Thursday, May 3, 2007

ΒΑΡΕΘΗΚΑ

"Βαρέθηκα να λέω πως θ' αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια
κυνηγημένα, με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά"

Σήμερα θυμήθηκα τον Νικόλα τον Άσιμο. Είχα καιρό να τον ακούσω, αλλά η στριμμένη μελωδία του "Βαρέθηκα" άρχισε να παίζει σήμερα στο κεφάλι μου μόλις ξύπνησα και έτσι πήρα τον Ξαναπές μαζί μου στη δουλειά. Ήταν περίεργη φιγούρα ο Άσιμος. Κατά μία έννοια ενσάρκωσε την πιο γοητευτική πλευρά της πλατείας Εξαρχείων, εκείνη που δεν είχε μόνο ιδιαιτερότητα, οργή και πρέζα, αλλά και άποψη, όραμα και πρόταση. Σε μια εποχή που οι ευυπόληπτοι μικροαστοί τρέμανε σαν τη σκιά τους ακόμα και να περάσουν από τα Εξάρχεια, πόσο μάλλον να κάθονται για τον καφέ τους, έτσι για να τη δουν και λίγο εναλλακτικοί ή περιπετειώδεις τύποι. Δεν είχε τότε Flocafe και Γρηγόρηδες. Όποιος σύχναζε εκεί ρίσκαρε να μπει στο στόχαστρο της παρακολούθησης των ρουφιάνων, ακόμα και αν ήταν ένας απλός ροκάς φοιτητής, που γούσταρε να πίνει τις μπύρες του στα πιο γνήσια ροκόμπαρα της Αθήνας. Και μη νομίζετε ότι αυτά γίνονταν επί Καραμανλή και Δεξιάς, όπως λέει ο μύθος. Επί Αλλαγής και παπανδρεϊκού Σοσιαλισμού γίνονταν αυτά. Η παλιά Δεξιά υπήρξε πάντοτε ένας πολύ πιο εντάξει "αντίπαλος". Ήξερες που στεκόταν, ντόμπρα πράγματα. Η σημερινή Δεξιά το έχει χάσει αυτό, έχει καταντήσει ένα μπλε ΠΑΣΟΚ.

Ας γυρίσουμε όμως στον Άσιμο. Λένε πως ο Άσιμος ήταν ψυχοπαθής και έπασχε από ένα είδος σχιζοφρένειας. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, ή αν ήταν μια αναγκαία στάμπα για να ξεφύγει από τη βαρβαρότητα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Είναι αλήθεια πως σε κάποια φάση τον στείλανε στο Δαφνί για λιγάκι και καπάκι πήγε και φυλακή, κατηγορούμενος για τον βιασμό μιας πρώην φιλενάδας του. Δεν ξέρω την αλήθεια για όλα αυτά. Δεν το έχω ψάξει και δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεις το τι ισχύει: πολύ μυθολογία από τους "δικούς του", πολύ λάσπη από τους "καθώς πρέπει". Πάντως μετά τη φυλακή ο Άσιμος πήρε τον κατήφορο ψυχολογικά. Και κατέληξε να κρεμαστεί. 17 Μάρτη του 1988 ήταν. Κι εγώ οκτώ χρονών, έπαιζα αμέριμνος μπάλα στη γειτονιά.

Αυτό που ξέρω να σας πω εγώ για τον Άσιμο ήταν ότι ήταν ένας πολύ ταλαντούχος και ανήσυχος άνθρωπος, που υπήρξε συνεπέστατος σε όσα πίστευε. Ευτυχώς το ταλέντο του πρόλαβε να τύχει κάποιας αναγνώρισης, έστω και μέσω του αφόρητου συντηρητισμού του ροκοπατέρα Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Έγραψε πολλά ωραία τραγούδια ο Άσιμος, που συχνά τα διέκρινε ένα πολύ ιδιόμορφο χιούμορ, αλλά και ένας τρομερός ρομαντισμός, ο ρομαντισμός των ανθρώπων που ταξιδεύουν σε γαλαξιακά πλάτη και τους σκοτώνει λίγο-λίγο η μπίχλα της γήινης (και δη ελληνικής) καθημερινότητας.

Από όλα του όμως τα τραγούδια είναι το "Βαρέθηκα" που με κάνει και κλαίω (ναι ρε, κλαίω κι εγώ, τι είμαι; ρομπότ;). Είναι το πιο δικό του τραγούδι και συνάμα ένα τραγούδι που απομυθοποίησε όλους αυτούς τους θρύλους περί εξαρχειώτικης ζωής και αναρχικής πολιτικής τοποθέτησης. Και άφησε τον Νικόλα Άσιμο γυμνό απέναντι στην ιστορία, μακριά από τα φτιασίδια και τα φρου-φρου με τα οποία τον είχαν ντύσει οι εναλλακτικοί διανοούμενοι, που από όταν πέθανε και μετά ανέλαβαν να τον κάνουν αντι-είδωλο, ώστε να τον πουλήσουν κατόπιν καπιταλιστικότατα και με το αζημίωτο. Για μένα το "Βαρέθηκα" είναι ένα ροκ τραγούδι με ρεμπέτικες ποιότητες και με μία από τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες που έχω ακούσει. Είναι η "Φραγκοσυριανή" της περιθωριακής γενιάς της μεταπολίτευσης. Και είναι ένα τραγούδι πολύ πιο ουσιαστικό και επαναστατικό από ό,τι έγραψαν ποτέ οι δικοί μας οργισμένοι πάνκηδες (Panx Romana και λοιποί) για το σύστημα και τα λοιπά.

Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως, δεν με χωράει ο τόπος ρε παιδιά

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια
τα λόγια μοναχά μας απομείναν κι οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί

Βαρέθηκα να λέω πως θ' αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια, κυνηγημένα
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά
Απόκληρα απομείναμε πουλάκια με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
πώς είναι δυνατό να μαστουριάζεις, εξήγησέ μου
άμα σου περιφράξαν την καρδιά
λαρα λαλα λαα λα λαλα λα........
Για πες μου πώς μπορείς και μαστουριάζεις
άμα σου περιφράξαν την καρδιά

Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω
δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω
πώς γίνεται στον ένα παλαβιάρη, εξήγησέ μου
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν
Πώς γίνεται στον κάθε παλαβιάρη κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν
λαρα λαλα λαα λα λαλα λα......

17 comments:

Siddhartha said...

Έξοχο το κείμενό σου φίλε. Για το μόνο πράμα που ξενέρωσα, είναι που δεν έφερα Άσημο μαζί μου εδώ πάνω, και μου τον θύμισες τώρα.
Τη καλησπέρα μου, και μπράβο πάλι γιατί πιοτικά το κείνενο είναι απίστευτο.

λόγια του αέρα said...

Σ ευχαριστώ. Διαβάζοντας τους στίχους όχι μόνο ξαναθυμήθηκα το τραγούδι, είχα να το ακούσω καιρό, αλλα ήταν σαν να το κατάλαβα αλλιώς... αν το διαβάσεις μόνο δεν είναι σα να γράφτηκε ΣΗΜΕΡΑ;
Να σαι καλα Anasazi...

λόγια του αέρα said...

Εδώ στραβάδι νουμερο 2 που είδε, μόλις πριν λίγο ότι είναι στην παρέα των φίλων όπου πίνεις μπλογκοκαφέδες και χάρηκε, ελπίζει όχι πολύ καθυστερημένα.

patsiouri said...

Κι εγώ έκλαιγα με αυτό το τραγούδι...πολύ μάλιστα...και μάλλον δέ θα ήμασταν οι μόνοι...

Και όπως το είπες, συνεπέστατος.

Όλα καλά???

tink said...

o άσιμος φίλε anasazi είχε κι ένα άλλο ωραίο που έλεγε
"γενέθλια, κι αγόρασα σχοινί
τον κόμπο μου τον έχω φτιάξει πρόχειρα
παράλληρώντας πάνω στο σκαμνί
στον τελευταίο ρόλο του αυτόχειρα,
πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων"
αν θυμάμαι καλά τους στίχους.

ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ φίλε anasazi το ακούς και πας για ψυχανάλυση κι αυτό αν προλάβεις και δεν κρεμαστείς ο ίδιος ή αν έχεις πρόσβαση σε τίποτα σιδερικό και το κολλήσεις στο μέτωπο ή αν είσαι και λίγο kinky το χώσεις στο στόμα. Θέλω να πω, ωραίος ο Άσιμος, τον άκουγα πιτσιρίκα (την ίδια ηλικία έχουμε, κι εγώ του 80) ΑΛΛΑ:

πολύ μίρλα, πολύ θανατικό, πολύ κλάψα, αλλά και πολύ χώσιμο ναι δεν λέω.. σαν τα κρίνα, που είναι το απόλυτο soundtrack της κατάθλιψης; αυτό.

κάτσε να βγάλω ένα συμπέρασμα γιατί τα ψιλογάμησα: ωραίος μεν ο άσιμος, αλλά μην τον ακούς αν η ψυχολογία σου δεν στο επιτρέπει.. ναι μάλλον αυτό ήθελα να πω.

ggk said...

Χμμμμ... δεν έχει τύχει να ασχοληθώ μέχρι τώρα με τη μουσική του Άσιμου.
Φοβάμαι μήπως είναι πολύ καταθλιπτικά τα τραγούδια.
Ωραίοι όμως οι στίχοι που αναφέρεις παραπάνω.

λόγια του αέρα said...
This comment has been removed by the author.
λόγια του αέρα said...

tinkerbell,
το τραγούδι αυτό, "γενέθλια '86" είναι του Τριπολίτη (μουσική Θ.Μικρούτσικος)
(υπόσχομαι, δεν θα ξαναγράψω στα σχόλια αυτού του post, μαϊντανός θα γίνω άμα συνεχίσω)

kira said...

κλαις όταν ακούς αυτό το τραγούδι... για μένα είναι πολύ συγκινητικό το ότι το λες...
να είσαι καλά, μου άρεσε πολύ το κείμενό σου!

tzotza said...

very well written and i admit that i knew very little about Aσημο rather than the song you mentioned..
don't over listen to such depressing things anasazi..it may seem that things are bad but believe me,they could be much worse..(λεω εγω που γραφω ατελειωτα καταθλιπτικα posts για χαμενες αγαπες!!!) ;-)))))

demonia said...

Δεν ήξερα τίποτα απ`όλ`αυτά...Τον Άσιμο μόνο ονομαστικά.Χάρηκα που τα έμαθα.Με ιντριγκάρουν πολύ τέτοιου είδους προσωπικότητες :-)

Anasazi said...

λόγια του αέρα: δεν υπάρχουν καθυστερήσεις σε αυτά τα πράγματα!

patsiouri: ας τα λέμε καλά, ξέρεις, μπας και γίνουνε...

kira: ευχαριστώ!

tinkerbell: απίστευτο! σε πιάσαμε αδιάβαστη! Πράγματι, ο ΄Ασιμος δεν είχε καμία σχέση με την κηδεία των ψηλών καπέλων. Αν και πόσο του ταιριάζουν αυτοί οι στίχοι...

R2-D2 said...

Γαμώ τα τραγούδια θυμήθηκες... Όπως το είπες, η Φραγκοσυριανή των περιθωριακών της μεταπολίτευσης...

nanos mesa se kalamia said...

τινκερμπελ,ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ σε πιασανε ΑΔΙΑΒΑΣΤΗ...χαχα,μα..χαχα. ε οχι ρε τινκ μας απογοητευειςςς,Ε ΟΧΙ ΡΕ ΤΙΝΚ, ε οχι ρε γαμωτο,

frank barrell said...
This comment has been removed by the author.
frank barrell said...
This comment has been removed by the author.
frank barrell said...

Πραγματικά ο Άσιμος έχει γράψει μερικά καταπληκτικά και κυρίως απόλυτα ειλικρινή τραγούδια. Δυστυχώς μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει μόνο ένα μικρό μέρος του έργου του (αν εξαιρέσει κανείς τις κασέτες φυσικά). Είθε και τα υπόλοιπα τραγούδια του να βρούνε κάποτε το δρόμο τους προς άπαντες τους ενδιαφερομένους.
Για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερες πληροφορίες για τον Ν. Άσιμο ας διαβάσει το βιβλίο του Γιώργου Αλλαμανή "Δίχως Καβάτζα Καμιά", μια απ' τις καλύτερες (από άποψη έρευνας και αντικειμενικότητας) βιογραφίες που έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα.

Anasazi, στο, εξαίρετο, blog σου βρέθηκα κυριολεκτικά από σπόντα χάρη σ' ένα post του Άκη Καπράνου (http://akiskapranos.blogspot.com). Τελικά άξιζε τον κόπο!

Υ.Γ. ΔΕΝ είμαι φίλος ή συγγενής του Αλλαμανή...