Τα Πουστάκια και οι Άντρακλες

Ξύπνησα πουρνό-πουρνό, με την αυγούλα. Με καλύτερη διάθεση από χθες το βράδυ (η βολτούλα λειτούργησε), αλλά με μια οργή να ξεχειλίζει έτσι χωρίς λόγο. Τσίτωσα και Turbonegro, τη δισκάρα Apocalypse Dudes που μου σύστησε η φίλη Tinkerbell (thanks!) και βγήκα παγανιά. «Κι άμα ακούσω την παραμικρή μαλακία, δεν θα κάτσω φρόνιμα», είπα.

Ε, λίγο που κι εγώ είχα ζοχάδες, λίγο το ότι η μαλακία καιροφυλακτεί σε κάθε γωνιά, έγινε το μπραφ. Αγόρευε με ύφος πενήντα καρδιναλίων ο κύριος προϊστάμενος, για ένα παιδί που δουλεύει για εμάς περιστασιακά, ότι είναι πουστάκι, ότι έμαθε αυτός πως είχε πάει στη συναυλία Marc Almond τις προάλλες, ότι να δεις που γαμιέται το ανώμαλο και άλλα τέτοια. Χαχανίζανε σαν κοτούλες οι θειάδες, φουσκώνανε τα κοκόρια του ορόφου από ανδρισμό, ε, πολύ δεν θέλουν τα νεύρα του Anasazi να απογειωθούν και να αρχίσουν να συμπεριφέρονται σαν τα Στούκας της Λουφτβάφε. Και τι σε νοιάζει ρε τι κάνει το παιδί στο κρεβάτι του; Μήπως ζηλεύεις που έχεις να γαμήσεις από τα Χριστούγεννα; είπα του προϊστάμενου. Να με απολύσει άλλωστε δεν...προλαβαίνει (ευχαριστώ ελληνικέ στρατέ). Αλλά και να προλάβαινε, σιγά μην κλάψω, σιγά μην τρελαθώ...

Κι εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που με έμαθε ότι ένας άντρας στο κρεβάτι με έναν άλλον αποτελεί αίσχος και ντροπή. Αλλά μετά βγήκα στον κόσμο, περπάτησα μόνος μου, γνώρισα πολλές γωνιές του, που δεν περιλαμβάνονταν στην ατζέντα της αστικής μου ανατροφής. Έτσι, για να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα για όλα αυτά. Έτσι, γιατί ωραία είναι και τα αστικά σαλόνια των μορφωμένων, με τις μεγάλες βιβλιοθήκες και τις συζητήσεις για τον Νταλί, αλλά και το πεζοδρόμιο έχει αλήθειες φιλαράκι. Και τα αστικά σαλόνια δεν είναι απαλλαγμένα από τη σαπίλα. Το έχω μυρίσει πολλές φορές το άρωμά της σε δεξιώσεις στα Βόρεια Προάστια, ανάμεσα σε γαλλικές κολόνιες και crepes d’ aubergine (κρέπες με τυρί και μελιτζάνα, ωραίο πράγμα).

Διάβασα κιόλας πολύ για την ομοφυλοφιλία, γιατί είμαι βιβλιοφάγος και πιστεύω στη γνώση. Και κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, ότι η φύση έχει χώρο και για τέτοιες περιπτώσεις - τέτοια φαινόμενα δεν περιορίζονται άλλωστε μονάχα στο ανθρώπινο είδος (έχουν καταγραφεί και σε χιμπατζήδες, πιγκουίνους, πρόβατα, δελφίνια και άλλα ζώα). Η αιτία φαίνεται να είναι πολύπλοκη, είναι όμως πιθανό ότι μερικές τουλάχιστον περιπτώσεις μπορεί να οφείλονται σε γενετικούς λόγους. Πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να συμβεί σε όλους μας και μπορεί να συμβεί και στα παιδιά μας, αν και όταν αποκτήσουμε. Έμαθα επίσης ότι οι άνθρωποι δεν συνήθιζαν να παθαίνουνε τέτοιες φρίκες, πριν έρθει και μας μπαστακωθεί ο Χριστιανισμός και ο Μουσουλμανισμός. Δύο θρησκείες που το βασικό τους δίδαγμα είναι ότι η σεξουαλική επιθυμία γενικά είναι ένα βρώμικο, απαίσιο πράγμα, για το οποίο θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. Οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι», που γαμιόντουσαν αβέρτα με κορίτσια και αγόρια ενώ φιλοσοφούσαν, δεν ήταν ανώμαλοι. Απλώς δεν είχαν συσχετίσει το σεξ ντε και καλά με τον αναπαραγωγικό σκοπό. Πιστεύανε ότι μπορούσε να υφίσταται και έξω από αυτόν, γιατί π.χ. είναι ωραίο πράγμα. Και αν είχα ζήσει τότε, το πιο πιθανό είναι ότι το ίδιο το σπίτι μου θα μου μάθαινε πρώτο και καλύτερο να είμαι bisexual - για να μην γράψω ότι θα μου τo επέβαλλε κιόλας, ως την κοινωνική νόρμα της εποχής από την οποία δεν θα επιτρεπόταν να «παρεκκλίνω».

Για να επιστρέψω στις δικές μου εμπειρίες, γνώρισα που λέτε και γκέι που ήταν όπως τους περιέγραφε το στερεότυπο που μου έμαθε το σπίτι μου: γαλιάντρες, κομπλεξικοί, καραγκιόζηδες. Γνώρισα όμως και αξιοπρεπέστατους ανθρώπους, οι οποίοι στα δύσκολα της ζωής υπήρξαν πολύ πιο «άντρες» από ότι διάφοροι «κανονικοί». Γι’ αυτό δεν γουστάρω να ακούω τον κάθε σκατοκαριόλη και το κάθε μουνί της λάσπης να λέει για «πουστάκια». Γιατί στο δικό μου μυαλό δεν είναι μια κατηγορία ανθρώπων δίχως περιεχόμενο. Είναι, αντιθέτως, πρόσωπα: ο Αλέξης, που τον δέρνανε τα παιδιά στο σχολείο της επαρχιακής πόλης όπου μεγάλωσε επειδή ήταν «αδερφή», αλλά εκείνος δεν έβλαψε ποτέ του ούτε μύγα. Είναι ο Άγγελος, το πιο εντάξει παιδί και πολύ τυπάκι. Είναι ο Φώτης, που στα 24 του πήγε και είπε στα αδέρφια του και στους γονείς του ποιος είναι και πώς θα ζήσει, όταν γνώρισε τον έρωτα της ζωής του. Αυτό, φίλε, σημαίνει να έχεις αρχίδια. Κατάλαβες κύριε προϊστάμενε;

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

• Qazi Rahman, «The Neurodevelopment of Human Sexual Orientation», Neuroscience and Biobehavioral Reviews, Vol. 29, No. 7 (2005), σελς. 1057-1066
• Bruce Bagemihl, Biological Exuberance: Animal Homosexuality and Natural Diversity (New York: St. Martin’s Press, 1999)
• Eva Cantarella, Bisexuality in the Ancient World [1988], 2η εκδ., μτφ. Cormac Ó Cuilleanáin (New Haven, CT: Yale University Press, 2002)
• John E. Boswell, Christianity, Social Tolerance, and Homosexuality: Gay People in Western Europe from the Beginning of the Christian Era to the 14th Century (Chicago, IL: University of Chicago Press, 1981)
• Mary B. Harris (επιμ.), School Experiences of Gay and Lesbian Youth: The Invisible Minority (Binghampton, NY: Haworth Press, 1998)
• Jennifer Terry, An American Obsession: Science, Medicine, and Homosexuality in Modern Society (Chicago, IL: University of Chicago Press, 1999)
• Arno Scmitt και Jehoeda Sofer (επιμς.), Sexuality and Eroticism among Males in Moslem Societies (Binghampton, NY: Haworth Press, 1991)