Friday, June 15, 2007

Φρόνιμα;! Να χαλαρώσω;! Για το καλό μου;!

Άκου εκεί να χαλαρώσω, να ηρεμήσω και να το πάρω αλλιώς, για το καλό μου. Όλοι ξέρετε ξαφνικά κάτι για το καλό μου, εκτός από μένα; Γιατί μερικοί άνθρωποι αγαπάνε μόνο την εικόνα που έχουν για σένα και όχι εσένα; Σε αγαπάνε πραγματικά αυτά τα άτομα; Μπορεί να σε αγαπάει κάποιος που δεν μπαίνει ποτέ στον κόπο να σε καταλάβει, με τους δικούς σου όρους;

Άκου relax και take it easy. Σε αυτόν τον κόσμο έχεις πολλές αιτίες για να εξοργίζεσαι. Και ακόμα και αν δεν βγαίνει πουθενά, και το να εξοργίζεσαι μονάχα δείχνει πως δεν έχεις σαπίσει, πως δεν έχεις γίνει το ανθρωπάκι του "ωχ αδερφέ, ντάξει δίκιο έχεις, αλλά...". Καλός ο Mika και ωραίο το relax take it easy. Αλλά υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι, πιο κομματάρα, που το αφιερώνω σε όλους εσάς, "φίλοι μου":

I ain´t gonna be, easy, easy
Τhe only time I´m easy´s when I´m
Killed by death

Άντε μπράβο, "φίλοι" μου....

Monday, June 4, 2007

Πίσω - αλλά σε τι;

Γεια χαρά μπλογκόφιλοι!

Καιρό έχουμε να τα πούμε, το ξέρω, εγώ φταίω βασικά. Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και το ενδιαφέρον. Δεν την τσίμπησα την αδειούλα sidd, δυστυχώς. Όπως σου έχω πει και παλιότερα, ο φίλος σου ο R2-D2 είναι οδοστρωτήρας. Πήγε, το έζησε, το άντεξε και κράτησε και το χιούμορ του ώστε να γράψει ένα φοβερό post και να τους κράξει όλους. Μακάρι να του έμοιαζα, αλλά εγώ δεν το έχω. Ομολογώ πως σε ζήλεψα φίλε R2-D2. Ένας φίλος μου που πήγε Πόρο νομίζει ότι σε αναγνώρισε από τα ονόματα στα οποία αφιέρωσες το post. Δεν σε ήξερε προσωπικά, αλλά ρωτάει αν είσαι αυτός που το 'χε ρίξει στο τραγούδι παρέα με έναν Σαλονικιό, όταν σας είχαν χώσει αγγαρεία σε κάτι τουαλέτες. Του 'χατε κάνει μεγάλη εντύπωση, σας έλεγε the untouchables.

Εγώ παιδιά δεν το άντεξα. Ήταν πέρα από μένα. Πήρα αναβολή, έγινε χαμός, πλακώθηκα με πολύ κόσμο, συγγενείς και φίλους. Έχω περάσει μαύρες μέρες (και πιο μαύρες νύχτες) και πάσχω από writer's block. Δεν έχω κάτι να σας γράψω, έχω στερέψει. Θα φύγω για εξωτερικό, μακριά, και είμαι στις αναμπουμπούλες. Θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής, μελλοντικά.

Να είστε όλοι καλά. Και να θυμόμαστε όλοι μας την Αμαλία, μην την ξεχάσουμε.

Sunday, May 6, 2007

Άβυσσος

Ώστε λοιπόν έτσι μοιάζουν τα όρια των αντοχών... Με γκρεμούς, στο χείλος των οποίων στέκεσαι κοιτάζοντας τη μαύρη, σιωπηλή άβυσσο. Νιώθοντάς τη να σε υπνωτίζει σαν Σειρήνα της Οδύσσειας, να σε τραβάει κάτω, σε μια πτώση δίχως αλεξίπτωτο και δίχως κάτι να πιαστείς στη διαδρομή. Ώστε αυτό εννοούσες Φλέρυ όταν έλεγες ότι τα μαύρα βάθη που κοιτάζεις δεν τα χωράει ανθρώπου νους, ε;

Δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω. Αλλά ο ίλιγγος με τρομάζει, αισθάνομαι όπως όταν βλέπεις όνειρο ότι πέφτεις, με την καρδιά στο στόμα. Ξαπλώνω στο χείλος για να μην ζαλιστώ και πέσω. Και προσπαθώ να δω στο χάος, να διακρίνω χαρακτηριστικά, να ψάξω για αναμνήσεις, για έναν χάρτη του πώς ήρθα εδώ. Να βρω πού χάθηκα, αν κάπου έστριψα λάθος και αν μπορώ να βρω μιαν άκρη.

Γυρίζω πίσω να σωθώ κι ύστερα δε βρίσκω το δρόμο
Γιατί και κει είναι σκατά - σα να μην τόξερα -
Παντού σπασμένες σιδεριές και θραύσματα οβίδας
Τρομάζω, τα χάνω με το παραμικρό, δεν έχω που να πάω

Ναι, δεν έχεις που να πας. Γιατί ο χάρτης, ξέρεις, δεν ήταν λάθος. Πήρα τη μόνη έξοδο κινδύνου που βρήκα, για να μη βουλιάξω στο τέλμα των διαλυμένων οικογενειών, για να μη σταυρωθώ στα μυτερά καρφιά μιας ταλαίπωρης, καταστροφικής εφηβείας, για να μην υποκύψω στον καρκίνο της μικροαστικής ευθύγραμμης διαδρομής του γέννηση-σπουδές-δουλειά-γάμος-σύνταξη-θάνατος (και η ζωή; πού περιθώριο για τη ζωή στο πλάνο σας;).

Η έξοδος με έβγαλε στους Ήχους - και ρούφηξα τις αιτίες της πάνκικης οργής, την πηγαία συντριβή του ρεμπέτικου και του hip-hop, την ασυμβίβαστη ελευθερία του rock, τις φιλοσοφικές αναζητήσεις των τραγουδοποιών, τη μέχρις αφέλειας αλήθεια της pop απλότητας, τα ρομαντικά και συνάμα αλαζονικά ογκώδη metal ιδανικά, την αφαιρετική μαγεία των ηλεκτρονικών ηχοτοπίων. Η έξοδος με έβγαλε στη Γνώση - στις σελίδες της λογοτεχνίας και των επιστημονικών συγγραμμάτων, στους στίχους της ποίησης, στη χρησιμότητα του να κατεβάζεις βιβλιοθήκες - όχι για να μορφωθείς με τη σχολική έννοια, αλλά για να καλλιεργηθείς, να μάθεις να αμφισβητείς και να αμφιβάλλεις ως έλλογο ον. Όχι υπακούοντας σε τυφλά ένστικτα, όχι αποδεχόμενος θρησκευτικά δόγματα ως κοσμικές αλήθειες, όχι εμπιστευόμενος το σύστημα, απλά επειδή οι άλλοι απέτυχαν. Η έξοδος με έβγαλε στο εφήμερα διαχρονικό Σανίδι του θεάτρου, στους αρχαίους τραγωδούς, στον Τσέχοφ, στον Ίψεν, στον Σέξπιρ, στον Μπέκετ, και στον Μπρεχτ. Η έξοδος με έβγαλε στους μεγάλους ζωγράφους, σε εκείνους τους ανθρώπους που λέγανε τόσο μεγάλα πράγματα με χρώματα και περιγράμματα. Η έξοδος με έβγαλε στις Χώρες του κινηματογράφου - Παρίσι-Τέξας, και από εκεί στην Τρανσυλβανία του Δράκουλα, στην Καζαμπλάνκα του Μπόγκαρτ, στην Άγρια Δύση του Λεόνε και του Πέκινπα, στην Ιταλία της Ντόλτσε Βίτα και του Βισκόντι, στη Νέα Υόρκη του Γούντι Άλεν, στη Βραζιλία της Πόλης Του Θεού, στη Σουηδία του Μπέργκμαν, στην Ιαπωνία του Κουροσάβα και σε έναν γαλαξία far far away, παρέα με τον Χαν Σόλο και τους Tζεντάι.

Αλλά η έξοδος δεν απάντησε το γιατί. Δεν έφερε καμία γαλήνη, καμία αίσθηση ισορροπίας. Δεν βοήθησε στο να μην πετάγομαι σαν αλαφιασμένος αφού το κάναμε, τρέχοντας σαν «ξένος στην πιο ξένη ερημιά», ενώ εσύ ήθελες απλά πράγματα, να καθόμαστε αγκαλιά και να μιλάμε για το μέλλον (μας), να σου δείχνω το αστέρι του Μικρού Πρίγκιπα, να σου κάνω έρωτα στην αμμουδιά. Οι βιολόγοι και ο Στίβεν Πίνκερ μπορεί μια μέρα να βρούνε ότι άνθρωποι σαν κι εμένα αποτελούν βιοχημικά λάθη, εγγενώς ανίκανα για οποιαδήποτε προσαρμογή σε οποιαδήποτε κανονικότητα. Οι ψυχίατροι μπορεί να πούνε ότι είχα γονιδιακές ή περιβαντολλογικές ατυχίες, οι οποίες με οδήγησαν στην κατάθλιψη. Μπορεί και να είναι έτσι, πού θες να ξέρω εγώ; Νομίζεις ότι τα ξέρω όλα, επειδή βάζω εκείνες τις βιβλιογραφίες;

Ξέρω πάντως ότι έφτασα σε ένα σημείο που ποτέ δεν είχα φανταστεί. Ότι ξεχείλισα από απελπισία και ότι ο πραγματικός κόσμος - αυτός εκεί έξω, έξω από τις μουσικές, τους πίνακες και τις ταινίες - μου φαίνεται πια σαν ένα μέρος στο οποίο δεν έχω την παραμικρή θέση, στο οποίο δεν χωράω (αν δεν χωράς σε μια ελπίδα τυφλή...). Ναι, Κατερίνα, το ξέρω ότι είχαμε συμφωνήσει πως πρώτα έπρεπε να τελειώνουμε με τα γουρούνια. Αλλά εγώ χρειάζομαι επειγόντως εκείνο το δίπατο σπίτι κοντά στη θάλασσα, με τα πύλινα δοχεία στο κατώι. Γιατί έγειρε η παλάτζα και δεν έχει άλλο μπρος. Γιατί δεν κατάφερα να βγάλω ποτέ άκρη με το μέσα μου. Και τώρα που δεν βγάζω άκρη ούτε με το έξω μου νιώθω ότι χάνομαι μέσα στο ίδιο μου το μυαλό, ότι ξόφλησα, ότι κουράστηκα ΤΟΣΟ πολύ. Ένα πράγμα ίσως με έσωζε, αλλά ξέμεινα και από αυτό. Δεν υπάρχει δίπλα μου κανένα ζευγάρι μάτια να κουρνιάσω για λίγη ξεκούραση, κανένα κορμί να με κάνει να ξεχαστώ στην ομορφιά του, να το ντύνω με την αγάπη μου, να του δανείζω την ψυχή μου για να τη γιατρεύει από όλη αυτή τη συμφορά αγκαλιάζοντάς τη, να ενώνομαι μαζί του για να αισθάνομαι ολόκληρος - για μια βραδιά; για μια ζωή; δεν έχει σημασία, δεν είναι εκεί το νόημα, δεν είναι ο έρωτας η απάντηση στις ανασφάλειές μας, είναι η ανώτερη αλήθεια και δεν μετριέται με πάντα και με ποτέ. Όταν αρχίζει να μετριέται έτσι, τότε γίνεται σκύλος από την Κόλαση, φεγγαράκι χάρτινο (ψεύτικη ακρογιαλιά), μαχαίρι, μικρό, αφρικάνικο, ατσάλινο (με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει).

Αλλά και αν με έκανες όμορφο, μάνα, δεν με γλίτωσε αυτό, τελικά, από το να μείνω μονάχος μου σε αυτή τη στροφή. Στη Στροφή Όπου Είναι Αβάσταχτο Να Είσαι Και Μόνος Σου Μαζί Με Όλα Τα Άλλα, σαν πεσμένο χάμω παιδί των Εξαρχείων κατά τη διάρκεια επεισοδίων, βορά στη βαρβαρότητα των ΜΑΤ του Πολύδωρα. Θα κλείσω τώρα τα μάτια μου, μάνα. Και, κοίτα να δεις, θα ευχηθώ να μην τα ξανανοίξω, δεν είναι ειρωνικό να το λέω εγώ αυτό; Δεν θα κοιτάξω άλλο την άβυσσο μπροστά μου. Θα πέσω μέσα της, με τα χέρια ανοιχτά και χωρίς κραυγή. Εδώ είναι τα όριά μου, τα έφτασα. Εδώ δεν πιάνουν πια οι κατάρες, δεν πιάνουν ούτε οι ευχές (εδώ οι μέρες ταξιδεύουν σαν χελώνες νεκρές). Ή θα βάλω λίγο πιο πέρα τον ορίζοντά μου και θα περάσω στην επόμενη πίστα αυτού του ακατανόητου παιχνιδιού, ή θα αφανιστώ - game over και restart button δεν έχει. Και ευτυχώς, γιατί για φαντάσου να το πάταγα και να γινόμουν κι εγώ φυσιολογικός, άνθρωπος χωρίς ανησυχίες, με μάτια άδεια (ντροπή για τα μάτια σου, ντροπή ρε να είναι άδεια).

Δεν ξέρω, φίλοι, αν και πότε θα ξαναγράψω σε αυτό το blog. Πρέπει να με καταλάβετε, τουλάχιστον εσείς, πως δεν ξέρω άλλον τρόπο να ζω. Θα ήθελα πάντως να τα ξαναπούμε. Μη συνέχεια οι άνθρωποι μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ...

Saturday, May 5, 2007

Ψυχανάλυση;! Δεν Γράφω Κανα Blog Καλύτερα;

Είναι η ψυχανάλυση επιστήμη; Μάλλον ναι, θα απαντούσαμε ενστικτωδώς, αν μας κάνανε μια τέτοια ερώτηση. Έτσι έχουμε μάθει, από μια ποικιλία αναφορών γύρω μας, κυρίως το σινεμά και τα τηλεοπτικά σίριαλ. Πολλοί λίγοι όμως παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην επιστήμη της ψυχολογίας. Εξελίξεις που έχουν πια καταστήσει τον Σίγκμουντ Φρόιντ και την ψυχαναλυτική του θεωρία ένα, λαμπρό ίσως, μα ολότελα ξεπερασμένο πλέον στάδιο στην ιστορία της ανάπτυξης της ψυχολογίας.

Στον Φρόιντ βασικά χρωστάμε το ότι επεσήμανε πρώτος το ασυνείδητο, μια εξαιρετικά σημαντική έννοια για τη Δυτική σκέψη. Αλλά της έδωσε λάθος περιεχόμενο, τα έκανε σκατά. Μας είπε ότι το ανθρώπινο μυαλό χωρίζεται σε τρία επίπεδα:
α) στο συνειδητό, αυτό δηλαδή της άμεσης αντίληψης
β) στο υποσυνείδητο, μια τεράστια νοητική βιβλιοθήκη όπου αποθηκεύεται κάθε μας ανάμνηση
γ) στο ασυνείδητο, όπου βρίσκονται όσες αναμνήσεις, φόβοι, επιθυμίες κτλ. καταπιέστηκαν ως τραυματικά συμβάντα. Το πιο διάσημο παράδειγμα καταπίεσης και απώθησης στο ασυνείδητο είναι το περίφημο Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα, η πρώιμη δηλαδή σεξουαλική έλξη του παιδιού προς τον γονιό του αντίθετου φύλου.
Η φροϋδική σχολή τεκμηρίωνε τη θεωρία για το ασυνείδητο με βάση το ότι οι άνθρωποι έχουμε πολύ φτωχές αναμνήσεις από τα πρώτα και καθοριστικά για την προσωπικότητα χρόνια της ζωής μας. Πράγμα που συμβαίνει, μας έλεγαν, γιατί αν κάποιες μνήμες έρθουν πάλι στο συνειδητό του ενήλικα, μπορεί να ανοίξουν τον δρόμο μιας ψυχολογικής κόλασης. Θα θυμόμουνα π.χ. εγώ ότι γούσταρα τη μάνα μου και αυτό θα μου γάμαγε τα πρέκια. Σήμερα όμως ξέρουμε ότι δεν είναι καθόλου έτσι - και όχι μόνο επειδή θα μου ήταν βιολογικά αδύνατον στα 7 μου να θέλω να γαμήσω τη μάνα μου. Η «αμνησία» αυτή σχετίζεται άμεσα με την κατασκευή του εγκεφάλου μας. Οι δομές της λειτουργίας της μνήμης στους ανθρώπους ωριμάζουν γύρω στα 4-5 χρόνια ζωής - και δεν είναι τυχαίο ότι από τότε και έπειτα ξεκινούν οι αναμνήσεις μας. Πέρα από την κατασκευή του εγκεφάλου, σημαντικό ρόλο παίζει και η ανάπτυξη της γλωσσικής επικοινωνίας, η οποία επιτρέπει την καλύτερη αποθήκευση πληροφοριών. Ενώ έτσι το ασυνείδητο ως επίπεδο αποτελεί μια πραγματικότητα, δεν έχει την παραμικρή σχέση με τέτοιες απωθήσεις.

Η κύρια τώρα τεχνική της ψυχανάλυσης για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα του «ασθενή» ήταν πάντοτε η ανάλυση των ονείρων, καθώς τα τελευταία συλλαμβάνονταν ως συμβολικές πόρτες εισόδου στην αποθήκη του ασυνείδητου. Εδώ όμως προκύπτει ένα ακόμα σημαντικό πρόβλημα: ο ψυχαναλυτής-θεραπευτής ισχυρίζεται ότι κατέχει το λεξικό που «αποκρυπτογραφεί» όσα βλέπουμε στον ύπνο μας, λεξικό που καταρτίστηκε κυρίως με βάση την εμμονή του Φρόιντ να ανακαλύπτει παντού σεξουαλικά απωθημένα και σεξουαλικούς συμβολισμούς. Οπότε κοιτάξτε τι μπορεί πρακτικά να συμβεί: Φρικάρει ας πούμε η Μαρία και πάει στον ψυχαναλυτή. Και εκείνος σε κάποιο σημείο αρχίζει να ασχολείται με τα όνειρά της. Και η Μαρία του λέει ότι βλέπει έναν άγνωστο άντρα να μπαίνει στο διαμέρισμά της σπάζοντας την πόρτα. Σύμφωνα με το «λεξικό», κάθε είσοδος συμβολίζει τα γυναικεία αναπαραγωγικά όργανα, κοινώς τα μουνάκια για τα οποία όλα εμείς τα αρσενικά αναστενάζουμε. Οπότε το όνειρο της Μαρίας σημαίνει δύο πράγματα: α) ότι φοβάται ότι θα τη βιάσουν β) ότι γουστάρει να την αρπάξει ένας άγνωστος δια της βίας και να της δείξει τον Χριστό φαντάρο (λέμε και καμιά μαλακία περί στρατού, μπας και ξεχάσουμε το δράμα που ζούμε). Η Μαρία βέβαια διαμαρτύρεται: δεν έχει, λέει, τέτοια βίτσια, ούτε είναι καμιά φοβιτσιάρα. Και απαιτεί αποδείξεις για την ερμηνεία του «ειδικού». Ο τελευταίος όχι μόνο δεν έχει αποδείξεις, αλλά της λέει κιόλας ότι δεν έχει συνείδηση του φόβου ή της επιθυμίας της, γιατί τα έχει απωθήσει! Κοινώς: η Μαρία την κάνει από κούπες, βγαίνει χαμένη όπως και να το πάρει, ενώ ο «επιστήμονας» δεν μπορεί να δώσει την παραμικρή απόδειξη για όλα αυτά.

Θα μπορούσα να συνεχίσω και με άλλα παραδείγματα, π.χ. την περίπτωση της κατάθλιψης, όπου και πάλι η φροϋδική ψυχανάλυση το έχει πάρει λάθος το μονοπάτι. Αλλά θέλω το blog να μπορεί να διαβάζεται. Έκανα νομίζω σαφές το τι τρέχει με την φροϋδικού τύπου ψυχανάλυση και γιατί δεν πληροί τις προϋποθέσεις ώστε να θεωρηθεί επιστήμη. Στις σύγχρονες καταναλωτικές μας κοινωνίες ο ψυχαναλυτής δεν κάνει παρά αυτό που σε νορμάλ συνθήκες θα έκανε ένας καλός φίλος, ο οποίος μας ξέρει και μας καταλαβαίνεις. Ή ένας μπλόγκερ που μας ξέρει, γιατί όχι; Ο ψυχαναλυτής μας βάζει να του λέμε για εμάς, χίλια-δυο ρωτάει, ώστε να μας μάθει αρκετά. Και μετά εντοπίζει τις πιθανές αιτίες των μικροπροβλημάτων μας (το γιατί π.χ. είναι η τάδε ανασφαλής ή ο τάδε υπερβολικά ανήσυχος για τα επαγγελματικά του κτλ.) και, βλέποντας τα πράγματα από μια εξωτερική σκοπιά, προτείνει λύσεις. Λόγω καπιταλισμού, καταναλωτισμού και (αδικαιολόγητα) ξέφρενων ρυθμών ζωής υποχρεωθήκαμε σε κάποια φάση της ιστορίας μας να εφεύρουμε αυτόν τον επί πληρωμή συνομιλητή, γιατί ξέρω γω δεν έχουμε χρόνο να δούμε τους φίλους μας, γιατί είμαστε καχύποπτοι με τους ανθρώπους, γιατί φοβόμαστε να ανοιχτούμε κτλ. Αυτό όμως δεν καθιστά τους ψυχαναλυτές γιατρούς. Τους καθιστά ένα κοινωνικό φαινόμενο, αφενός, και μια επικερδέστατη βιομηχανία, αφετέρου. 50 Ευρώ την επίσκεψη για να πω τον πόνο μου; Και δεν γράφω καλύτερα ένα blog;

ΑΠΙΣΤΟΙ ΘΩΜΑΔΕΣ, ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ:

  • Tana Dineen, Manufacturing Victims: What the Psychology Industry Is Doing to People (Montreal: Robert Davies Multimedia, 1998)
  • Edward Dolnick, Madness on the Couch: Blaming the Victim in the Heyday of Psychoanalysis (New York: Simon & Schuster, 1998)
  • Martin Gross, The Psychological Society (New York: Random House, 1978)
  • Jeffery S. Berman και Nick C. Norton, «Does Professional Training Make a Therapist More Effective?», Psychological Bulletin, Vol. 98 (1985), σελς. 401-407
  • Frederick C. Crews, The Memory Wars: Freud’s Legacy in Dispute (New York: New York Review, 1995)
  • Elizabeth Loftus και Katherine Ketcham, The Myth of Repressed Memory (New York: St. Martin’s Press, 1994)
  • Sheldon H. White και David B. Pillemer, «Childhood Amnesia and the Development of a Socially Accessible Memory System», στο Functional Disorders of Memory, επιμ. John Kihlstrom και Frederick Evans (Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum Associates (1979), σελς. 29-73
  • Steven D. Hollon, Michael E. Thase και John C. Markowitz, «Treatment and Prevention of Depression», Psychological Science in the Public Interest, Vol. 3 (2002), σελς. 39-77

Thursday, May 3, 2007

ΒΑΡΕΘΗΚΑ

"Βαρέθηκα να λέω πως θ' αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια
κυνηγημένα, με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά"

Σήμερα θυμήθηκα τον Νικόλα τον Άσιμο. Είχα καιρό να τον ακούσω, αλλά η στριμμένη μελωδία του "Βαρέθηκα" άρχισε να παίζει σήμερα στο κεφάλι μου μόλις ξύπνησα και έτσι πήρα τον Ξαναπές μαζί μου στη δουλειά. Ήταν περίεργη φιγούρα ο Άσιμος. Κατά μία έννοια ενσάρκωσε την πιο γοητευτική πλευρά της πλατείας Εξαρχείων, εκείνη που δεν είχε μόνο ιδιαιτερότητα, οργή και πρέζα, αλλά και άποψη, όραμα και πρόταση. Σε μια εποχή που οι ευυπόληπτοι μικροαστοί τρέμανε σαν τη σκιά τους ακόμα και να περάσουν από τα Εξάρχεια, πόσο μάλλον να κάθονται για τον καφέ τους, έτσι για να τη δουν και λίγο εναλλακτικοί ή περιπετειώδεις τύποι. Δεν είχε τότε Flocafe και Γρηγόρηδες. Όποιος σύχναζε εκεί ρίσκαρε να μπει στο στόχαστρο της παρακολούθησης των ρουφιάνων, ακόμα και αν ήταν ένας απλός ροκάς φοιτητής, που γούσταρε να πίνει τις μπύρες του στα πιο γνήσια ροκόμπαρα της Αθήνας. Και μη νομίζετε ότι αυτά γίνονταν επί Καραμανλή και Δεξιάς, όπως λέει ο μύθος. Επί Αλλαγής και παπανδρεϊκού Σοσιαλισμού γίνονταν αυτά. Η παλιά Δεξιά υπήρξε πάντοτε ένας πολύ πιο εντάξει "αντίπαλος". Ήξερες που στεκόταν, ντόμπρα πράγματα. Η σημερινή Δεξιά το έχει χάσει αυτό, έχει καταντήσει ένα μπλε ΠΑΣΟΚ.

Ας γυρίσουμε όμως στον Άσιμο. Λένε πως ο Άσιμος ήταν ψυχοπαθής και έπασχε από ένα είδος σχιζοφρένειας. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, ή αν ήταν μια αναγκαία στάμπα για να ξεφύγει από τη βαρβαρότητα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Είναι αλήθεια πως σε κάποια φάση τον στείλανε στο Δαφνί για λιγάκι και καπάκι πήγε και φυλακή, κατηγορούμενος για τον βιασμό μιας πρώην φιλενάδας του. Δεν ξέρω την αλήθεια για όλα αυτά. Δεν το έχω ψάξει και δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεις το τι ισχύει: πολύ μυθολογία από τους "δικούς του", πολύ λάσπη από τους "καθώς πρέπει". Πάντως μετά τη φυλακή ο Άσιμος πήρε τον κατήφορο ψυχολογικά. Και κατέληξε να κρεμαστεί. 17 Μάρτη του 1988 ήταν. Κι εγώ οκτώ χρονών, έπαιζα αμέριμνος μπάλα στη γειτονιά.

Αυτό που ξέρω να σας πω εγώ για τον Άσιμο ήταν ότι ήταν ένας πολύ ταλαντούχος και ανήσυχος άνθρωπος, που υπήρξε συνεπέστατος σε όσα πίστευε. Ευτυχώς το ταλέντο του πρόλαβε να τύχει κάποιας αναγνώρισης, έστω και μέσω του αφόρητου συντηρητισμού του ροκοπατέρα Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Έγραψε πολλά ωραία τραγούδια ο Άσιμος, που συχνά τα διέκρινε ένα πολύ ιδιόμορφο χιούμορ, αλλά και ένας τρομερός ρομαντισμός, ο ρομαντισμός των ανθρώπων που ταξιδεύουν σε γαλαξιακά πλάτη και τους σκοτώνει λίγο-λίγο η μπίχλα της γήινης (και δη ελληνικής) καθημερινότητας.

Από όλα του όμως τα τραγούδια είναι το "Βαρέθηκα" που με κάνει και κλαίω (ναι ρε, κλαίω κι εγώ, τι είμαι; ρομπότ;). Είναι το πιο δικό του τραγούδι και συνάμα ένα τραγούδι που απομυθοποίησε όλους αυτούς τους θρύλους περί εξαρχειώτικης ζωής και αναρχικής πολιτικής τοποθέτησης. Και άφησε τον Νικόλα Άσιμο γυμνό απέναντι στην ιστορία, μακριά από τα φτιασίδια και τα φρου-φρου με τα οποία τον είχαν ντύσει οι εναλλακτικοί διανοούμενοι, που από όταν πέθανε και μετά ανέλαβαν να τον κάνουν αντι-είδωλο, ώστε να τον πουλήσουν κατόπιν καπιταλιστικότατα και με το αζημίωτο. Για μένα το "Βαρέθηκα" είναι ένα ροκ τραγούδι με ρεμπέτικες ποιότητες και με μία από τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες που έχω ακούσει. Είναι η "Φραγκοσυριανή" της περιθωριακής γενιάς της μεταπολίτευσης. Και είναι ένα τραγούδι πολύ πιο ουσιαστικό και επαναστατικό από ό,τι έγραψαν ποτέ οι δικοί μας οργισμένοι πάνκηδες (Panx Romana και λοιποί) για το σύστημα και τα λοιπά.

Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως, δεν με χωράει ο τόπος ρε παιδιά

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια
τα λόγια μοναχά μας απομείναν κι οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί

Βαρέθηκα να λέω πως θ' αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια, κυνηγημένα
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά
Απόκληρα απομείναμε πουλάκια με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
πώς είναι δυνατό να μαστουριάζεις, εξήγησέ μου
άμα σου περιφράξαν την καρδιά
λαρα λαλα λαα λα λαλα λα........
Για πες μου πώς μπορείς και μαστουριάζεις
άμα σου περιφράξαν την καρδιά

Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω
δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω
πώς γίνεται στον ένα παλαβιάρη, εξήγησέ μου
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν
Πώς γίνεται στον κάθε παλαβιάρη κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν
λαρα λαλα λαα λα λαλα λα......

Monday, April 30, 2007

Oh no! - the sequel


«Ρε συ Anasazi, μου αρέσεις, το ξέρεις, δεν το ξέρεις; Αλλά δεν είμαι σε φάση για φανταριλίκια και τέτοια. Στη χαλάω τώρα, αλλά θα προτιμούσες να στο έλεγα μετά, όταν θα ’σαι μέσα; Μη χαθείς όμως ε; Όποτε θες να παίρνεις κανά τηλέφωνο»...
Αυτά από την πιτσιρίκα, σε σύνοψη...
Και ο καφές από τη μύτη... Και το ’πα εγώ, ουίσκι έπρεπε να πάρω, το ’χα μυριστεί

Γαμώ τον στρατό σας και το σύστημά σας και τη μαλακία που σας δέρνει, βρωμοκαθίκια, γιάπηδες, τραγόπαπες, γραβατωμένοι τεχνοκράτες, μπάτσοι, μάνατζερς με IQ μπρόκολο, πράσινα, μπλε και ροζ λαμόγια της πολιτικής (ξέρετε ποιοι είστε οι "αγωνιστές" με τα ροζ - ο πρώην αρχηγός σας πάει στο Jackson's για καφέ), απαίδευτοι καραβανάδες, Αναστασιάδηδες, Καρατζαφέρηδες, ευυπόληπτοι πολίτες της διπλανής πόρτας, Τριανταφυλλόπουλοι, Μικρούτσικοι, φραπεδόμαγκες, Ψωμιάδηδες, κνίτες, αναρχοπατέρες, Καραμανλήδες (Γιωργάκη μη χαίρεσαι ΚΑΙ ΜΗ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΣ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΜΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΒΑΡΑΣ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ) και όλο σας το σινάφι, της τηλε-θεσμικο-παραλιακο-επιχειρηματικής διαπλοκής. Γαμώ και το μυαλό μου ρε πούστη και τις στροφές του και τα νεύρα μου και την ιδεολογία μου και τη μαλακία που με δέρνει και θέλω να τα κάνω όλα my way (πού στο διάολο είναι το restart button σε αυτό το σύστημα;)

ΥΓ: Ρε κακομοίρη David Santos, θα σε σκίσω ρε φιόγκο, που θα μου κάνεις και διδαχές. Κοίτα ρε που δεν με στείλανε οι γονείς μου κατηχητικό και θα μου κάνει new age κατήχηση ο Santos στη μπλογκόσφαιρα!!! Θα αγοράσω ρε κερατά πέντε βιβλία για χάκινγκ, θα τα διαβάσω στη σκοπιά και θα γυρίσω να σου το κάνω καλοκαιρινό. Πάρε και μια «έκπληξη» από μένα, σε μορφή ερωτήματος (όλο και κάποιος από τους εκατοντάδες φίλους σου θα βρεθεί να στο μεταφράσει): ποιος είναι πιο παράλογος ρε πούστη; εγώ, ή εσύ και οι άλλοι ηλίθιοι που πιστεύετε ότι εκείνο το ψώνιο ο Ιησούς ήταν...γιος του Θεού;;;;

Soundtrack: METALLICA - KILL ’EM ALL

Sunday, April 29, 2007

Oh, no!



Απόψε κατανόησα τον Wily E. Coyote καλύτερα από ποτέ, γι' αυτό και η φιλοξενία του στο blog. Το μυαλό μου άρχισε πάλι να σπιντάρει στην αντίθετη λωρίδα με όσα το απασχολούν. Και δεν το πατάει το φρένο, παρόλο που βλέπει τη νταλίκα στο βάθος και ακούει την επίμονη κόρνα της. Και δεν μου φτάνουν τα δικά μου και τα ερωτήματά μου και η περιέργειά μου - που, ντάξει, χρόνια τώρα τα έχω και τα έχω λιγάκι συνηθίσει. Βλέπω και τις μέρες μου να φεύγουν σαν χαλί κάτω από τα πόδια μου οδεύοντας προς τις 9 Μαίου. Γαρίδα το μάτι κάθε βράδυ, να τσακώνομαι με άλλο ένα γαμημένο "πρέπει" αυτής της ζωής. Και τώρα που σε ερωτεύτηκα και σένα τι να κάνω; Μωρό μου σε γουστάρω και μου 'χεις πάρει τα μυαλά, αλλά ξέρεις με θέλει η μαμά πατρίδα για κάτι μηνάκια; Και άμα γουστάρεις κι εσύ κρεμάσου στα σύρματα του στρατοπέδου να κοιτιόμαστε, πριν καλά-καλά μάθω τα χούγια σου και το κορμί σου; Εσύ, μια sexy πιτσιρίκα, κατακαλόκαιρα; Θα βγάλω τρελόχαρτο ρε! Δεν θα με τρελάνουν εμένα αυτοί.

Friday, April 27, 2007

Στο Όνομα Του Πατρός...

Και μην ξανακούσω ΚΟΥΒΕΝΤΑ για τον άθλιο, Χριστιανικό πολιτισμό σας, ΟΚ;

Κατά την κατάκτηση της «απολίτιστης» Ισπανιόλας (το νησί της Καραϊβικής θάλασσας που σήμερα μοιράζονται η Αϊτή με τη Δομινικανή Δημοκρατία) από τους «πολιτισμένους» Ισπανούς τον 16ο αιώνα, ο Καθολικός ιερέας και μετέπειτα επίσκοπος της Τσιάπας στο Μεξικό, ο Bartolomé de las Casas, κατέγραψε το παρακάτω περιστατικό και μας το διέσωσε σε μια αποκαλυπτική γκραβούρα:

Σε μια επίθεση τους εναντίον ενός χωριού ιθαγενών οι Ισπανοί έριξαν στη μάχη και τα ειδικά εκπαιδευμένα για κυνήγι ανθρώπων σκυλιά τους, αφού πρώτα τα είχαν αφήσει να λυσσάξουν από την πείνα. Μια νεαρή γυναίκα με το ενός χρονών παιδάκι της ήταν άρρωστη και δεν μπόρεσε να το σκάσει. Έδεσε λοιπόν το παιδί της στον μηρό της και ύστερα κρεμάστηκε για να μη την ταΐσουν στα σκυλιά, ελπίζοντας, ίσως, πως οι κατακτητές θα ένιωθαν οίκτο για το παιδί της. Το παιδί κατασπαράχτηκε από τα σκυλιά, αλλά - ω τι θαύμα! - ένας Ισπανός παπάς που έδινε τις ευλογίες της εκκλησίας στην εκστρατεία κατά των ειδωλολατρών ένιωσε πράγματι κάποιον οίκτο για το άτυχο μικρό. Έσπευσε λοιπόν να το…βαφτίσει (!!!) στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού καθώς ξεψυχούσε…


Γι’ αυτό σου λέω, ΚΟΥΒΕΝΤΑ δεν δέχομαι περί Χριστιανικού πολιτισμού. Α και που ’σαι; Μη μου αρχίσεις τη γνωστή καραμέλα «αυτά τα κάνανε οι Καθολικοί, εμείς οι Ορθόδοξοι δεν ήμασταν τέτοιοι». Γιατί θα σου βάλω και καμιά Βυζαντινή μαρτυρία, έτσι για να δεις ότι και «εμείς οι Ορθόδοξοι» ούνα φάτσα ούνα ράτσα ήμασταν…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

  • Bartolomé De Las Casas, A Brief Account of the Devastation of the Indies [1552], μτφ. Herma Briffault (Baltimore, MD: John Hopkins University Press, 1992)
  • John G. Varner & Jeannette J. Varner, Dogs of the Conquest (Norman, OK: University of Oklahoma Press, 1983)
  • Janet R. Fireman, «Review of Dogs of the Conquest», Journal of San Diego History, Vol. 30, No. 4 (1984)

Thursday, April 26, 2007

Παπούτσι Απ' Τον Τόπο Σου...


Διάλεξε ό,τι χρώμα σου αρέσει... Ένα όμως είναι ΤΟ παπούτσι.

Tuesday, April 24, 2007

Τα Πουστάκια και οι Άντρακλες

Ξύπνησα πουρνό-πουρνό, με την αυγούλα. Με καλύτερη διάθεση από χθες το βράδυ (η βολτούλα λειτούργησε), αλλά με μια οργή να ξεχειλίζει έτσι χωρίς λόγο. Τσίτωσα και Turbonegro, τη δισκάρα Apocalypse Dudes που μου σύστησε η φίλη Tinkerbell (thanks!) και βγήκα παγανιά. «Κι άμα ακούσω την παραμικρή μαλακία, δεν θα κάτσω φρόνιμα», είπα.

Ε, λίγο που κι εγώ είχα ζοχάδες, λίγο το ότι η μαλακία καιροφυλακτεί σε κάθε γωνιά, έγινε το μπραφ. Αγόρευε με ύφος πενήντα καρδιναλίων ο κύριος προϊστάμενος, για ένα παιδί που δουλεύει για εμάς περιστασιακά, ότι είναι πουστάκι, ότι έμαθε αυτός πως είχε πάει στη συναυλία Marc Almond τις προάλλες, ότι να δεις που γαμιέται το ανώμαλο και άλλα τέτοια. Χαχανίζανε σαν κοτούλες οι θειάδες, φουσκώνανε τα κοκόρια του ορόφου από ανδρισμό, ε, πολύ δεν θέλουν τα νεύρα του Anasazi να απογειωθούν και να αρχίσουν να συμπεριφέρονται σαν τα Στούκας της Λουφτβάφε. Και τι σε νοιάζει ρε τι κάνει το παιδί στο κρεβάτι του; Μήπως ζηλεύεις που έχεις να γαμήσεις από τα Χριστούγεννα; είπα του προϊστάμενου. Να με απολύσει άλλωστε δεν...προλαβαίνει (ευχαριστώ ελληνικέ στρατέ). Αλλά και να προλάβαινε, σιγά μην κλάψω, σιγά μην τρελαθώ...

Κι εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που με έμαθε ότι ένας άντρας στο κρεβάτι με έναν άλλον αποτελεί αίσχος και ντροπή. Αλλά μετά βγήκα στον κόσμο, περπάτησα μόνος μου, γνώρισα πολλές γωνιές του, που δεν περιλαμβάνονταν στην ατζέντα της αστικής μου ανατροφής. Έτσι, για να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα για όλα αυτά. Έτσι, γιατί ωραία είναι και τα αστικά σαλόνια των μορφωμένων, με τις μεγάλες βιβλιοθήκες και τις συζητήσεις για τον Νταλί, αλλά και το πεζοδρόμιο έχει αλήθειες φιλαράκι. Και τα αστικά σαλόνια δεν είναι απαλλαγμένα από τη σαπίλα. Το έχω μυρίσει πολλές φορές το άρωμά της σε δεξιώσεις στα Βόρεια Προάστια, ανάμεσα σε γαλλικές κολόνιες και crepes d’ aubergine (κρέπες με τυρί και μελιτζάνα, ωραίο πράγμα).

Διάβασα κιόλας πολύ για την ομοφυλοφιλία, γιατί είμαι βιβλιοφάγος και πιστεύω στη γνώση. Και κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, ότι η φύση έχει χώρο και για τέτοιες περιπτώσεις - τέτοια φαινόμενα δεν περιορίζονται άλλωστε μονάχα στο ανθρώπινο είδος (έχουν καταγραφεί και σε χιμπατζήδες, πιγκουίνους, πρόβατα, δελφίνια και άλλα ζώα). Η αιτία φαίνεται να είναι πολύπλοκη, είναι όμως πιθανό ότι μερικές τουλάχιστον περιπτώσεις μπορεί να οφείλονται σε γενετικούς λόγους. Πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να συμβεί σε όλους μας και μπορεί να συμβεί και στα παιδιά μας, αν και όταν αποκτήσουμε. Έμαθα επίσης ότι οι άνθρωποι δεν συνήθιζαν να παθαίνουνε τέτοιες φρίκες, πριν έρθει και μας μπαστακωθεί ο Χριστιανισμός και ο Μουσουλμανισμός. Δύο θρησκείες που το βασικό τους δίδαγμα είναι ότι η σεξουαλική επιθυμία γενικά είναι ένα βρώμικο, απαίσιο πράγμα, για το οποίο θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. Οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι», που γαμιόντουσαν αβέρτα με κορίτσια και αγόρια ενώ φιλοσοφούσαν, δεν ήταν ανώμαλοι. Απλώς δεν είχαν συσχετίσει το σεξ ντε και καλά με τον αναπαραγωγικό σκοπό. Πιστεύανε ότι μπορούσε να υφίσταται και έξω από αυτόν, γιατί π.χ. είναι ωραίο πράγμα. Και αν είχα ζήσει τότε, το πιο πιθανό είναι ότι το ίδιο το σπίτι μου θα μου μάθαινε πρώτο και καλύτερο να είμαι bisexual - για να μην γράψω ότι θα μου τo επέβαλλε κιόλας, ως την κοινωνική νόρμα της εποχής από την οποία δεν θα επιτρεπόταν να «παρεκκλίνω».

Για να επιστρέψω στις δικές μου εμπειρίες, γνώρισα που λέτε και γκέι που ήταν όπως τους περιέγραφε το στερεότυπο που μου έμαθε το σπίτι μου: γαλιάντρες, κομπλεξικοί, καραγκιόζηδες. Γνώρισα όμως και αξιοπρεπέστατους ανθρώπους, οι οποίοι στα δύσκολα της ζωής υπήρξαν πολύ πιο «άντρες» από ότι διάφοροι «κανονικοί». Γι’ αυτό δεν γουστάρω να ακούω τον κάθε σκατοκαριόλη και το κάθε μουνί της λάσπης να λέει για «πουστάκια». Γιατί στο δικό μου μυαλό δεν είναι μια κατηγορία ανθρώπων δίχως περιεχόμενο. Είναι, αντιθέτως, πρόσωπα: ο Αλέξης, που τον δέρνανε τα παιδιά στο σχολείο της επαρχιακής πόλης όπου μεγάλωσε επειδή ήταν «αδερφή», αλλά εκείνος δεν έβλαψε ποτέ του ούτε μύγα. Είναι ο Άγγελος, το πιο εντάξει παιδί και πολύ τυπάκι. Είναι ο Φώτης, που στα 24 του πήγε και είπε στα αδέρφια του και στους γονείς του ποιος είναι και πώς θα ζήσει, όταν γνώρισε τον έρωτα της ζωής του. Αυτό, φίλε, σημαίνει να έχεις αρχίδια. Κατάλαβες κύριε προϊστάμενε;

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Qazi Rahman, «The Neurodevelopment of Human Sexual Orientation», Neuroscience and Biobehavioral Reviews, Vol. 29, No. 7 (2005), σελς. 1057-1066
  • Bruce Bagemihl, Biological Exuberance: Animal Homosexuality and Natural Diversity (New York: St. Martin’s Press, 1999)
  • Eva Cantarella, Bisexuality in the Ancient World [1988], 2η εκδ., μτφ. Cormac Ó Cuilleanáin (New Haven, CT: Yale University Press, 2002)
  • John E. Boswell, Christianity, Social Tolerance, and Homosexuality: Gay People in Western Europe from the Beginning of the Christian Era to the 14th Century (Chicago, IL: University of Chicago Press, 1981)
  • Mary B. Harris (επιμ.), School Experiences of Gay and Lesbian Youth: The Invisible Minority (Binghampton, NY: Haworth Press, 1998)
  • Jennifer Terry, An American Obsession: Science, Medicine, and Homosexuality in Modern Society (Chicago, IL: University of Chicago Press, 1999)
  • Arno Scmitt και Jehoeda Sofer (επιμς.), Sexuality and Eroticism among Males in Moslem Societies (Binghampton, NY: Haworth Press, 1991)

Monday, April 23, 2007

Η ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΗΛΙΟΦΑΝΕΙΑΣ

Μέρα έντασης σήμερα. Υποχρεώσεις στοιβάζονται βουνό γύρω μου, τα πράγματα που σημειώνω να κάνω τα έχω αμελήσει σκανδαλωδώς για έναν άνθρωπο με τη δική μου οργανωτικότητα και ακόμα και η δουλειά μου έχει μείνει πίσω - και μου αρέσει η δουλειά μου. Η μέρα πάντως κυλούσε, ακόμα και με τις διαπιστώσεις αυτές, ώσπου γύρισα σπίτι.

Εντάξει, έχω πολλά στο κεφάλι μου. H ζωή μου τελευταία δεν πήγαινε έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερα καλά και το επερχόμενο φανταριλίκι δεν τη βελτιώνει - αντίθετα, με κάνει να κοιμάμαι λιγότερο. Αλλά ξαφνικά βρίσκω να μη με χωράει ο τόπος, να με πλακώνουν οι τοίχοι, να μην έχω ενδιαφέρον για τίποτα, τίποτα, τίποτα. Πάω να ακούσω μουσική και συνειδητοποιώ με απορία ότι τα όσα συνήθως με χαροποιούν και με πορώνουν δεν μου μιλάνε στον συνηθισμένο ζεστό τόνο. Είναι σαν να τα παίζει ο γείτονας, όχι εγώ. Πιάνω να διαβάσω εφημερίδα, βρίσκω να βαριέμαι τα πάντα. Πιάνω ένα βιβλίο που παλεύω αυτές τις μέρες, και τι έγινε που το διαβάζω; λέω από μέσα μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, βάζω ένα ποτάκι, relax boy - μου λέω - και take it easy. Ανοίγω το ψυγείο, θα μαγειρέψω κάτι σκέφτομαι. Δεν το κάνω ούτε και αυτό τελικά, δεν έχω όρεξη για τίποτα. Παίρνω τηλέφωνα τους κολλητούς, μπας και παίξει κανά μπαράκι. Δευτέρα βράδυ όμως, άλλοι βαριούνται, άλλοι είναι, χμ, πολύ «απασχολημένοι». Ε, θα δω ταινία, λέω, να αξιοποιήσω και την τηλεόραση, που αλλιώς δεν την ανοίγω ούτε για πλάκα. Πιάνω τα DVD μου, πάλι καμία διάθεση. Ούτε Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δεν γουστάρω να δω. Μυστήρια πράγματα. Πιάνω μια τσόντα που μου αρέσει και τη βλέπω συχνά, την κλείνω στο πεντάλεπτο. Κανένα σκίρτημα συγκίνησης στα αμελέτητα…Μπαίνω στο blog, διαβάζω το ποστ της tinkerbell, αυτό με τις μίρλες ντε, σκάω ένα χαμόγελο. Αλλά κάτι συνεχίζει να μου τρώει τα σωθικά.

Ξαφνικά με ενοχλούν αφάνταστα πράγματα που εμένα «κανονικά» δεν με ενοχλούν. Με ενοχλεί πολύ που ο χώρος δίπλα μου στο κρεβάτι έχει μείνει τόσο κενός τελευταία. Ακόμα και οι περιστασιακές περιπέτειες, με τις οποίες ζω εδώ και κάμποσο καιρό, έχουν χαθεί. Η τελευταία ήταν η Λένα, ωραίο κορίτσι, αλλά πολύ βλήμα για να συνυπάρξουμε. Και πάει ίσως και τρίμηνο από τότε. Συνειδητοποιώ ότι αυτό που τώρα ήθελα πιο πολύ από κάθε τι είναι μια αγκαλιά, να αράξω έτσι λίγο, να γκρινιάξω, να μου πούνε σςςςς, θα περάσει. Και να κοιμηθώ νιώθοντας ότι δίπλα μου κοιμάται ένας άλλος άνθρωπος. «Ρε μαλάκα Anasazi», μου λέω φωναχτά, «τι συναισθηματισμοί είναι αυτοί; Μήπως γερνάμε; Εσύ, ο σκληρός, ο δεν πολυσκοτίζομαι, ο μίστερ κυνικότητα, ο κύριος βαριέμαι-εύκολα-και-το-δείχνω;;;;». Παρών. Ο ίδιος. Αλλά έχω κι εγώ ψυχή. Και λύγισα, εντάξει; «Σαν εκείνη την ιτιούλα που σου ’χα δείξει στη στροφή του δρόμου».

Κοπάνησα το ποτάκι και αποφάσισα, αφού γράψω τα παραπάνω, να πάω μια μεγάλη, μοναχική βόλτα στους δρόμους της Αθήνας. Αγκαλιά δεν έχει στο σπίτι και δεν γίνεται να την παραγγείλεις, λες και είναι πίτσα. Ίσως λίγος καθαρός αέρας να με συνεφέρει και δω την αυριανή επικράτεια της ηλιοφάνειας με άλλο μάτι. Ακούς εκεί να με πιάσει εμένα τέτοια κρίση...

Για να μην ξεχνιόμαστε...

Ίσως να το ξέρετε ήδη, αλλά εγώ σήμερα το ανακάλυψα. Οι γονείς του Άλεξ, του παιδιού που εξαφανίστηκε στη Βέροια, έχουν ανοίξει το δικό τους blog: http://natela-veria-gr.blogspot.com/

Ευτυχώς, όχι μόνο για να μην ξεχνάμε μία τρομερή υπόθεση που είναι ακόμα ανοιχτή, και λέει πολλά για το είδος της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Αλλά και για να μαθαίνουμε νέα από πρώτο χέρι - όχι από τα ελεεινά κανάλια και κάτι εφημερίδες τύπου Espresso, που κάνανε πάρτι πάνω από τη μοίρα του Άλεξ.

Κάθε φορά που βλέπω στα περίπτερα τη φωτογραφία του Άλεξ εξώφυλλο στην Espresso με άλλο ένα εξωφρενικό σενάριο να τη συνοδεύει (το οποίο δεν είναι παρά αποκύημα της φαντασίας των δημοσιογράφων), θαυμάζω ακόμα περισσότερο τους γονείς του. Γιατί εγώ στη θέση τους θα είχα βάλει βόμβα στα γραφεία της ξεδιάντροπης αυτής φυλλάδας ή θα είχα πάει πρωί με τους κολλητούς μου, με λοστούς και σιδερικά και θα τους το είχα κάνει καλοκαιρινό. Και ας με τιμωρούσε ο νόμος για καταστροφή ξένης ιδιοκτησίας κτλ.

Ωραία τα προστατεύουν όλα αυτά οι διατάξεις του νόμου, τους γονείς όμως τους Άλεξ πώς ακριβώς τους προστατεύει από τέτοια κοράκια; Πρώτα αυτά τα τελευταία θα βγαίνανε μετά να ζητάνε δικαιοσύνη και να φωνάζουν για δημοκρατία και τα λοιπά. Αυτή είναι η δημοκρατία των ΜΜΕ βλέπετε...

Friday, April 20, 2007

ΤΙ ΛΕΝΕ ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΔΙΑ;

Κάθε Πέμπτη κοιτάζω και εγώ για χάζι τα ζώδια στην Athens Voice, όπως και η μισή (τουλάχιστον) Αθήνα. Έχουν πλάκα. Αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι που τα διαβάζουν δεν το κάνουν για πλάκα. Λιγότερο ή περισσότερο πιστεύουν ότι μπορούν πράγματι να τους πούνε κάτι για την καθημερινότητά τους και τα προβλήματά τους. Λιγότερο ή περισσότερο, πιστεύουν ότι τα ζώδια αποκαλύπτουν τα γενικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας κάποιου. Ξέρετε, οι Δίδυμοι είναι διπρόσωποι, οι Ιχθύς ευαίσθητοι, οι Σκορπίνες οι καλύτερες στο κρεβάτι κτλ. Και - οι ελεύθεροι εκεί έξω θα το γνωρίζετε - δεν υπάρχει σχεδόν καμία κοπέλα που να μη σε ρωτήσει, όταν πρωτοβγείτε, τι ζώδιο είσαι (το ίδιο ισχύει και για τους γκέι). Ξενέρα μεγάλη φίλε...

Τα ζώδια όμως είναι μια ανοησία, μια τρομερά μεγάλη ανοησία. Η οποία έχει απλωθεί σαν πανούκλα, με αποτέλεσμα διάφοροι αστρολόγοι εκεί έξω να τα κονομάνε και να χαίρουνε μεγαλύτερης εκτίμησης από τον siddhartha, που είναι ιστορικός. Τα κονομάνε κοινώς απατεώνες και κομπιναδόροι, με την ανοχή και την ενεργό συμμετοχή της πλειονότητας της κοινωνίας. Όταν το έψαξα το θέμα έβαλα τα γέλια με το τι πραγματικά συμβαίνει. Και ελπίζω να γελάσετε και εσείς λίγο διαβάζοντας παρακάτω.

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Η αστρολογία είναι θεμελιωμένη στο έργο του αρχαίου Έλληνα αστρονόμου Πτολεμαίου. Από την αρχαία Ελλάδα προκύπτουν τα ωροσκόπια, τα δώδεκα ζώδια και η πίστη ότι οι κινήσεις των ουρανίων σωμάτων επηρεάζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα και συμπεριφορά. Από την εποχή του Πτολεμαίου όμως προοδεύσαμε. Και κοιτώντας τον ουρανό ανακαλύψαμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα, που εκείνος δεν μπορούσε να δει.

  1. Πρώτα-πρώτα, δεν υπάρχουν μόνο δώδεκα αστρικοί σχηματισμοί από τους οποίους περνάει ο Ήλιος, αλλά δεκατέσσερις. Αυτό σημαίνει ότι κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν 14 ζώδια. Μια τέτοια απόπειρα πράγματι έγινε (από τον αστρολόγο Steven Schmidt), αλλά δεν έπιασε.
  2. Δεύτερον, η αστρολογία ισχυρίζεται ότι κάθε πλανήτης ασκεί μια, έστω και μικρή, επίδραση στους ανθρώπους. Αλλά για αιώνες έκανε "ακριβείς προβλέψεις" αποδεχόμενη μόνο εφτά πλανήτες (οκτώ με τη Γη), εκείνους δηλαδή που μπορούσαν να δούνε οι αρχαίοι με γυμνό μάτι. Αυτούς που ανακαλύψαμε αργότερα χάρη στα τηλεσκόπια (Ουρανό, Ποσειδώνα και Πλούτωνα - αν και ο τελευταίος συζητιέται πλέον αν είναι πλανήτης) δεν ήξερε τι να τους κάνει και γι’ αυτό παρίστανε ότι δεν υπάρχουν, μέχρι να τους "βολέψει" κάπου.
  3. Τρίτον και σπουδαιότερο - ΚΑΙ ΕΔΩ ΠΕΦΤΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΛΙΟ - ξέρουμε σήμερα πως στη διάρκεια των αιώνων η Γη αναπηδά ελαφρώς καθώς γυρίζει γύρω από τον Ήλιο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μεταβάλλεται η θέση του Ήλιου ως προς τους 12 αστερισμούς του ζωδιακού κύκλου, όπως τους βλέπουμε από τη Γη. Οι αστρολόγοι όμως δεν το λαμβάνουν υπόψη αυτό, αλλά συνεχίζουν να παριστάνουν πως οι αστερισμοί βρίσκονται στην ίδια θέση που τους αντίκριζε πριν τόσα χρόνια ο Πτολεμαίος! Για να σας το κάνω πιο λιανά: Αν κάποιος γεννηθεί μεταξύ 21 Μαρτίου και 20 Απριλίου, είναι, υποτίθεται, Κριός. Σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα όμως, στις ημερομηνίες αυτές ο Ήλιος βρισκόταν στους Ιχθύς, εξαιτίας των παιχνιδιών της τροχιάς του πλανήτη μας. Άρα, όποιος γεννήθηκε τότε, θα έπρεπε κανονικά να είναι Ιχθύς!

    Σκεφτείτε τώρα το γελοίο του όλου πράγματος, πόσες προβλέψεις και συζητήσεις έχουν γίνει για τα ζώδια, τη στιγμή που κανείς από εμάς δεν είναι στην πραγματικότητα το ζώδιο που νομίζει... Το ίδιο ανυπόστατες είναι και οι βλακείες που λένε για το Φεγγάρι, ότι οι φάσεις του (ειδικά η πανσέληνος) επηρεάζει τους ανθρώπους και τους κάνει να συμπεριφέρονται παράξενα και βίαια. Κάποιοι ταλαίπωροι έκατσαν και το ερεύνησαν στα σοβαρά, σώζοντάς μας από τον κόπο και το χαζό ερώτημα του "λες;".

    ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ Ε; ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΤΕ:
  • Terence Hines, Pseudoscience and the Paranormal [1988], 2η εκδ. (Amherst, NY: Prometheus Books, 2003) - ειδικά σελ. 209
  • Shawn Carlson, «A Double-Blind Test of Astrology», Nature, Vol. 318 (1985), σελς. 419-425
  • James Rotton και Ivan Kelly, «Much Ado about the Fool Moon: A Meta-Analysis of Lunar-Lunacy Research», Psychological Bulletin, Vol. 97 (1985), σελς. 286-306

Για τη demonia και για τους άλλους που νιώθουν έτσι τελευταία


Τους βρήκανε σε ανασκαφές στην Ιταλία. Νεολιθική εποχή (6.000 - 5.000 π.Χ.). Μόλις δηλαδή οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να ζούνε σε μόνιμες κατοικίες και να ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Γραφή και τέτοια δεν είχανε τότε και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μάθουμε ποιοι ήτανε και γιατί τους θάψανε μαζί, έτσι αγκαλιασμένους. Μόνο το από τι πέθαναν μπορούν να βρούνε οι ειδικοί. Εγώ λέω ότι δεν πρέπει να μας νοιάζει αυτό. Να τους αφήσουν στην ησυχία τους, λέω εγώ. Το μήνυμά τους στην αιωνιότητα δεν γινόταν να είναι πιο σαφές... Αυτό είναι μήνυμα αγάπης και όχι οι ανέραστες πασχαλινές μαλακίες.

Wednesday, April 18, 2007

Μανιφέστο

Αγαπητό σύστημα,

μπορεί να φταίει το ρούμι για το γράμμα αυτό (πολύ Havana Club κύλησε στο ποτήρι απόψε). Αλλά ήθελα να σου πω δυο λογάκια. Έτσι γιατί τα δικαιούμαι. Για τις τόσες φορές που σε υπερασπίστηκα σε συζητήσεις με κομμουνιστές και εξωκοινοβουλευτικούς, τουλάχιστον. Που είπα ότι καλύτερα με σένα, γιατί τουλάχιστον έχουμε το ελεύθερο να σε βρίζουμε και να γράφουμε ό,τι θέλουμε. Στη Σοβιετική "ελευθερία" δεν θα επιτρέπονταν τα blogs, έτσι δεν είναι;

Για να δούμε, τι μου έδωσες ως σήμερα; Μια εκπαίδευση σκατά, που παράγει παπαγαλάκια και ντενεκέδες. Που τα βάζει μετά στα πανεπιστήμια και τα κάνει από ντενεκέδες σκουπιδοκάδους και από παπαγαλάκια όρνια. Πάλι καλά που είχα ένα σπίτι που μου έδωσε την αγάπη για την παιδεία να λες και μια φυσική αγάπη για το διάβασμα. Εγώ που λες έκανα και τα πανεπιστήμιά μου και τα λαμπρά μεταπτυχιακά μου - υποτροφίες κτλ. Εσύ δεν μου βρήκες τη δουλειά που μου έταξες, που είχες την υποχρέωση να μου βρεις αφού εκπλήρωσα όλες τις προϋποθέσεις που εσύ είχες βάλει. Είχες και άλλη μία, γραμμένη με αόρατο μελάνι, τη λαμογιά, τον κομματισμό, το γλύψιμο, τον σφουγγοκωλαρισμό. Εγώ αυτή δεν την υπόγραψα και εσύ τώρα κάνεις πως δεν υπάρχω. Και δεν σου αρέσουν τα όσα έμαθα στις παρυφές σου, τη rock κουλτούρα, την ανησυχία για τα πράγματα, την ικανότητα να μην τα βλέπω όλα μπλε, πράσινα και κόκκινα. Προσπαθείς να με πείσεις ότι παραστράτησα, ότι κάνω κακώς που δεν βλέπω τηλεόραση, που δεν πάω εκκλησία, που δεν ακούω Παπαρίζου. Που δεν με νοιάζει το πόσα λεφτά θα βγάζω, αλλά το τι θα κάνω με όσα βγάζω και το πώς θα τα βγάζω. Που φωνάζω φάουλ κάθε φορά που οι σοβαροφανείς ατζέντηδές σου βρίζουν τον Άσιμο, τη Γώγου, τον Αγγελάκα και μιλάνε ώρες για τη Γιουροβίζιον.

Μετά από όλα αυτά μου ζητάς να υπηρετήσω τη θητεία μου, το χρέος μου λες, την υποχρέωσή μου. Για πες μου ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ; Στο όνομα τίνος πράγματος; Μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Τούρκοι δεν μας απειλούν. Αν απειλούν την Κύπρο, ας κάνει κάτι η Κύπρος για αυτό. Είναι άλλωστε ένα ΑΛΛΟ κράτος. Οι υπόλοιποι γείτονες δεν μας απειλούν. Δεν έχω χρωστούμενα απέναντί σου. ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ. Και ζητάς και τα ρέστα. Με έχεις να κάνει να νιώθω σαν τον Richard Hannay στα 39 Σκαλοπάτια, σκαρφαλωμένος σε ένα τεράστιο ρολόι, να προσπαθώ να σταματήσω τους λεπτοδείχτες, να παγώσω τον χρόνο να μην κυλάει άλλο. Αυτό δεν ονομάζεται ψυχική οδύνη;

Tuesday, April 17, 2007

Τα Σύνορα Της Πατρίδας Μου


Μπορεί δίκαια...
Προκάλεσα με πάθος τη ζωή
Ασέβησα δύο φορές γιατί τους ήξερα τους Νόμους

Άσκησα την όραση για μακριά
Κι έχασα τα κοντινά μου

(δεν είναι από τον δίσκο. Έβαλα τον δίσκο γιατί παίζει όλη μέρα στο πικάπ του κεφαλιού μου σήμερα)


Monday, April 16, 2007

Για Την Πατρίδα Κι Όλους Αυτούς

Μαζί με την άνοιξη ήρθε και το χαρτί της στρατολογίας. Ο Μάιος θα γίνει στάνταρ ο χειρότερός μου μήνας, όλες οι συμφορές τότε με βρίσκουν τα τελευταία χρόνια. Σκέφτηκα να βγω Ι5, τρελός. Δεν θα δυσκολευτώ και πολύ να τους πείσω. Μερικούς στίχους από ποιήματα της Κατερίνας Γώγου να τους απαγγείλω, την έκανα τη δουλειά. Αλλά ξέρω γω τι γίνεται σε αυτή τη ζωή ρε πούστη μου;

Σκατά... Εγώ δεν είμαι άνθρωπος για τέτοιες βλακείες. Να κάνεις λέει τη "θητεία" σου και το "καθήκον" σου απέναντι στην πατρίδα. Ναι, απέναντι σε όλα αυτά τα μίζερα ανθρωπάκια της καθημερινότητας, τους τηλεορασόπληκτους "ανήσυχους" πολίτες, που βρωμάνε μούχλα και συντηρητικά. Που μια ζωή με φτύνανε και με λοξοκοιτάζανε. Τα μαλλιά μου, τις απόψεις μου, τη μουσική μου, τα εξαρχειώτικα στέκια μου, τα γούστα μου στο κρεβάτι, και κυρίως τις ανησυχίες μου και τα όσα με τρώνε τα βράδια και δεν κοιμάμαι. Αυτή ήταν η πατρίδα μου, αυτή η κοινωνία μου, έτσι πορεύτηκα. Και τώρα λένε ότι τους χρωστάω και κάτι, τα αρχίδια. Λες και μετά δεν θα συνεχίσουν να με αντιμετωπίζουν έτσι. Μια ροχάλα στο δόξα πατρί τους χρωστάω μόνο, κίτρινη, παχιά και σιχαμένη.

Ναυτάκι ο Anasazi... Πάνε τα μαλλιά μου, θα πηδάω γύρω από μεγάλους στρατώνες και θα φυλάγομαι από ανύπαρκτους εχθρούς. Για την πατρίδα κι όλους αυτούς, που κατάμουτρα στον δρόμο σε κοιτούν και σε φτύνουν. Ένα καφάσι μπίρες ήπια χθες φιλαράκι. Σταμάτησα το μέτρημα στις δώδεκα και μετά κοπάνησα και άλλες δύο... ξεπαραδιάστηκα και ούτε καν μέθυσα. Γαμώ το κέρατό μου, γαμώ!

Sunday, April 15, 2007

Μαντζούνια, Τζινσένγκ Και Φραπελιά

Καθόταν και αγόρευε, το ζώον, στο διπλανό τραπέζι. Νέα κοπέλα, όμορφη ήταν, τσακίρικο μάτι, αλλά η βίδα στριμμένη. Έλεγε για την ψυχολόγο της, που την κρατάει αγκαλίτσα κατά την επίσκεψη και τη «θεραπεύει» με κάτι βοτάνια - από την Κίνα ήταν; από την Ινδία; Θα σας γελάσω.

Παλιά ιστορία αυτή με τις φαρμακευτικές ιδιότητες των φυτών. Κάθε γιαγιά από χωριό ξέρει να σου πει διάφορα. Η επιστήμη τις ξέρει και τις έχει χρησιμοποιήσει πάμπολλες φορές στην παρασκευή κανονικών φαρμάκων. Πιο γνωστή είναι η περίπτωση της ασπιρίνης, που έχει στα συστατικά της σαλκιλικό οξύ, ουσία που συχνά απαντά στα φυτά. Αλλά αυτό που συμβαίνει εδώ και περίπου δυόμιση δεκαετίες δεν έχει σχέση με την εμπειρική σοφία των παππούδων μας. Είναι αντιθέτως μια new age βιομηχανία εξαπάτησης, η οποία εξαπλώνεται ταχύτατα από την Αμερική προς τον υπόλοιπο κόσμο μέσω των καναλιών της παγκοσμιοποίησης. Όλα θεραπεύονται με μαντζούνια και τζινσένγκ για αυτούς τους ανθρώπους, είτε για σοβαρά σεξουαλικά προβλήματα μιλάμε, είτε για Αλτζχάιμερ, είτε για την απλή τόνωση της μνήμης, είτε για ό,τι μπορεί να βάλει ο νους. Το βιώσαμε πρόσφατα και στην Ελλάδα, στην κωμικοτραγική υστερία της φραπελιάς - πόσοι και πόσοι ταλαίπωροι καρκινοπαθείς άρχισαν να τσουρομαδάνε τις έρμες τις ελίτσες όπου τις έβρισκαν, καταλήγοντας με στομαχόπονους, διάρροιες και άλλα σχετικά. Εδώ έναν κανονικό φραπέ πίνεις νηστικός και τρέχεις στην τουαλέτα...

Αυτού του τύπου οι εναλλακτικοί «γιατροί» πουλάνε ως νέες ανακαλύψεις πολλά ήδη γνωστά πράγματα στους ειδικούς - άγνωστα, και επομένως και με δικαιολογημένα μεγάλη οικονομική αξία, είναι μόνο για τον κοσμάκη. Στην καλύτερη περίπτωση δεν προσφέρουν παρά μια ήπια ανακούφιση από το όποιο πρόβλημα, ποτέ θεραπεία. Στις ΗΠΑ η ανθηρή βιομηχανία που έχει αναπτυχθεί γύρω από τέτοιες πεποιθήσεις πέτυχε μάλιστα και έναν μεγάλο πολιτικό θρίαμβο το 1994. Κατάφερε να θεσπιστεί νομοθετική ρύθμιση η οποία απάλλασσε τα σχετικά προϊόντα από την ανάγκη να τσεκάρονται με τα κανονικά φαρμακευτικά κριτήρια, χαρακτηρίζοντάς τα ως «διαιτητικά συμπληρώματα» αντί για «φάρμακα». Αυτό σήμαινε βασικά ότι δεν χρειαζόταν να αποδειχθεί το βασικό - ότι δηλαδή πράγματι λειτουργούσαν - ούτε καν ότι περιείχαν όντως τα συστατικά που αναγράφονταν στις ετικέτες.

Από όλα όσα ισχυρίζονται οι οπαδοί της βοτανοθεραπείας, μόνο στην περίπτωση της κατάθλιψης αποδείχθηκε επιστημονικά ότι το υπέριο ή βαλσαμόχορτο (St. John's Wort) μπορεί πράγματι να φανεί αποτελεσματικό. Πιο αποτελεσματικό μάλιστα και από κανονικά φάρμακα, τα οποία για χρόνια συστήνονταν στους πάσχοντες από κατάθλιψη. Κατά τα άλλα ο κοσμάκης πίνει αφειδώς ροφήματα από πράγματα οι παρενέργειες των οποίων είναι άγνωστες. Εδώ έχει παρενέργειες το αποδεδειγμένα ευεργετικό σκόρδο: μειώνει, βρέθηκε, σημαντικά την ικανότητα του αίματος να πήζει. Πράγμα ευεργετικό για την καρδιά (απομακρύνει τον κίνδυνο θρόμβωσης), αλλά επικίνδυνο σε περίπτωση λ.χ. ενός ατυχήματος ή μιας χειρουργικής επέμβασης. Πού οδηγούμαστε ειλικρινά δεν ξέρω...

ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΛΣΑΜΟΧΟΡΤΟ ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Anna Rita Bilia, Sandra Gallori και Franco F. Vincineri, «St. John’s Wort and Depression: Efficacy, Safety, and Tolerability - An Update», Life Sciences, Vol. 70 (2002), σελς. 3077-3096

ΥΓ: Αν καλλιεργείτε βαλσαμόχορτο, προσέξτε να μην το πλησιάζουν οι γάτες. Είναι δηλητηριώδες για αυτές.

Ακόμα Κι Εσύ Ρε Πούστη Μου, Ακόμα Κι Εσύ...

Ακόμα κι εσύ! Σε μια τέτοια στιγμή, τώρα, που εσύ πριν από όλους θα έπρεπε να ξέρεις τι σημαίνει για μένα. Ιδιαίτερα με την πιο ανάποδη δυνατή τροπή που θα μπορούσαν να πάρουν τα πράγματα. Είπες ένα τσουβάλι ηλιθιότητες, τη μία πίσω από την άλλη, τη μία χειρότερη από την άλλη. Και στο τέλος είπες κι εκείνη την ατάκα. Δεν θυμάμαι να έχω απογοητευτεί ποτέ μου περισσότερο από κάποιον άνθρωπο. Τελεία.

Friday, April 13, 2007

This Chaos Is Killing Me...

Η μοναξιά είναι ένα ύπουλο, σιχαμένο συναίσθημα. Που σου χτυπάει την πόρτα ακάλεστο και θρονιάζεται στο σαλόνι σου φλυαρώντας ακατάσχετα και αποσυντονίζοντάς σε. Μπορεί να έχεις περάσει όλη σου τη μέρα αισθανόμενος και γαμώ, ότι είσαι χαΐστας και έτσι. Και εκεί που σουρουπώνει, τσουπ, νάτηνε η καριόλα, κάθεται απέναντί σου και αρχίζει τα δικά της.

"Να 'πα να γαμηθείς να σιάξεις", της λες αρχικά, "μπας και πάψεις να είσαι τέτοια ξινομούνα". Αλλά τα μπινελίκια δεν βοηθάνε, είναι χοντρόπετση σαν τροπικό παχύδερμο. Γελάει απλά και σου απαντάει σαν αγάμητη θείτσα, "τι έγινε Anasazi αγόρι μου, τι παράξενες σκέψεις μπήκανε πάλι στο μυαλό σου, κάτσε εδώ να μου τις πεις". Τι να κάνεις κι εσύ, αρχίζεις να ανοίγεις τις μπίρες και τα ουίσκια, παίζεις Motörhead στη διαπασών (You win some, lose some, it's all the same to me/The pleasure is to play, it makes no difference what you say) και, εντάξει, δεν τη ξεφορτώνεσαι, αλλά τουλάχιστον της πατάς το mute για λίγο.

Αλλά δεν της ξεφεύγεις της γριάς αράχνης. Είναι φτιαγμένη από μια πάστα που εσύ δεν μπορείς ούτε να αγγίξεις. Μπορείς να την καταραστείς, να τη φτύσεις, να σκούξεις, να τα σπάσεις, να της δείξεις τα αρχίδια σου. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να την τσαντίσεις και να την κάνεις να σου αποκαλυφθεί σε όλη της την τρομακτική γύμνια. Τι να χαμπαριάσει αυτή, αυτή που για αιώνες έχει γαμηθεί ουρλιάζοντας στις πιο ακόλαστες παρτούζες, που έχει πουληθεί στα σκλαβοπάζαρα της Γης, που έχει κατεβάσει τζαμαρίες με αλυσίδες, που έχει μετρηθεί πόντο-πόντο στα κατουρημένα, μισοφωτισμένα στενά, που έχει χορέψει ζεϊμπεκιές ξιπόλητη στα τραπέζια των μαχαιροβγαλτών; Σου δίνει απλά μία και σε βάζει στη θέση σου. "Τσουτσέκι!", σου λέει, "για μαζέψου, γιατί σαν πολύ απλώθηκες".

Δεν φταις μόνο εσύ αγάπη μου. Τα φταίω κι εγώ, να μην κρύβομαι. Το παράξενο κεφάλι μου, όλα αυτά που με καίνε και με σπρώχνουν μακριά από την κάθε είδους "κανονικότητα". Την "κανονικότητα", που από μικρό παιδί με αναθρέψανε ότι έπρεπε να σέβομαι σαν θεά. Και την άλλη "κανονικότητα", αυτή που φτιάχνουν όσοι πάνε κόντρα στο ρεύμα, χωρίς να αναλογίζονται ότι τελικά φτιάχνουν κάτι εξίσου αποπνικτικό για όποιον δεν χωράει. Βαρύ πάντα το τίμημα της αποστασίας, αχαρτογράφητη η διαδρομή στα περιθώρια της σελίδας, κορόνα-γράμματα οι επιλογές, βροχή μερικές φορές τα χαστούκια. Και αν σηκώνεσαι τελικά, λασπωμένος και με ματωμένα τα χείλια, και λες θα προχωρήσω ρε πούστη μου, το κάνεις από ένα τρελό πείσμα να υπάρξεις με τους δικούς σου όρους. That's the way I like it baby, I don't want to live forever...

Wednesday, April 11, 2007

Στα Φανάρια Της Γερμανίας

Μέσα στο 2007, ένας συμπατριώτης και "συνάνθρωπός" μας (τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία), 36 ετών, ενεπλάκη σε αυτοκινητιστικό ζήτημα στη Γερμανία. Αντιγράφω από την περιγραφή των συνθηκών ατυχήματος που ο ίδιος κατέθεσε στην ασφαλιστική του, κρατώντας απαράλλαχτη την ορθογραφία (το πού τη βρήκα είναι μια άλλη ιστορία):
-
Ήμουνα στα φανάρια και περίμενα να ανάψι το πράσινο σταματιμένος (έβρεχε). Αυτή η πουτάνα έρχετε και μου τιν ανάβι. Κατεβένο κάτο και τις λέω στραβομάρα έχεις; Αυτή μου απαντά ότι εγώ έβαλα την όπισφεν και τι χτίπισα. Τις μάνας σου... τις λέω που σε χτίπισα. Πίγε να βγη και αποπάνο η κουφάλα. Τις λέο να ρθουν οι μπάστη και αυτή φέβγι. Δεν πίρα τιλέφονο εγώ τους μπάστι γιατί δεν είχα μονάδες. Πάω εγώ στην αστυνομία και τιν βγέπο εκεί. Μας πίραν κατάθεσι και μου πε η αστυνομικός να πληρόσο τιν ζημιά της και να τελιόνουμε. Τις λέω εγώ να πάρι τα (Αρχ.) που θα τιν πλιρόσο. Και τόρα θα πάμε στα Δικαστίρια. Στήλτε δικιγόρο γιατή την γαμήσαμε άμα πάμε στα δικαστίρια. Ηποστιρίζοντε μεταξί τους οι Γερμανί. Ότι δεν καταλαβάτε πάρτε τηλέφωνο.
-
Να βάλω τα γέλια; Να μπήξω τα κλάματα; Σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει πιθανότητα ούτε ένα τοις εκατό εγώ με τον άνθρωπο αυτόν να συνυπάρξω χωρίς να γίνουμε μπίλιες. Χαίρομαι πολύ που ζει στη Γερμανία. Λυπάμαι μόνο τους Γερμανούς που θα πέσουν πάνω του.

I Want The Airwaves...

Είμαι ένας άνθρωπος τρελαμένος με τη μουσική. Σπάνια θα με δείτε να χορεύω. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω κάποιο όργανο (παρότι στην οικογένειά μου παίζουνε). Και από τις αντιδράσεις μου οι περισσότεροι θεωρούν συχνά ότι είμαι ένας ψυχρός και εγκεφαλικός ακροατής. Μέσα μου όμως παίρνω φωτιά: πετάω σε ανεξερεύνητους γαλαξίες, πέφτω χωρίς αλεξίπτωτο σε άγριους γκρεμούς, ο εσωτερικός μου κόσμος γίνεται μια μάζα που ξαναπλάθεται, που θέλει να μάθει τα πάντα από την αρχή και να τα φάει με λαιμαργία. Κάθε φορά που ακούω κάτι που με συγκινεί βαθιά δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος έπειτα.

Είναι πολλά τα πράγματα που έχω αγαπήσει παράφορα στη μουσική. Και σήμερα θέλω να γράψω για ένα από αυτά. Θέλω να γράψω για τους Ramones. Που τόσο μόδα έχει γίνει τελευταία να φοράνε τα μπλουζάκια τους διάφοροι δήθεν ροκάδες και κάτι γκομενίτσες που η μόνη τους σχέση με το ροκ άρχισε και τέλειωσε στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τα τρία βασικά μέλη των Ramones πέθαναν στα τελευταία έξι χρόνια το ένα μετά το άλλο - και μαζί τους ένιωσα να πεθαίνει και ένα κομμάτι της δικής μου ροκ εφηβείας. Την οποία προσβάλλουν τώρα και από πάνω οι Ραμονομοδάτοι. Οι Ramones ήταν το καλύτερο πανκ συγκρότημα του κόσμου. Ξέρω πως υπήρξαν και οι Sex Pistols και οι Clash και ο Iggy Pop με τους Stooges, και δεν ισχυρίζομαι ότι δεν ήταν σπουδαίοι. Αλλά δεν κοίταξαν το ροκ εν ρολ γυμνό (ακόμα και ο Iggy του φόρεσε τελικά ένα μποξεράκι), δεν καταλάβανε τόσο σε βάθος την επαναστατική ουσία της απλότητάς του, ούτε έσκυψαν με τόση αγάπη πάνω από τη μελωδική μαστοριά των Beatles. Σε βάθος χρόνου μάλιστα θεωρώ πως ξεφτιλίστηκαν, ενώ οι Ramones απλά γέρασαν...
-

Οι Ramones ήταν άνθρωποι άλλων καταβολών, αυτών που οι γονείς μου θα χαρακτήριζαν ως «χθαμαλών». Δεν θα μπορούσαν ποτέ να διαβάσουν ένα κείμενο σαν αυτό που γράφω τώρα (πολύ απλά δεν θα καταλαβαίνανε τι λέει). Και θα απορούσανε που η μουσική τους έκανε άνω-κάτω την ψυχή μου. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς ήταν μεγάλοι κόπανοι, όσον αφορά τα πιστεύω τους (ναι, για τον Johnny χτυπάει αυτή η καμπάνα). Αλλά όταν ο εξοπλισμός τους έμπαινε στην πρίζα όλα γίνονταν μαγικά: γίνονταν θεοί, τα σκισμένα τους μπλουτζίν, τα μακριά μαλλιά του Joey, οι κιθαριές τους και τα αφοπλιστικά ποπ τους ρεφρενάκια ανακατεύονταν στο πιο μεθυστικό κοκτέιλ.

Όταν το έπινες, η Σίνα φαινόταν ως το πιο γοητευτικό πανκιό του κόσμου (“Sheena Is A Punk Rocker”), η κομμουνιστική Κούβα έμοιαζε με το πιο κουλ μέρος του πλανήτη (“Havana Affair”), ο περίγελος των αξιών του μέσου ανθρώπου άγγιζε τα επίπεδα του Κουρδιστού Πορτοκαλιού του Stanley Kubrick (“Teenage Lobotomy”) και η ροκ εν ρολ παιδεία φάνταζε πολύ πιο ουσιαστική από κάθε μάθημα ιστορίας στο Λύκειο (“Rock ‘n’ Roll High School”). Αλλά και στην ας την πούμε «παρακμή» τους οι Ramones έβγαλαν τραγουδάρες: το “Somebody Put Something In My Drink” έγινε δικαίως ύμνος στα ροκάδικα (άρχισαν έτσι βέβαια να το ακούνε και οι άσχετοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Το “Pet Sematary” ακούγεται, ως ατμόσφαιρα, λες και βγήκε από τις καλύτερες σελίδες του Stephen King. Και το “Poison Heart” παραμένει μία από τις αγαπημένες μου ροκ μπαλάντες.

Αλλά το πιο αγαπημένο μου από όλα ίσως τελικά να είναι το “We Want The Airwaves” (από το Pleasant Dreams του 1981). Εκρηκτική ροκιά, καταιγιστικής δύναμης, κάνει τα βάρη της ζωής να μοιάζουν με μια χούφτα σκόνη στην παλάμη που της κάνεις μια φου και την ξεφορτώνεσαι.


We want the world
And we want it know
We're gonna take it anyhow


Θέλησα να γράψω σήμερα για τους Ramones, γιατί είναι μια από τις μέρες που νιώθω έτσι ακριβώς, όπως λένε οι στίχοι αυτοί. Που νιώθω ότι εγώ θα ζήσω και θα τα καταφέρω και δεν θα αφήσω κανένα αρχιδάκι να μου κουνιέται και να με ρίχνει ψυχολογικά. Ξέρω κατά βάθος ότι δεν είναι τόσο απλό. Αλλά σαν το ακούω αυτό το κομμάτι μου φαίνεται τόσο απλό, σας το ορκίζομαι...

Tuesday, April 10, 2007

Δαιμονισμοί Και Εξορκισμοί

Πάω συχνά για φαγητό σε ένα μέρος που δουλεύει μια κοπέλα, η Βάσω. Τόσον καιρό έχουμε γνωριστεί κιόλας και μιλάμε καμιά φορά, όταν έχει άπλα, είναι ένα καλόκαρδο και χαμογελαστό κορίτσι. Σε κάποια φάση νομίζω μάλιστα πως μου την ψιλοέπεφτε - χωρίς ελπίδα, γιατί τόσα "κυβικά" δεν τα αντέχω (και μη βαράτε, γούστα είναι αυτά). Χθες λοιπόν μου άρχισε μια ιστορία για έναν φοβερό παπά που είναι μάστορας στους εξορκισμούς και έχει θεραπεύσει, λέει, πολλούς δαιμονισμένους. Αντέδρασα με δυσπιστία και δεν πήρε πολύ μέχρι να ανάψει λίγο η κουβέντα. Της είπα ότι δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Στράβωσε. Προσπάθησα να της εξηγήσω τι είναι στην πραγματικότητα όλοι αυτοί που λέμε «δαιμονισμένους». Στράβωσε ακόμα περισσότερο. Σταμάτησα.

Το βρίσκω τρομερό που οι άνθρωποι εκεί έξω πιστεύουν ακόμα ότι κάποιοι παθαίνουν ό,τι και το κοριτσάκι στον περίφημο Εξορκιστή του William Fiedkin (1973) - μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου, όπως πιστεύω (δεν υπάρχουν και πολλές, εδώ που τα λέμε). Ότι δηλαδή ένας «δαίμονας» μπαίνει μέσα τους και τους κυριαρχεί. Κάτσε ρε φίλε, θα μπορούσε να με κόψει κάποιος στο σημείο αυτό, πώς δεν υπάρχουν δαιμονισμένοι; Πράγματι, υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι πράοι και ήρεμοι που ξαφνικά μπορεί να πέσουν κάτω, να χτυπιούνται σαν χταπόδια, να σκούζουν και να ουρλιάζουν βρισιές και κατάρες με μια λύσσα που κανείς από όσους τους ξέρει δεν θα φανταζόταν πως είχαν μέσα τους.

Προτού όμως τρέξουμε τον έρμο τον «δαιμονισμένο» σε κάποιον παπά, που θα τον ραντίσει με αγιασμούς και θα του διαβάζει προσευχές για «να γίνει καλά», καλό θα ήταν να συμβουλευόμασταν έναν ειδικό. Ένας καταρτισμένος νευρολόγος θα μπορούσε αμέσως-αμέσως να μας διαβεβαιώσει ότι η συμπεριφορά του «δαιμονισμένου» οφείλεται σε μια σπάνια νευρολογική ασθένεια, το σύνδρομο Ζιλ ντε λα Τουρέτ (Gilles de la Tourette), που τώρα τελευταία μελετάται εξονυχιστικά. Κατά τύχη μπορεί κατά τη διάρκεια του «εξορκισμού» τα συμπτώματα κάποιου ασθενούς να καταπραϋνθούν. Αλλά αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν. Δεν υπάρχει άλλωστε ούτε μία επιστημονικά αποδεδειγμένη περίπτωση ότι ο εξορκισμός θεράπευσε κάποιον με σύνδρομο ντε λα Τουρέτ.

Η εκκλησία δεν είναι καθόλου άμοιρη ευθυνών για τη διάδοση της πίστης στους «δαιμονισμένους». Και εύκολα καταλαβαίνει κανείς το γιατί: πρώτα-πρώτα, γιατί οι περισσότεροι παπάδες κάνουν εξορκισμούς με το αζημίωτο (και αφορολόγητο, θα πρόσθετα). Και δεύτερον, σε ένα πιο ιδεολογικό επίπεδο, γιατί μια τέτοια πίστη προϋποθέτει την αποδοχή του ότι ο Χριστιανισμός είναι μια «αληθινή» θρησκεία. Διαφορετικά κανείς δεν θα πίστευε ότι οι «δαίμονες» ξεριζώνονταν χάρη στη δύναμη του Ιησού, του σταυρού κτλ. Παραδέχομαι ότι στην όλη αντιμετώπιση των δαιμονισμένων υπάρχει μια κάποια πρόοδος, αν σκεφτεί κανείς πως υπήρχαν εποχές όταν τους άρρωστους τους καίγανε στις πυρές της «πολιτισμένης» Δύσης, ως ανθρώπους που αποδεδειγμένα τα είχαν κάνει πλακάκια με τον Διάβολο. Τώρα τους ραντίζουν απλά με ποσότητες αγιασμού. Θα έπρεπε όμως να μας αρκεί αυτό;

ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ, Ε; ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΤΕ
:
  • Joseph Jankovic, «Tourette’s Syndrome», New England Journal of Medicine, Vol. 345 (2001), σελς. 1184-1192
  • Arthur Shapiro και Elaine Shapiro, «Tourette Syndrome: History and Present Status», στο Gilles de la Tourette’s Syndrome, επιμ. Arnold Friedhoff και Thomas Chase (New York: Raven Press, 1982), σελς. 17-23

Monday, April 9, 2007

Άφιξη Στον Πλανήτη Μπλογκόσφαιρα

Δεν ξέρω ακριβώς πώς βγήκα έτσι όπως βγήκα, δεν έχω όλες τις απαντήσεις. Ξέρω όμως πως απόκτησα ένα παράξενο, γεμάτο αντιφάσεις, κεφάλι στον κόσμο αυτόν, που το απασχολούν πολλά. Που δεν χωράει πουθενά, πουθενά, πουθενά - όπως λέει και το τραγούδι. Που στην εποχή των εξερευνητών θα έφευγε με τον Κολόμβο, όχι για το χρυσάφι των Ινδιών, αλλά έτσι για να δει τι έχει εκεί, πέρα από τον ωκεανό. Που μερικές φορές γίνεται τόσο δύσκολο να το διαχειριστώ, ώστε εύχομαι να γινόταν να κάνω διακοπές μακριά του, αντί να κάνω τον ηλεκτρολόγο και να διορθώνω τα βραχυκυκλώματά του. Ας το πάω λοιπόν μια βόλτα στη μπλογκόσφαιρα, αφού το απαιτεί με τέτοιο πείσμα εδώ και πόσες μέρες τώρα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να πάψει να μου φωνάζει προτού κοιμηθώ, σαν κακομαθημένο μικρό, "θέλω να πάω στη μπλογκόσφαιρα, να δω τι έχει εκεί, να δω αν μπορώ να χωρέσω κάπου στις απέραντες εκτάσεις της"! Είναι άλλωστε στο ίντερνετ που παίζεται το παιχνίδι σήμερα, με τα υπέρ και τα κατά του, σε πάρα πολλούς τομείς...