Μαζί με την άνοιξη ήρθε και το χαρτί της στρατολογίας. Ο Μάιος θα γίνει στάνταρ ο χειρότερός μου μήνας, όλες οι συμφορές τότε με βρίσκουν τα τελευταία χρόνια. Σκέφτηκα να βγω Ι5, τρελός. Δεν θα δυσκολευτώ και πολύ να τους πείσω. Μερικούς στίχους από ποιήματα της Κατερίνας Γώγου να τους απαγγείλω, την έκανα τη δουλειά. Αλλά ξέρω γω τι γίνεται σε αυτή τη ζωή ρε πούστη μου;
Σκατά... Εγώ δεν είμαι άνθρωπος για τέτοιες βλακείες. Να κάνεις λέει τη "θητεία" σου και το "καθήκον" σου απέναντι στην πατρίδα. Ναι, απέναντι σε όλα αυτά τα μίζερα ανθρωπάκια της καθημερινότητας, τους τηλεορασόπληκτους "ανήσυχους" πολίτες, που βρωμάνε μούχλα και συντηρητικά. Που μια ζωή με φτύνανε και με λοξοκοιτάζανε. Τα μαλλιά μου, τις απόψεις μου, τη μουσική μου, τα εξαρχειώτικα στέκια μου, τα γούστα μου στο κρεβάτι, και κυρίως τις ανησυχίες μου και τα όσα με τρώνε τα βράδια και δεν κοιμάμαι. Αυτή ήταν η πατρίδα μου, αυτή η κοινωνία μου, έτσι πορεύτηκα. Και τώρα λένε ότι τους χρωστάω και κάτι, τα αρχίδια. Λες και μετά δεν θα συνεχίσουν να με αντιμετωπίζουν έτσι. Μια ροχάλα στο δόξα πατρί τους χρωστάω μόνο, κίτρινη, παχιά και σιχαμένη.
Ναυτάκι ο Anasazi... Πάνε τα μαλλιά μου, θα πηδάω γύρω από μεγάλους στρατώνες και θα φυλάγομαι από ανύπαρκτους εχθρούς. Για την πατρίδα κι όλους αυτούς, που κατάμουτρα στον δρόμο σε κοιτούν και σε φτύνουν. Ένα καφάσι μπίρες ήπια χθες φιλαράκι. Σταμάτησα το μέτρημα στις δώδεκα και μετά κοπάνησα και άλλες δύο... ξεπαραδιάστηκα και ούτε καν μέθυσα. Γαμώ το κέρατό μου, γαμώ!
8 comments:
Με έχεις ψιλοφρικάρει φίλε. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Είσαι, τουλάχιτσον απ΄όσα γράφεις, φτυστός χαρακτήρας με έναν πολύ καλό μου φίλο. Από το 'Δε χωράω πουθενά' μέχρι και την σημερινή αναφορά στο στρατό, κι αυτός μπαίνει τον Μάϊο αλλά τεθερωκισμένα, και την αναφορά στο συγκεκριμένο τραγούδι από τις (τους;) Τρύπες, είστε όλόιδιοι. Αυτά όσον αφορά την φρίκη που έχω φάει.
Για το φανταρικό τώρα δεν μπορώ να πω και κάτι για να αισθανθείς καλύτερα. Είναι έτσι ακριβώς όπως τα λες. Τις ίδιες σκέψεις έκανα κι εγώ όταν μπήκα, αλλά με οδήγησαν σε τρέλα κανονική. Κατάφερα τελικά να πατήσω εκείνο το κουμπάκι που λέει 'Έχω μηδέν ευθύνες, και θα διασκεδάσω την τελευταία περίοδο στη ζωή μου χωρίς αυτές', αλλά αν είσαι σαν τον φίλο μου, αυτά θα σου φανούν λόγια του αέρα. Το μαλλί θα ξαναμακρύνει. Κι εγώ τα κούρεψα πριν πάω και τα ξαναμάκρυνα όταν τελείωσα. Αυτό είναι το λιγότερο. Δεν σου λέω ούτε 'υπομονή', ούτε 'θα περάσει'. (τα είπα δηλαδή, αλλά anyway), δεν τα εννοώ. Τα εξάρχεια με το Studio, το Stand και όλα τα άλλα ωραία στέκια μας, εκεί θα είναι και θα μας περιμένουν κι όταν τελειώσεις. Μοναδική συμβουλή, κλείσε τα αυτιά σου εκεί μέσα και μην λογαριάζεις την κάθε μαλακία που θα ακούς από τους ανωτέρους. Να βρείς άτομα με τις ίδιες ανησυχίες είναι απίθανο, αλλά μην κλειστείς όμως και στον εαυτό σου. Μόνο αυτή τη συμβουλή σου δείνω, από πείρα γιατί το έχω περάσει. Sorry, για το σχετικά απαισιόδοξο σχόλιο, αλλά είσαι αρκετά έξυπνος ώστε μαλακιές του στυλ 'φίλε όλοι τα περάσαμε' ή 'μην κάνεις έτσι', να μην σου πούν πολλά.
"και μου είπαν η σειρά σου να πας στο στρατό
μεγάλωσες τώρα είσαι 18
και μου είπαν η σειρά σου να ντυθείς στο χακί
μεγάλωσες τώρα δεν είσαι παιδί
κι έτσι εν δυό, προχωρώ
βήμα στρατιώτικο
εν δυό, χαιρετώ
φανταράκι είμαι απλό."
πάνκικο salut ήταν αυτό.
(όχι οτι με χάλασε ο θεός ο Αγγελάκας)
O στρατός θα πρεπε να γινει αποκλειστικά επαγγελματικος. Να πηγαινουν οι καραβαναδες να σκοτωνονται και να χαιρονται κι ολας, με τη γαλανολευκη στο φερετρο.
Στην ελλαδα, anasazi, ετσι οπως εχουν τα πραγματα, δεν αξιζει τον κοπο να τον αποφυγεις. Και πιο πολυ χρονο θα φας και πιο πολυ ταλαιπωρια. Γι αυτο πηγαινε και δες το σαν κατασκηνωση. Σιγουρα θα γνωρισεις και γαμω τα ατομα μεσα στους πολλους (ο απο πανω μου στην κουκετα εβαζε μουσικη στο plan-b! Εγω του μιλαγα για pixies και sonic youth κι αυτος μου μαθαινε τους Urusei Yatsura!!).
Eιναι μεν χαμενα χρονια, αλλα αν το χειρστεις καλα δεν θα μιζεριασεις!
Έλα,κουράγιο...!Το ήξερες ότι κάποια στιγμή θα γινόταν.Μαλακία,δεν αντιλέγω,αλλά θα περάσει κι αυτό.Προσπάθησε να δεις όποια θετική πλευρά μπορεί να έχει,αν έχει...
Μαλλιάς κι εσύ ε...??
siddhartha:
Thank you Sir (tribute στο τελευταίο σου blog).
Όσο για τους φίλους σου, να προσέχεις τις παρέες σου, γιατί έχεις μπλέξει αν αυτός είναι σαν εμένα (χε, χε!).
tinkerbell:
τα κατάφερες και με συγκίνησες! Ευχαριστώ.
tony:
Έχεις απόλυτο δίκιο. Έτσι θα έπρεπε να είναι. Αλλά γαμώτο μου δεν είναι. Urusei Yatsura???? Λένε τίποτα δαύτοι;
demonia:
Το ήξερα, αλλά θεωρητικά... Στην πράξη πονάει πολύ. Δεν είμαι μαλλιάς από σήμερα. Τουλάχιστον μου πάει το κοντό!
Φοβεροι Σκωτσεζοι οι Yatsura! Εχουν παρει το ονομα τους απο ενα γιαπωνεζικο κομικ. Δεν παιζονται!
Ναυτάκι, ε; Τι να πω βρε παιδί. Να σκέφτεσαι την ελευθερία που θα έχεις μετά. Πάρε μαζί σου αρκετή μουσική και θα περάσει...
Από τις μεγαλύτερες βλακείες της χώρας μας ο στρατός.
Ο στρατός δεν είναι τίποτα, Anasazi. Θα είναι μια μικρή στιγμή στο παρελθόν σου, που ούτε καν θα τη θυμάσαι. Μόνο για κάποιες ευτράπελες ιστορίες του θα τον αναφέρεις. Αργότερα, στην μετέπειτα ζωή μας είναι που κινδυνεύουμε. Εκεί να δεις 'στρατούς' που μας περιμένουν. Και ο κυριότερος εχθρός ο ίδιος ο εαυτός μας που παράδοξα τείνει να μοιάζει με ό,τι περισσότερο αντιπαθήσαμε...Σου εύχομαι να έχεις υπομονή και να προσέχεις πάντα τον εαυτό σου.
Post a Comment