και να τα φάει με λαιμαργία. Κάθε φορά που ακούω κάτι που με συγκινεί βαθιά δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος έπειτα.

Είναι πολλά τα πράγματα που έχω αγαπήσει παράφορα στη μουσική. Και σήμερα θέλω να γράψω για ένα από αυτά. Θέλω να γράψω για τους Ramones. Που τόσο μόδα έχει γίνει τελευταία να φοράνε τα μπλουζάκια τους διάφοροι δήθεν ροκάδες και κάτι γκομενίτσες που η μόνη τους σχέση με το ροκ άρχισε και τέλειωσε στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τα τρία βασικά μέλη των Ramones πέθαναν στα τελευταία έξι χρόνια το ένα μετά το άλλο - και μαζί τους ένιωσα να πεθαίνει και ένα κομμάτι της δικής μου ροκ εφηβείας. Την οποία προσβάλλουν τώρα και από πάνω οι Ραμονομοδάτοι. Οι Ramones ήταν το καλύτερο πανκ συγκρότημα του κόσμου. Ξέρω πως υπήρξαν και οι Sex Pistols και οι Clash και ο Iggy Pop με τους Stooges, και δεν ισχυρίζομαι ότι δεν ήταν σπουδαίοι. Αλλά δεν κοίταξαν το ροκ εν ρολ γυμνό (ακόμα και ο Iggy του φόρεσε τελικά ένα μποξεράκι), δεν καταλάβανε τόσο σε βάθος την επαναστατική ουσία της απλότητάς του, ούτε έσκυψαν με τόση αγάπη πάνω από τη μελωδική μαστοριά των Beatles. Σε βάθος χρόνου μάλιστα θεωρώ πως ξεφτιλίστηκαν, ενώ οι Ramones απλά γέρασαν...

-

Οι Ramones ήταν άνθρωποι άλλων καταβολών, αυτών που οι γονείς μου θα χαρακτήριζαν ως «χθαμαλών». Δεν θα μπορούσαν ποτέ να διαβάσουν ένα κείμενο σαν αυτό που γράφω τώρα (πολύ απλά δεν θα καταλαβαίνανε τι λέει). Και θα απορούσανε που η μουσική τους έκανε άνω-κάτω την ψυχή μου. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς ήταν μεγάλοι κόπανοι, όσον αφορά τα πιστεύω τους (ναι, για τον Johnny χτυπάει αυτή η καμπάνα). Αλλά όταν ο εξοπλισμός τους έμπαινε στην πρίζα όλα γίνονταν μαγικά: γίνονταν θεοί, τα σκισμένα τους μπλουτζίν, τα μακριά μαλλιά του Joey, οι κιθαριές τους και τα αφοπλιστικά ποπ τους ρεφρενάκια ανακατεύονταν στο πιο μεθυστικό κοκτέιλ.

Όταν το έπινες, η Σίνα φαινόταν ως το πιο γοητευτικό πανκιό του κόσμου (“Sheena Is A Punk Rocker”), η κομμουνιστική Κούβα έμοιαζε με το πιο κουλ μέρος του πλανήτη (“Havana Affair”), ο περίγελος των αξιών του μέσου ανθρώπου άγγιζε τα επίπεδα του Κουρδιστού Πορτοκαλιού του Stanley Kubrick (“Teenage Lobotomy”) και η ροκ εν ρολ παιδεία φάνταζε πολύ πιο ουσιαστική από κάθε μάθημα ιστορίας στο Λύκειο (“Rock ‘n’ Roll High School”). Αλλά και στην ας την πούμε «παρακμή» τους οι Ramones έβγαλαν τραγουδάρες: το “Somebody Put Something In My Drink” έγινε δικαίως ύμνος στα ροκάδικα (άρχισαν έτσι βέβαια να το ακούνε και οι άσχετοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Το “Pet Sematary” ακούγεται, ως ατμόσφαιρα, λες και βγήκε από τις καλύτερες σελίδες του Stephen King. Και το “Poison Heart” παραμένει μία από τις αγαπημένες μου ροκ μπαλάντες.

Αλλά το πιο αγαπημένο μου από όλα ίσως τελικά να είναι το “We Want The Airwaves” (από το Pleasant Dreams του 1981). Εκρηκτική ροκιά, καταιγιστικής δύναμης, κάνει τα βάρη της ζωής να μοιάζουν με μια χούφτα σκόνη στην παλάμη που της κάνεις μια φου και την ξεφορτώνεσαι.

We want the world
And we want it know
We're gonna take it anyhow

Θέλησα να γράψω σήμερα για τους Ramones, γιατί είναι μια από τις μέρες που νιώθω έτσι ακριβώς, όπως λένε οι στίχοι αυτοί. Που νιώθω ότι εγώ θα ζήσω και θα τα καταφέρω και δεν θα αφήσω κανένα αρχιδάκι να μου κουνιέται και να με ρίχνει ψυχολογικά. Ξέρω κατά βάθος ότι δεν είναι τόσο απλό. Αλλά σαν το ακούω αυτό το κομμάτι μου φαίνεται τόσο απλό, σας το ορκίζομαι...