Η μοναξιά είναι ένα ύπουλο, σιχαμένο συναίσθημα. Που σου χτυπάει την πόρτα ακάλεστο και θρονιάζεται στο σαλόνι σου φλυαρώντας ακατάσχετα και αποσυντονίζοντάς σε. Μπορεί να έχεις περάσει όλη σου τη μέρα αισθανόμενος και γαμώ, ότι είσαι χαΐστας και έτσι. Και εκεί που σουρουπώνει, τσουπ, νάτηνε η καριόλα, κάθεται απέναντί σου και αρχίζει τα δικά της.
"Να 'πα να γαμηθείς να σιάξεις", της λες αρχικά, "μπας και πάψεις να είσαι τέτοια ξινομούνα". Αλλά τα μπινελίκια δεν βοηθάνε, είναι χοντρόπετση σαν τροπικό παχύδερμο. Γελάει απλά και σου απαντάει σαν αγάμητη θείτσα, "τι έγινε Anasazi αγόρι μου, τι παράξενες σκέψεις μπήκανε πάλι στο μυαλό σου, κάτσε εδώ να μου τις πεις". Τι να κάνεις κι εσύ, αρχίζεις να ανοίγεις τις μπίρες και τα ουίσκια, παίζεις Motörhead στη διαπασών (You win some, lose some, it's all the same to me/The pleasure is to play, it makes no difference what you say) και, εντάξει, δεν τη ξεφορτώνεσαι, αλλά τουλάχιστον της πατάς το mute για λίγο.
Αλλά δεν της ξεφεύγεις της γριάς αράχνης. Είναι φτιαγμένη από μια πάστα που εσύ δεν μπορείς ούτε να αγγίξεις. Μπορείς να την καταραστείς, να τη φτύσεις, να σκούξεις, να τα σπάσεις, να της δείξεις τα αρχίδια σου. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να την τσαντίσεις και να την κάνεις να σου αποκαλυφθεί σε όλη της την τρομακτική γύμνια. Τι να χαμπαριάσει αυτή, αυτή που για αιώνες έχει γαμηθεί ουρλιάζοντας στις πιο ακόλαστες παρτούζες, που έχει πουληθεί στα σκλαβοπάζαρα της Γης, που έχει κατεβάσει τζαμαρίες με αλυσίδες, που έχει μετρηθεί πόντο-πόντο στα κατουρημένα, μισοφωτισμένα στενά, που έχει χορέψει ζεϊμπεκιές ξιπόλητη στα τραπέζια των μαχαιροβγαλτών; Σου δίνει απλά μία και σε βάζει στη θέση σου. "Τσουτσέκι!", σου λέει, "για μαζέψου, γιατί σαν πολύ απλώθηκες".
Δεν φταις μόνο εσύ αγάπη μου. Τα φταίω κι εγώ, να μην κρύβομαι. Το παράξενο κεφάλι μου, όλα αυτά που με καίνε και με σπρώχνουν μακριά από την κάθε είδους "κανονικότητα". Την "κανονικότητα", που από μικρό παιδί με αναθρέψανε ότι έπρεπε να σέβομαι σαν θεά. Και την άλλη "κανονικότητα", αυτή που φτιάχνουν όσοι πάνε κόντρα στο ρεύμα, χωρίς να αναλογίζονται ότι τελικά φτιάχνουν κάτι εξίσου αποπνικτικό για όποιον δεν χωράει. Βαρύ πάντα το τίμημα της αποστασίας, αχαρτογράφητη η διαδρομή στα περιθώρια της σελίδας, κορόνα-γράμματα οι επιλογές, βροχή μερικές φορές τα χαστούκια. Και αν σηκώνεσαι τελικά, λασπωμένος και με ματωμένα τα χείλια, και λες θα προχωρήσω ρε πούστη μου, το κάνεις από ένα τρελό πείσμα να υπάρξεις με τους δικούς σου όρους. That's the way I like it baby, I don't want to live forever...
5 comments:
Είμαι άτομο που χωρίς φίλους δεν μπορεί να υπάρξει. Η μοναξιά, είναι για μένα, η κόλαση. Ειδικά αυτό το καιρό. Προσπαθώ να την αγνοήσω όσο μπορώ. Αλλά είναι μεγάλη καριόλα. Όπως ακριβώς τα περιγράφεις.
Η μοναξιά είναι η ΚΑΛΥΤΕΡΗ καριόλα που υπάρχει. Το λες και μόνος σου εξάλλου,απ το να είσαι με 10 μαλάκες που δεν έχεις τίποτα να πεις, καλύτερα μ αυτή τη καριόλα και με τα ουισκάκια σου. Για τους motorhead έχω τις ενστάσεις μου,αλλά βαριέμαι τώρα να τις πω.
Προσπάθησε να μην της δίνεις σημασία της μαλακισμένης. Όλοι έχουμε κάτσει μαζί της άπειρες ώρες και στο τέλος την έχουμε διώξει με μία θεσπέσια κλοτσιά.
Όσο για την "κανονικότητα".. έλεος. Δείξε μου έστω και έναν "κανονικό" που να αξίζει τον κόπο!
Υ.Γ. Να πω και εγώ ότι μου άρεσε το posts σου για του Ramones και να συμφωνήσω με την tinkerbell που ξενέρωσε με τα Διάφανα Κρινα :)
Ωραία...Πολύ ωραία...Γερά με τσαμπουκά!
μη ξεχνας πως πολλες φορες και η συνηθεια ειναι συνεταιροι μαζι με την μοναξια..πολλες φορες δεν μπορω να ξεχωρισω ποια απο τα δυο ειναι χειροτερα..lonliness or habit?
just dont forget that lonliness can be made your friend many times..use it to your advantage!!!this way you'll beat it and get rid of it easier.
Post a Comment