Sunday, May 6, 2007

Άβυσσος

Ώστε λοιπόν έτσι μοιάζουν τα όρια των αντοχών... Με γκρεμούς, στο χείλος των οποίων στέκεσαι κοιτάζοντας τη μαύρη, σιωπηλή άβυσσο. Νιώθοντάς τη να σε υπνωτίζει σαν Σειρήνα της Οδύσσειας, να σε τραβάει κάτω, σε μια πτώση δίχως αλεξίπτωτο και δίχως κάτι να πιαστείς στη διαδρομή. Ώστε αυτό εννοούσες Φλέρυ όταν έλεγες ότι τα μαύρα βάθη που κοιτάζεις δεν τα χωράει ανθρώπου νους, ε;

Δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω. Αλλά ο ίλιγγος με τρομάζει, αισθάνομαι όπως όταν βλέπεις όνειρο ότι πέφτεις, με την καρδιά στο στόμα. Ξαπλώνω στο χείλος για να μην ζαλιστώ και πέσω. Και προσπαθώ να δω στο χάος, να διακρίνω χαρακτηριστικά, να ψάξω για αναμνήσεις, για έναν χάρτη του πώς ήρθα εδώ. Να βρω πού χάθηκα, αν κάπου έστριψα λάθος και αν μπορώ να βρω μιαν άκρη.

Γυρίζω πίσω να σωθώ κι ύστερα δε βρίσκω το δρόμο
Γιατί και κει είναι σκατά - σα να μην τόξερα -
Παντού σπασμένες σιδεριές και θραύσματα οβίδας
Τρομάζω, τα χάνω με το παραμικρό, δεν έχω που να πάω

Ναι, δεν έχεις που να πας. Γιατί ο χάρτης, ξέρεις, δεν ήταν λάθος. Πήρα τη μόνη έξοδο κινδύνου που βρήκα, για να μη βουλιάξω στο τέλμα των διαλυμένων οικογενειών, για να μη σταυρωθώ στα μυτερά καρφιά μιας ταλαίπωρης, καταστροφικής εφηβείας, για να μην υποκύψω στον καρκίνο της μικροαστικής ευθύγραμμης διαδρομής του γέννηση-σπουδές-δουλειά-γάμος-σύνταξη-θάνατος (και η ζωή; πού περιθώριο για τη ζωή στο πλάνο σας;).

Η έξοδος με έβγαλε στους Ήχους - και ρούφηξα τις αιτίες της πάνκικης οργής, την πηγαία συντριβή του ρεμπέτικου και του hip-hop, την ασυμβίβαστη ελευθερία του rock, τις φιλοσοφικές αναζητήσεις των τραγουδοποιών, τη μέχρις αφέλειας αλήθεια της pop απλότητας, τα ρομαντικά και συνάμα αλαζονικά ογκώδη metal ιδανικά, την αφαιρετική μαγεία των ηλεκτρονικών ηχοτοπίων. Η έξοδος με έβγαλε στη Γνώση - στις σελίδες της λογοτεχνίας και των επιστημονικών συγγραμμάτων, στους στίχους της ποίησης, στη χρησιμότητα του να κατεβάζεις βιβλιοθήκες - όχι για να μορφωθείς με τη σχολική έννοια, αλλά για να καλλιεργηθείς, να μάθεις να αμφισβητείς και να αμφιβάλλεις ως έλλογο ον. Όχι υπακούοντας σε τυφλά ένστικτα, όχι αποδεχόμενος θρησκευτικά δόγματα ως κοσμικές αλήθειες, όχι εμπιστευόμενος το σύστημα, απλά επειδή οι άλλοι απέτυχαν. Η έξοδος με έβγαλε στο εφήμερα διαχρονικό Σανίδι του θεάτρου, στους αρχαίους τραγωδούς, στον Τσέχοφ, στον Ίψεν, στον Σέξπιρ, στον Μπέκετ, και στον Μπρεχτ. Η έξοδος με έβγαλε στους μεγάλους ζωγράφους, σε εκείνους τους ανθρώπους που λέγανε τόσο μεγάλα πράγματα με χρώματα και περιγράμματα. Η έξοδος με έβγαλε στις Χώρες του κινηματογράφου - Παρίσι-Τέξας, και από εκεί στην Τρανσυλβανία του Δράκουλα, στην Καζαμπλάνκα του Μπόγκαρτ, στην Άγρια Δύση του Λεόνε και του Πέκινπα, στην Ιταλία της Ντόλτσε Βίτα και του Βισκόντι, στη Νέα Υόρκη του Γούντι Άλεν, στη Βραζιλία της Πόλης Του Θεού, στη Σουηδία του Μπέργκμαν, στην Ιαπωνία του Κουροσάβα και σε έναν γαλαξία far far away, παρέα με τον Χαν Σόλο και τους Tζεντάι.

Αλλά η έξοδος δεν απάντησε το γιατί. Δεν έφερε καμία γαλήνη, καμία αίσθηση ισορροπίας. Δεν βοήθησε στο να μην πετάγομαι σαν αλαφιασμένος αφού το κάναμε, τρέχοντας σαν «ξένος στην πιο ξένη ερημιά», ενώ εσύ ήθελες απλά πράγματα, να καθόμαστε αγκαλιά και να μιλάμε για το μέλλον (μας), να σου δείχνω το αστέρι του Μικρού Πρίγκιπα, να σου κάνω έρωτα στην αμμουδιά. Οι βιολόγοι και ο Στίβεν Πίνκερ μπορεί μια μέρα να βρούνε ότι άνθρωποι σαν κι εμένα αποτελούν βιοχημικά λάθη, εγγενώς ανίκανα για οποιαδήποτε προσαρμογή σε οποιαδήποτε κανονικότητα. Οι ψυχίατροι μπορεί να πούνε ότι είχα γονιδιακές ή περιβαντολλογικές ατυχίες, οι οποίες με οδήγησαν στην κατάθλιψη. Μπορεί και να είναι έτσι, πού θες να ξέρω εγώ; Νομίζεις ότι τα ξέρω όλα, επειδή βάζω εκείνες τις βιβλιογραφίες;

Ξέρω πάντως ότι έφτασα σε ένα σημείο που ποτέ δεν είχα φανταστεί. Ότι ξεχείλισα από απελπισία και ότι ο πραγματικός κόσμος - αυτός εκεί έξω, έξω από τις μουσικές, τους πίνακες και τις ταινίες - μου φαίνεται πια σαν ένα μέρος στο οποίο δεν έχω την παραμικρή θέση, στο οποίο δεν χωράω (αν δεν χωράς σε μια ελπίδα τυφλή...). Ναι, Κατερίνα, το ξέρω ότι είχαμε συμφωνήσει πως πρώτα έπρεπε να τελειώνουμε με τα γουρούνια. Αλλά εγώ χρειάζομαι επειγόντως εκείνο το δίπατο σπίτι κοντά στη θάλασσα, με τα πύλινα δοχεία στο κατώι. Γιατί έγειρε η παλάτζα και δεν έχει άλλο μπρος. Γιατί δεν κατάφερα να βγάλω ποτέ άκρη με το μέσα μου. Και τώρα που δεν βγάζω άκρη ούτε με το έξω μου νιώθω ότι χάνομαι μέσα στο ίδιο μου το μυαλό, ότι ξόφλησα, ότι κουράστηκα ΤΟΣΟ πολύ. Ένα πράγμα ίσως με έσωζε, αλλά ξέμεινα και από αυτό. Δεν υπάρχει δίπλα μου κανένα ζευγάρι μάτια να κουρνιάσω για λίγη ξεκούραση, κανένα κορμί να με κάνει να ξεχαστώ στην ομορφιά του, να το ντύνω με την αγάπη μου, να του δανείζω την ψυχή μου για να τη γιατρεύει από όλη αυτή τη συμφορά αγκαλιάζοντάς τη, να ενώνομαι μαζί του για να αισθάνομαι ολόκληρος - για μια βραδιά; για μια ζωή; δεν έχει σημασία, δεν είναι εκεί το νόημα, δεν είναι ο έρωτας η απάντηση στις ανασφάλειές μας, είναι η ανώτερη αλήθεια και δεν μετριέται με πάντα και με ποτέ. Όταν αρχίζει να μετριέται έτσι, τότε γίνεται σκύλος από την Κόλαση, φεγγαράκι χάρτινο (ψεύτικη ακρογιαλιά), μαχαίρι, μικρό, αφρικάνικο, ατσάλινο (με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει).

Αλλά και αν με έκανες όμορφο, μάνα, δεν με γλίτωσε αυτό, τελικά, από το να μείνω μονάχος μου σε αυτή τη στροφή. Στη Στροφή Όπου Είναι Αβάσταχτο Να Είσαι Και Μόνος Σου Μαζί Με Όλα Τα Άλλα, σαν πεσμένο χάμω παιδί των Εξαρχείων κατά τη διάρκεια επεισοδίων, βορά στη βαρβαρότητα των ΜΑΤ του Πολύδωρα. Θα κλείσω τώρα τα μάτια μου, μάνα. Και, κοίτα να δεις, θα ευχηθώ να μην τα ξανανοίξω, δεν είναι ειρωνικό να το λέω εγώ αυτό; Δεν θα κοιτάξω άλλο την άβυσσο μπροστά μου. Θα πέσω μέσα της, με τα χέρια ανοιχτά και χωρίς κραυγή. Εδώ είναι τα όριά μου, τα έφτασα. Εδώ δεν πιάνουν πια οι κατάρες, δεν πιάνουν ούτε οι ευχές (εδώ οι μέρες ταξιδεύουν σαν χελώνες νεκρές). Ή θα βάλω λίγο πιο πέρα τον ορίζοντά μου και θα περάσω στην επόμενη πίστα αυτού του ακατανόητου παιχνιδιού, ή θα αφανιστώ - game over και restart button δεν έχει. Και ευτυχώς, γιατί για φαντάσου να το πάταγα και να γινόμουν κι εγώ φυσιολογικός, άνθρωπος χωρίς ανησυχίες, με μάτια άδεια (ντροπή για τα μάτια σου, ντροπή ρε να είναι άδεια).

Δεν ξέρω, φίλοι, αν και πότε θα ξαναγράψω σε αυτό το blog. Πρέπει να με καταλάβετε, τουλάχιστον εσείς, πως δεν ξέρω άλλον τρόπο να ζω. Θα ήθελα πάντως να τα ξαναπούμε. Μη συνέχεια οι άνθρωποι μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ...

18 comments:

Γεωργία said...

Δεν σε ξέρω ΚΑΘΟΛΟΥ, κι ούτε καν όσο μου επιτρέπει ένα blog αφού έχω διαβάσει μόλις τα τελευταία τρία posts σου.

Επειδή όμως δε φοβάμαι τις λέξεις (οι σιωπές είναι επικίνδυνες, οι λέξεις όχι) σου ομολογώ ότι δεν μου έχει "μιλήσει" τόσο πολύ τίποτα που έχω διαβάσει (και δεν είναι και λίγα...), τουλάχιστον τίποτα που να θυμάμαι.

Ζήλεψα.

Όχι που νιώθεις να χάνεσαι στην άβυσσο αλλά που το παραδέχτηκες κατάμουτρά της και έφτυσες "τα κανονικά παιδιά" (εκείνα που λένε και οι Τρύπες στο τραγούδι τους).

Αλλά δεν θα είναι δικός σου ο χαμός....

Θα ξανάρθεις :)

ggk said...

Πολύ ωραίο κείμενο. Ρομαντικό, ποιητικό, τρομαχτικό. Μας αντιπροσωπεύει όλους γιατί όλοι να χαθούμε μέσα σε αυτή την άβυσσο θέλουμε και σίγουρα... οχι να εξαφανιστούμε.

Sour times

Siddhartha said...

Τελίκα...η ψυχανάληση λειτουργεί μέσω των blogs. Δεν ξέρω όμως, φίλε μου, ποιός ψυχανάλησε ποιόν σε αυτή τη περίπτωση.

Δεν είμαι καλός στα λόγια, ούτε στη γραφή, και μερικές φορές ούτε και στις σκέψεις. Να ξέρεις όμως ότι σε αυτό το δρόμο με τις σπασμένες σιδεριές και τις οβήδες, ακολουθούν κι άλλοι. Πασχίζουν και αυτοί με το τρόπο τους να τις σπάσουνε. Απελπίζονται. Νομίζουν ότι έχουν φτάσει στην άβυσσο που περγράφεις και βρίσκεσαι εσύ. Κοιτάζουν όμως μπροστά και βλέπουν ότι κάποιος άλλος έχει προχωρήσει. Κάποιος άλλος κατάφερε και τις έσπασε, και πέρνουν δύναμη για συνεχίσουν. Δύναμη για να μήν μείνουν με τους αδύνατους.

Μπορεί ο δρόμος ο δικός μου να μην είναι ίδιος με τον δικό σου. Μπορεί εγώ να μην συναντήσω καμιά άβυσσο μπροστά μου. Αλλά, σε παρακάλώ, σιγουρέψου πρώτα ότι η δική σου άβυσσο, δεν είναι μια καινούργια σιδεριά που πρέπει να σπάσεις. Και άμα έχεις ήδη καταλάβει ότι είναι, θα βρείς και το τρόπο να τη σπάσεις, γιατί τις προκλήσεις έχεις μάθει να τις δέχεσαι.

Καλή μπλογκοαντάμωση φίλε (μη ξεχνάμε ότι είμαι μαλακοπίτουρας)...και όπως επίσης, αν και αυτό μάλλον δε σου λέει τίποτα, μερικούς από εμάς, άτομα σαν εσένα, μας κάνουν να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι, και να σπάσουμε τις σιδεριές μας.

Να'σαι καλά.
Many times Ive been a traveller
I looked for something new
In days of old
When nights were cold
I wandered without you
But those days I thougt my eyes
Had seen you standing near
Though blindness is confusing
It shows that youre not here

Now I feel Im growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin round
I guess Ill always be
A soldier of fortune

tink said...

άβυσσος λέει...

ρε anasazi συγκεντρώσου αγόρι μου. σε ένα χρόνο που θα μας λες τα στρατόκαυλα θα σου λέω πάρτα μαλάκα που μας μιλούσες για άβυσσο. και ρε φίλε, δεν με ξέρεις καλά εμένα, μνήμη ελέφαντα έχω εγώ και τίποτα δεν ξεχνάω. Αν δεν σου πω εγώ πάρτα μαλάκα να μην με λένε tinkerbell (με το όνομα)

ΑΚΟΥΣ ΡΕ?

R2-D2 said...

Πάω να σου γράψω σχόλιο και δεν βρίσκω τίποτα να πω. Τι να πεις σε όσους κοιτούν την άβυσσο; Δεν θα πω λοιπόν και ας είναι αυτό μονάχα το σχόλιό μου. Salut...

tzotza said...

i hate goodbyes..even if they are short term ones..permanent ones ουτε που το συζητω..δεν υπαρχουνε τετοια in my book..

dont be afraid dear friend..εκει που νομιζεις πως 'τελος!!δεν μπορεις παρα περα η δεν υπαρχει παρα περα' you find the strength and the way to go beyond and PAST whatever it is that is scaring or intimidating you..look at it straight in the eyes and move ahead!!!
θα σε περιμενουμε ΣΗΓΟΥΡΑ να μας πεις τις καινουργιες σου περιπετιεις in army land and we'll all laugh about this in the future and say how right tinkerbell was!!!(ΠΟΣΟ θα το χαρει αυτο im sure!!!!)

take care of yourself..keep your mind open and your imagination intact..
til we meet again..(ειπα να ειμαι λιγο dramatic!!! :)))

demonia said...

Demonia καλεί Anasazi...!Demonia καλεί Anasazi!
Μπορεί να έπεσες τόσο θαρραλέα μέσα της αλλά είμαι σίγουρη ότι θα βγεις πάλι στην επιφάνεια...Και μην τολμήσεις να πατήσεις αυτό το χαζό κουμπί και ν`αδειάσουν τα μάτια σου ποτέ...!
Καλή αντάμωση,θα μας λείψεις πολύ :-/

patsiouri said...

Φεύγεις???? πότε???

Siddhartha said...

Διαβάζω αυτά που σου έγραψα χθες. Δεν ξέρω αμα πρέπει να τα σβήσω ή όχι. Κάθομαι και σκέφτομαι τώρα το κολητάρι μας που τραγουδά
'είδα έναν άντρα να πέφτει, να πέφτει, να πέφτει...'

εγώ πρόλαβα να κάνω ευχή, ελπίζω να πραγματοποιηθεί.

λόγια του αέρα said...

Ελπίζω να σε πρόλαβα, τα γαμημένα τρεξίματα, να πάρει, με πήραν μπάλα κι άργησα να μπω να διαβάσω τι έγραψες.

Anasazi, τόσο λίγο σε ξέρω και τόσο θα μου λείψεις ρε μπαγάσα...

Από την αβυσσο που βλέπεις κάτι καλό θα βγει φίλε να το δεις. Και μετά από κει και πάνω όλα θα είναι αλλιώς.

"Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη.

Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Στιγμή δε λιγοστεύει
Μάλλον τρελά θα μ αγαπά
Γι αυτό έτσι με παιδεύει.

Κι όταν του λέω πια δεν μπορώ
Κώπασε να ησυχάσω
Μου λέει όσο ζεις εγώ θα ζω
Κι άντε να σε χορτάσω"

Αυτό μόνο σου εύχομαι!
φιλιά, τα λέμε.

patsiouri said...

Μήν τολμήσεις και δέν ξαναεμφανιστείς, εντωμεταξύ θα μαθαίνουμε νέα σου από τον άλλο..

industrialdaisies said...

Οι άνθρωποι μιλάνε μεταξύ τους και μέσα από σιωπές. Η δική σου, αν κι εφόσον υπάρξει, θα πει πολλά. Να μιλάς πάντα όπως αισθάνεσαι, αυτό μην φοβάσαι, ξέρουμε να το ακούμε. Φιλιά πολλά και καλά ταξίδια!

o kairos said...

Κανε το μπανιο σου και εμεις εδω ειμαστε:-)

λόγια του αέρα said...

anasazi,
να είσαι καλά και να έχουμε νέα σου σύντομα, όσο πιο σύντομα θέλεις εσύ,
όπως λέει κι ο καιρός εμείς εδώ θα είμαστε.

BeBe said...

Όλοι χρειαζόμαστε χρόνο για εμάς.
Καλή επιστροφή.
Καλημέρες :)

Love and Poison said...

Ακόμα να περάσουν οι πρώτες 18; Άντε ρε Anasaziiiiiiii...αγγαρεία μαγειρία και μετά 4-6 το πρωί σκοπέτο!

Σε περιμένουμε νέος...

MariaDedoussi said...

Λείπεις...

Siddhartha said...

Την τσιμπήσαμε την άδεια φίλε?

Ελπίζω να είσαι καλά.:)