Η ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΗΛΙΟΦΑΝΕΙΑΣ

Μέρα έντασης σήμερα. Υποχρεώσεις στοιβάζονται βουνό γύρω μου, τα πράγματα που σημειώνω να κάνω τα έχω αμελήσει σκανδαλωδώς για έναν άνθρωπο με τη δική μου οργανωτικότητα και ακόμα και η δουλειά μου έχει μείνει πίσω - και μου αρέσει η δουλειά μου. Η μέρα πάντως κυλούσε, ακόμα και με τις διαπιστώσεις αυτές, ώσπου γύρισα σπίτι.

Εντάξει, έχω πολλά στο κεφάλι μου. H ζωή μου τελευταία δεν πήγαινε έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερα καλά και το επερχόμενο φανταριλίκι δεν τη βελτιώνει - αντίθετα, με κάνει να κοιμάμαι λιγότερο. Αλλά ξαφνικά βρίσκω να μη με χωράει ο τόπος, να με πλακώνουν οι τοίχοι, να μην έχω ενδιαφέρον για τίποτα, τίποτα, τίποτα. Πάω να ακούσω μουσική και συνειδητοποιώ με απορία ότι τα όσα συνήθως με χαροποιούν και με πορώνουν δεν μου μιλάνε στον συνηθισμένο ζεστό τόνο. Είναι σαν να τα παίζει ο γείτονας, όχι εγώ. Πιάνω να διαβάσω εφημερίδα, βρίσκω να βαριέμαι τα πάντα. Πιάνω ένα βιβλίο που παλεύω αυτές τις μέρες, και τι έγινε που το διαβάζω; λέω από μέσα μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, βάζω ένα ποτάκι, relax boy - μου λέω - και take it easy. Ανοίγω το ψυγείο, θα μαγειρέψω κάτι σκέφτομαι. Δεν το κάνω ούτε και αυτό τελικά, δεν έχω όρεξη για τίποτα. Παίρνω τηλέφωνα τους κολλητούς, μπας και παίξει κανά μπαράκι. Δευτέρα βράδυ όμως, άλλοι βαριούνται, άλλοι είναι, χμ, πολύ «απασχολημένοι». Ε, θα δω ταινία, λέω, να αξιοποιήσω και την τηλεόραση, που αλλιώς δεν την ανοίγω ούτε για πλάκα. Πιάνω τα DVD μου, πάλι καμία διάθεση. Ούτε Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δεν γουστάρω να δω. Μυστήρια πράγματα. Πιάνω μια τσόντα που μου αρέσει και τη βλέπω συχνά, την κλείνω στο πεντάλεπτο. Κανένα σκίρτημα συγκίνησης στα αμελέτητα…Μπαίνω στο blog, διαβάζω το ποστ της tinkerbell, αυτό με τις μίρλες ντε, σκάω ένα χαμόγελο. Αλλά κάτι συνεχίζει να μου τρώει τα σωθικά.

Ξαφνικά με ενοχλούν αφάνταστα πράγματα που εμένα «κανονικά» δεν με ενοχλούν. Με ενοχλεί πολύ που ο χώρος δίπλα μου στο κρεβάτι έχει μείνει τόσο κενός τελευταία. Ακόμα και οι περιστασιακές περιπέτειες, με τις οποίες ζω εδώ και κάμποσο καιρό, έχουν χαθεί. Η τελευταία ήταν η Λένα, ωραίο κορίτσι, αλλά πολύ βλήμα για να συνυπάρξουμε. Και πάει ίσως και τρίμηνο από τότε. Συνειδητοποιώ ότι αυτό που τώρα ήθελα πιο πολύ από κάθε τι είναι μια αγκαλιά, να αράξω έτσι λίγο, να γκρινιάξω, να μου πούνε σςςςς, θα περάσει. Και να κοιμηθώ νιώθοντας ότι δίπλα μου κοιμάται ένας άλλος άνθρωπος. «Ρε μαλάκα Anasazi», μου λέω φωναχτά, «τι συναισθηματισμοί είναι αυτοί; Μήπως γερνάμε; Εσύ, ο σκληρός, ο δεν πολυσκοτίζομαι, ο μίστερ κυνικότητα, ο κύριος βαριέμαι-εύκολα-και-το-δείχνω;;;;». Παρών. Ο ίδιος. Αλλά έχω κι εγώ ψυχή. Και λύγισα, εντάξει; «Σαν εκείνη την ιτιούλα που σου ’χα δείξει στη στροφή του δρόμου».

Κοπάνησα το ποτάκι και αποφάσισα, αφού γράψω τα παραπάνω, να πάω μια μεγάλη, μοναχική βόλτα στους δρόμους της Αθήνας. Αγκαλιά δεν έχει στο σπίτι και δεν γίνεται να την παραγγείλεις, λες και είναι πίτσα. Ίσως λίγος καθαρός αέρας να με συνεφέρει και δω την αυριανή επικράτεια της ηλιοφάνειας με άλλο μάτι. Ακούς εκεί να με πιάσει εμένα τέτοια κρίση...