Πάω συχνά για φαγητό σε ένα μέρος που δουλεύει μια κοπέλα, η Βάσω. Τόσον καιρό έχουμε γνωριστεί κιόλας και μιλάμε καμιά φορά, όταν έχει άπλα, είναι ένα καλόκαρδο και χαμογελαστό κορίτσι. Σε κάποια φάση νομίζω μάλιστα πως μου την ψιλοέπεφτε - χωρίς ελπίδα, γιατί τόσα "κυβικά" δεν τα αντέχω (και μη βαράτε, γούστα είναι αυτά). Χθες λοιπόν μου άρχισε μια ιστορία για έναν φοβερό παπά που είναι μάστορας στους εξορκισμούς και έχει θεραπεύσει, λέει, πολλούς δαιμονισμένους. Αντέδρασα με δυσπιστία και δεν πήρε πολύ μέχρι να ανάψει λίγο η κουβέντα. Της είπα ότι δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Στράβωσε. Προσπάθησα να της εξηγήσω τι είναι στην πραγματικότητα όλοι αυτοί που λέμε «δαιμονισμένους». Στράβωσε ακόμα περισσότερο. Σταμάτησα.
Το βρίσκω τρομερό που οι άνθρωποι εκεί έξω πιστεύουν ακόμα ότι κάποιοι παθαίνουν ό,τι και το κοριτσάκι στον περίφημο Εξορκιστή του William Fiedkin (1973) - μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου, όπως πιστεύω (δεν υπάρχουν και πολλές, εδώ που τα λέμε). Ότι δηλαδή ένας «δαίμονας» μπαίνει μέσα τους και τους κυριαρχεί. Κάτσε ρε φίλε, θα μπορούσε να με κόψει κάποιος στο σημείο αυτό, πώς δεν υπάρχουν δαιμονισμένοι; Πράγματι, υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι πράοι και ήρεμοι που ξαφνικά μπορεί να πέσουν κάτω, να χτυπιούνται σαν χταπόδια, να σκούζουν και να ουρλιάζουν βρισιές και κατάρες με μια λύσσα που κανείς από όσους τους ξέρει δεν θα φανταζόταν πως είχαν μέσα τους.
Προτού όμως τρέξουμε τον έρμο τον «δαιμονισμένο» σε κάποιον παπά, που θα τον ραντίσει με αγιασμούς και θα του διαβάζει προσευχές για «να γίνει καλά», καλό θα ήταν να συμβουλευόμασταν έναν ειδικό. Ένας καταρτισμένος νευρολόγος θα μπορούσε αμέσως-αμέσως να μας διαβεβαιώσει ότι η συμπεριφορά του «δαιμονισμένου» οφείλεται σε μια σπάνια νευρολογική ασθένεια, το σύνδρομο Ζιλ ντε λα Τουρέτ (Gilles de la Tourette), που τώρα τελευταία μελετάται εξονυχιστικά. Κατά τύχη μπορεί κατά τη διάρκεια του «εξορκισμού» τα συμπτώματα κάποιου ασθενούς να καταπραϋνθούν. Αλλά αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν. Δεν υπάρχει άλλωστε ούτε μία επιστημονικά αποδεδειγμένη περίπτωση ότι ο εξορκισμός θεράπευσε κάποιον με σύνδρομο ντε λα Τουρέτ.
Η εκκλησία δεν είναι καθόλου άμοιρη ευθυνών για τη διάδοση της πίστης στους «δαιμονισμένους». Και εύκολα καταλαβαίνει κανείς το γιατί: πρώτα-πρώτα, γιατί οι περισσότεροι παπάδες κάνουν εξορκισμούς με το αζημίωτο (και αφορολόγητο, θα πρόσθετα). Και δεύτερον, σε ένα πιο ιδεολογικό επίπεδο, γιατί μια τέτοια πίστη προϋποθέτει την αποδοχή του ότι ο Χριστιανισμός είναι μια «αληθινή» θρησκεία. Διαφορετικά κανείς δεν θα πίστευε ότι οι «δαίμονες» ξεριζώνονταν χάρη στη δύναμη του Ιησού, του σταυρού κτλ. Παραδέχομαι ότι στην όλη αντιμετώπιση των δαιμονισμένων υπάρχει μια κάποια πρόοδος, αν σκεφτεί κανείς πως υπήρχαν εποχές όταν τους άρρωστους τους καίγανε στις πυρές της «πολιτισμένης» Δύσης, ως ανθρώπους που αποδεδειγμένα τα είχαν κάνει πλακάκια με τον Διάβολο. Τώρα τους ραντίζουν απλά με ποσότητες αγιασμού. Θα έπρεπε όμως να μας αρκεί αυτό;
ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ, Ε; ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΤΕ:
- Joseph Jankovic, «Tourette’s Syndrome», New England Journal of Medicine, Vol. 345 (2001), σελς. 1184-1192
- Arthur Shapiro και Elaine Shapiro, «Tourette Syndrome: History and Present Status», στο Gilles de la Tourette’s Syndrome, επιμ. Arnold Friedhoff και Thomas Chase (New York: Raven Press, 1982), σελς. 17-23
5 comments:
α τελικά σε συμπαθώ εσένα.
όχι απλά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν σε εξορκισμούς, δαιμονισμούς και άλλες τέτοιες μαλακίες αλλά, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στην ανάσταση, στο άγιο φως κλπ κλπ. κι όλα αυτά, το 2007... που ζούμε φίλε? ας μην το ανοίξω το βρωμόστομα μου περισσότερο.
Πού ζούμε δεν λες τίποτα tinkerbell. Απορώ και τόσα χρόνια δεν έχω ακόμα συνηθίσει στη βλακεία γύρω μου. Να το ανοίξεις το βρωμόστομά σου, να το ανοίξεις...
Μας έπιασε κάτι με την θρησκεία όλους μας βλέπω. Διάβασε, άμα θες, και την δική μου εμπειρία και θα καταλάβεις. Τα links που εβαλές θα τα κοιτάξω στην βιβλιοθήκη. Χριαζόμουν επιστημονικές αποδείξεις για μερικούς φίλους, οπότε thanks very much.
Δυστυχώς οι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι με τις ψευδαισθήσεις τους ! Αφύσικη αλλά όμως και ανθρώπινη αλήθεια .
Η θρήσκεια άλλωωστε και ο έρωτα έχουν μάλλον το ίδιο κέντρο καταγωγής .
Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα φίλε μου! Ξέρω ανθρώπους που μετά τον δαιμονισμό θυμόντουσαν πραγματα που δεν ειχαν δει και γινονταν σε διπλανά δωμάτια! Αυτα που λες είναι δική σου άποψη και να σου πω κατι? Αν υπάρχει επιστημονική εξήγηση σε αυτά τα θέματα είναι γιατί ο Θεός το επέλεξε για να μην επηρεάζει την ελεύθερη βούληση γιατί αν δεν υπήρχε εξήγηση τότε όλοι θα πίστευαν ότι ευθύνεται σε δαίμονα γιατί δεν θα υπήρχε άλλη εξήγηση! Μην είσαι τόσο δύσπιστος!
Post a Comment