Oh no! - the sequel

«Ρε συ Anasazi, μου αρέσεις, το ξέρεις, δεν το ξέρεις; Αλλά δεν είμαι σε φάση για φανταριλίκια και τέτοια. Στη χαλάω τώρα, αλλά θα προτιμούσες να στο έλεγα μετά, όταν θα ’σαι μέσα; Μη χαθείς όμως ε; Όποτε θες να παίρνεις κανά τηλέφωνο»...
Αυτά από την πιτσιρίκα, σε σύνοψη...
Και ο καφές από τη μύτη... Και το ’πα εγώ, ουίσκι έπρεπε να πάρω, το ’χα μυριστεί

Γαμώ τον στρατό σας και το σύστημά σας και τη μαλακία που σας δέρνει, βρωμοκαθίκια, γιάπηδες, τραγόπαπες, γραβατωμένοι τεχνοκράτες, μπάτσοι, μάνατζερς με IQ μπρόκολο, πράσινα, μπλε και ροζ λαμόγια της πολιτικής (ξέρετε ποιοι είστε οι "αγωνιστές" με τα ροζ - ο πρώην αρχηγός σας πάει στο Jackson's για καφέ), απαίδευτοι καραβανάδες, Αναστασιάδηδες, Καρατζαφέρηδες, ευυπόληπτοι πολίτες της διπλανής πόρτας, Τριανταφυλλόπουλοι, Μικρούτσικοι, φραπεδόμαγκες, Ψωμιάδηδες, κνίτες, αναρχοπατέρες, Καραμανλήδες (Γιωργάκη μη χαίρεσαι ΚΑΙ ΜΗ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΣ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΜΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΒΑΡΑΣ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ) και όλο σας το σινάφι, της τηλε-θεσμικο-παραλιακο-επιχειρηματικής διαπλοκής. Γαμώ και το μυαλό μου ρε πούστη και τις στροφές του και τα νεύρα μου και την ιδεολογία μου και τη μαλακία που με δέρνει και θέλω να τα κάνω όλα my way (πού στο διάολο είναι το restart button σε αυτό το σύστημα;)

ΥΓ: Ρε κακομοίρη David Santos, θα σε σκίσω ρε φιόγκο, που θα μου κάνεις και διδαχές. Κοίτα ρε που δεν με στείλανε οι γονείς μου κατηχητικό και θα μου κάνει new age κατήχηση ο Santos στη μπλογκόσφαιρα!!! Θα αγοράσω ρε κερατά πέντε βιβλία για χάκινγκ, θα τα διαβάσω στη σκοπιά και θα γυρίσω να σου το κάνω καλοκαιρινό. Πάρε και μια «έκπληξη» από μένα, σε μορφή ερωτήματος (όλο και κάποιος από τους εκατοντάδες φίλους σου θα βρεθεί να στο μεταφράσει): ποιος είναι πιο παράλογος ρε πούστη; εγώ, ή εσύ και οι άλλοι ηλίθιοι που πιστεύετε ότι εκείνο το ψώνιο ο Ιησούς ήταν...γιος του Θεού;;;;

Soundtrack: METALLICA - KILL ’EM ALL

Oh, no!

Απόψε κατανόησα τον Wily E. Coyote καλύτερα από ποτέ, γι' αυτό και η φιλοξενία του στο blog. Το μυαλό μου άρχισε πάλι να σπιντάρει στην αντίθετη λωρίδα με όσα το απασχολούν. Και δεν το πατάει το φρένο, παρόλο που βλέπει τη νταλίκα στο βάθος και ακούει την επίμονη κόρνα της. Και δεν μου φτάνουν τα δικά μου και τα ερωτήματά μου και η περιέργειά μου - που, ντάξει, χρόνια τώρα τα έχω και τα έχω λιγάκι συνηθίσει. Βλέπω και τις μέρες μου να φεύγουν σαν χαλί κάτω από τα πόδια μου οδεύοντας προς τις 9 Μαίου. Γαρίδα το μάτι κάθε βράδυ, να τσακώνομαι με άλλο ένα γαμημένο "πρέπει" αυτής της ζωής. Και τώρα που σε ερωτεύτηκα και σένα τι να κάνω; Μωρό μου σε γουστάρω και μου 'χεις πάρει τα μυαλά, αλλά ξέρεις με θέλει η μαμά πατρίδα για κάτι μηνάκια; Και άμα γουστάρεις κι εσύ κρεμάσου στα σύρματα του στρατοπέδου να κοιτιόμαστε, πριν καλά-καλά μάθω τα χούγια σου και το κορμί σου; Εσύ, μια sexy πιτσιρίκα, κατακαλόκαιρα; Θα βγάλω τρελόχαρτο ρε! Δεν θα με τρελάνουν εμένα αυτοί.

Στο Όνομα Του Πατρός...

Και μην ξανακούσω ΚΟΥΒΕΝΤΑ για τον άθλιο, Χριστιανικό πολιτισμό σας, ΟΚ;

Κατά την κατάκτηση της «απολίτιστης» Ισπανιόλας (το νησί της Καραϊβικής θάλασσας που σήμερα μοιράζονται η Αϊτή με τη Δομινικανή Δημοκρατία) από τους «πολιτισμένους» Ισπανούς τον 16ο αιώνα, ο Καθολικός ιερέας και μετέπειτα επίσκοπος της Τσιάπας στο Μεξικό, ο Bartolomé de las Casas, κατέγραψε το παρακάτω περιστατικό και μας το διέσωσε σε μια αποκαλυπτική γκραβούρα:

Σε μια επίθεση τους εναντίον ενός χωριού ιθαγενών οι Ισπανοί έριξαν στη μάχη και τα ειδικά εκπαιδευμένα για κυνήγι ανθρώπων σκυλιά τους, αφού πρώτα τα είχαν αφήσει να λυσσάξουν από την πείνα. Μια νεαρή γυναίκα με το ενός χρονών παιδάκι της ήταν άρρωστη και δεν μπόρεσε να το σκάσει. Έδεσε λοιπόν το παιδί της στον μηρό της και ύστερα κρεμάστηκε για να μη την ταΐσουν στα σκυλιά, ελπίζοντας, ίσως, πως οι κατακτητές θα ένιωθαν οίκτο για το παιδί της. Το παιδί κατασπαράχτηκε από τα σκυλιά, αλλά - ω τι θαύμα! - ένας Ισπανός παπάς που έδινε τις ευλογίες της εκκλησίας στην εκστρατεία κατά των ειδωλολατρών ένιωσε πράγματι κάποιον οίκτο για το άτυχο μικρό. Έσπευσε λοιπόν να το…βαφτίσει (!!!) στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού καθώς ξεψυχούσε…

Γι’ αυτό σου λέω, ΚΟΥΒΕΝΤΑ δεν δέχομαι περί Χριστιανικού πολιτισμού. Α και που ’σαι; Μη μου αρχίσεις τη γνωστή καραμέλα «αυτά τα κάνανε οι Καθολικοί, εμείς οι Ορθόδοξοι δεν ήμασταν τέτοιοι». Γιατί θα σου βάλω και καμιά Βυζαντινή μαρτυρία, έτσι για να δεις ότι και «εμείς οι Ορθόδοξοι» ούνα φάτσα ούνα ράτσα ήμασταν…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

• Bartolomé De Las Casas, A Brief Account of the Devastation of the Indies [1552], μτφ. Herma Briffault (Baltimore, MD: John Hopkins University Press, 1992)
• John G. Varner & Jeannette J. Varner, Dogs of the Conquest (Norman, OK: University of Oklahoma Press, 1983)
• Janet R. Fireman, «Review of Dogs of the Conquest», Journal of San Diego History, Vol. 30, No. 4 (1984)

Παπούτσι Απ' Τον Τόπο Σου...

Διάλεξε ό,τι χρώμα σου αρέσει... Ένα όμως είναι ΤΟ παπούτσι.

Τα Πουστάκια και οι Άντρακλες

Ξύπνησα πουρνό-πουρνό, με την αυγούλα. Με καλύτερη διάθεση από χθες το βράδυ (η βολτούλα λειτούργησε), αλλά με μια οργή να ξεχειλίζει έτσι χωρίς λόγο. Τσίτωσα και Turbonegro, τη δισκάρα Apocalypse Dudes που μου σύστησε η φίλη Tinkerbell (thanks!) και βγήκα παγανιά. «Κι άμα ακούσω την παραμικρή μαλακία, δεν θα κάτσω φρόνιμα», είπα.

Ε, λίγο που κι εγώ είχα ζοχάδες, λίγο το ότι η μαλακία καιροφυλακτεί σε κάθε γωνιά, έγινε το μπραφ. Αγόρευε με ύφος πενήντα καρδιναλίων ο κύριος προϊστάμενος, για ένα παιδί που δουλεύει για εμάς περιστασιακά, ότι είναι πουστάκι, ότι έμαθε αυτός πως είχε πάει στη συναυλία Marc Almond τις προάλλες, ότι να δεις που γαμιέται το ανώμαλο και άλλα τέτοια. Χαχανίζανε σαν κοτούλες οι θειάδες, φουσκώνανε τα κοκόρια του ορόφου από ανδρισμό, ε, πολύ δεν θέλουν τα νεύρα του Anasazi να απογειωθούν και να αρχίσουν να συμπεριφέρονται σαν τα Στούκας της Λουφτβάφε. Και τι σε νοιάζει ρε τι κάνει το παιδί στο κρεβάτι του; Μήπως ζηλεύεις που έχεις να γαμήσεις από τα Χριστούγεννα; είπα του προϊστάμενου. Να με απολύσει άλλωστε δεν...προλαβαίνει (ευχαριστώ ελληνικέ στρατέ). Αλλά και να προλάβαινε, σιγά μην κλάψω, σιγά μην τρελαθώ...

Κι εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που με έμαθε ότι ένας άντρας στο κρεβάτι με έναν άλλον αποτελεί αίσχος και ντροπή. Αλλά μετά βγήκα στον κόσμο, περπάτησα μόνος μου, γνώρισα πολλές γωνιές του, που δεν περιλαμβάνονταν στην ατζέντα της αστικής μου ανατροφής. Έτσι, για να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα για όλα αυτά. Έτσι, γιατί ωραία είναι και τα αστικά σαλόνια των μορφωμένων, με τις μεγάλες βιβλιοθήκες και τις συζητήσεις για τον Νταλί, αλλά και το πεζοδρόμιο έχει αλήθειες φιλαράκι. Και τα αστικά σαλόνια δεν είναι απαλλαγμένα από τη σαπίλα. Το έχω μυρίσει πολλές φορές το άρωμά της σε δεξιώσεις στα Βόρεια Προάστια, ανάμεσα σε γαλλικές κολόνιες και crepes d’ aubergine (κρέπες με τυρί και μελιτζάνα, ωραίο πράγμα).

Διάβασα κιόλας πολύ για την ομοφυλοφιλία, γιατί είμαι βιβλιοφάγος και πιστεύω στη γνώση. Και κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, ότι η φύση έχει χώρο και για τέτοιες περιπτώσεις - τέτοια φαινόμενα δεν περιορίζονται άλλωστε μονάχα στο ανθρώπινο είδος (έχουν καταγραφεί και σε χιμπατζήδες, πιγκουίνους, πρόβατα, δελφίνια και άλλα ζώα). Η αιτία φαίνεται να είναι πολύπλοκη, είναι όμως πιθανό ότι μερικές τουλάχιστον περιπτώσεις μπορεί να οφείλονται σε γενετικούς λόγους. Πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να συμβεί σε όλους μας και μπορεί να συμβεί και στα παιδιά μας, αν και όταν αποκτήσουμε. Έμαθα επίσης ότι οι άνθρωποι δεν συνήθιζαν να παθαίνουνε τέτοιες φρίκες, πριν έρθει και μας μπαστακωθεί ο Χριστιανισμός και ο Μουσουλμανισμός. Δύο θρησκείες που το βασικό τους δίδαγμα είναι ότι η σεξουαλική επιθυμία γενικά είναι ένα βρώμικο, απαίσιο πράγμα, για το οποίο θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. Οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι», που γαμιόντουσαν αβέρτα με κορίτσια και αγόρια ενώ φιλοσοφούσαν, δεν ήταν ανώμαλοι. Απλώς δεν είχαν συσχετίσει το σεξ ντε και καλά με τον αναπαραγωγικό σκοπό. Πιστεύανε ότι μπορούσε να υφίσταται και έξω από αυτόν, γιατί π.χ. είναι ωραίο πράγμα. Και αν είχα ζήσει τότε, το πιο πιθανό είναι ότι το ίδιο το σπίτι μου θα μου μάθαινε πρώτο και καλύτερο να είμαι bisexual - για να μην γράψω ότι θα μου τo επέβαλλε κιόλας, ως την κοινωνική νόρμα της εποχής από την οποία δεν θα επιτρεπόταν να «παρεκκλίνω».

Για να επιστρέψω στις δικές μου εμπειρίες, γνώρισα που λέτε και γκέι που ήταν όπως τους περιέγραφε το στερεότυπο που μου έμαθε το σπίτι μου: γαλιάντρες, κομπλεξικοί, καραγκιόζηδες. Γνώρισα όμως και αξιοπρεπέστατους ανθρώπους, οι οποίοι στα δύσκολα της ζωής υπήρξαν πολύ πιο «άντρες» από ότι διάφοροι «κανονικοί». Γι’ αυτό δεν γουστάρω να ακούω τον κάθε σκατοκαριόλη και το κάθε μουνί της λάσπης να λέει για «πουστάκια». Γιατί στο δικό μου μυαλό δεν είναι μια κατηγορία ανθρώπων δίχως περιεχόμενο. Είναι, αντιθέτως, πρόσωπα: ο Αλέξης, που τον δέρνανε τα παιδιά στο σχολείο της επαρχιακής πόλης όπου μεγάλωσε επειδή ήταν «αδερφή», αλλά εκείνος δεν έβλαψε ποτέ του ούτε μύγα. Είναι ο Άγγελος, το πιο εντάξει παιδί και πολύ τυπάκι. Είναι ο Φώτης, που στα 24 του πήγε και είπε στα αδέρφια του και στους γονείς του ποιος είναι και πώς θα ζήσει, όταν γνώρισε τον έρωτα της ζωής του. Αυτό, φίλε, σημαίνει να έχεις αρχίδια. Κατάλαβες κύριε προϊστάμενε;

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

• Qazi Rahman, «The Neurodevelopment of Human Sexual Orientation», Neuroscience and Biobehavioral Reviews, Vol. 29, No. 7 (2005), σελς. 1057-1066
• Bruce Bagemihl, Biological Exuberance: Animal Homosexuality and Natural Diversity (New York: St. Martin’s Press, 1999)
• Eva Cantarella, Bisexuality in the Ancient World [1988], 2η εκδ., μτφ. Cormac Ó Cuilleanáin (New Haven, CT: Yale University Press, 2002)
• John E. Boswell, Christianity, Social Tolerance, and Homosexuality: Gay People in Western Europe from the Beginning of the Christian Era to the 14th Century (Chicago, IL: University of Chicago Press, 1981)
• Mary B. Harris (επιμ.), School Experiences of Gay and Lesbian Youth: The Invisible Minority (Binghampton, NY: Haworth Press, 1998)
• Jennifer Terry, An American Obsession: Science, Medicine, and Homosexuality in Modern Society (Chicago, IL: University of Chicago Press, 1999)
• Arno Scmitt και Jehoeda Sofer (επιμς.), Sexuality and Eroticism among Males in Moslem Societies (Binghampton, NY: Haworth Press, 1991)

Η ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΗΛΙΟΦΑΝΕΙΑΣ

Μέρα έντασης σήμερα. Υποχρεώσεις στοιβάζονται βουνό γύρω μου, τα πράγματα που σημειώνω να κάνω τα έχω αμελήσει σκανδαλωδώς για έναν άνθρωπο με τη δική μου οργανωτικότητα και ακόμα και η δουλειά μου έχει μείνει πίσω - και μου αρέσει η δουλειά μου. Η μέρα πάντως κυλούσε, ακόμα και με τις διαπιστώσεις αυτές, ώσπου γύρισα σπίτι.

Εντάξει, έχω πολλά στο κεφάλι μου. H ζωή μου τελευταία δεν πήγαινε έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερα καλά και το επερχόμενο φανταριλίκι δεν τη βελτιώνει - αντίθετα, με κάνει να κοιμάμαι λιγότερο. Αλλά ξαφνικά βρίσκω να μη με χωράει ο τόπος, να με πλακώνουν οι τοίχοι, να μην έχω ενδιαφέρον για τίποτα, τίποτα, τίποτα. Πάω να ακούσω μουσική και συνειδητοποιώ με απορία ότι τα όσα συνήθως με χαροποιούν και με πορώνουν δεν μου μιλάνε στον συνηθισμένο ζεστό τόνο. Είναι σαν να τα παίζει ο γείτονας, όχι εγώ. Πιάνω να διαβάσω εφημερίδα, βρίσκω να βαριέμαι τα πάντα. Πιάνω ένα βιβλίο που παλεύω αυτές τις μέρες, και τι έγινε που το διαβάζω; λέω από μέσα μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, βάζω ένα ποτάκι, relax boy - μου λέω - και take it easy. Ανοίγω το ψυγείο, θα μαγειρέψω κάτι σκέφτομαι. Δεν το κάνω ούτε και αυτό τελικά, δεν έχω όρεξη για τίποτα. Παίρνω τηλέφωνα τους κολλητούς, μπας και παίξει κανά μπαράκι. Δευτέρα βράδυ όμως, άλλοι βαριούνται, άλλοι είναι, χμ, πολύ «απασχολημένοι». Ε, θα δω ταινία, λέω, να αξιοποιήσω και την τηλεόραση, που αλλιώς δεν την ανοίγω ούτε για πλάκα. Πιάνω τα DVD μου, πάλι καμία διάθεση. Ούτε Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δεν γουστάρω να δω. Μυστήρια πράγματα. Πιάνω μια τσόντα που μου αρέσει και τη βλέπω συχνά, την κλείνω στο πεντάλεπτο. Κανένα σκίρτημα συγκίνησης στα αμελέτητα…Μπαίνω στο blog, διαβάζω το ποστ της tinkerbell, αυτό με τις μίρλες ντε, σκάω ένα χαμόγελο. Αλλά κάτι συνεχίζει να μου τρώει τα σωθικά.

Ξαφνικά με ενοχλούν αφάνταστα πράγματα που εμένα «κανονικά» δεν με ενοχλούν. Με ενοχλεί πολύ που ο χώρος δίπλα μου στο κρεβάτι έχει μείνει τόσο κενός τελευταία. Ακόμα και οι περιστασιακές περιπέτειες, με τις οποίες ζω εδώ και κάμποσο καιρό, έχουν χαθεί. Η τελευταία ήταν η Λένα, ωραίο κορίτσι, αλλά πολύ βλήμα για να συνυπάρξουμε. Και πάει ίσως και τρίμηνο από τότε. Συνειδητοποιώ ότι αυτό που τώρα ήθελα πιο πολύ από κάθε τι είναι μια αγκαλιά, να αράξω έτσι λίγο, να γκρινιάξω, να μου πούνε σςςςς, θα περάσει. Και να κοιμηθώ νιώθοντας ότι δίπλα μου κοιμάται ένας άλλος άνθρωπος. «Ρε μαλάκα Anasazi», μου λέω φωναχτά, «τι συναισθηματισμοί είναι αυτοί; Μήπως γερνάμε; Εσύ, ο σκληρός, ο δεν πολυσκοτίζομαι, ο μίστερ κυνικότητα, ο κύριος βαριέμαι-εύκολα-και-το-δείχνω;;;;». Παρών. Ο ίδιος. Αλλά έχω κι εγώ ψυχή. Και λύγισα, εντάξει; «Σαν εκείνη την ιτιούλα που σου ’χα δείξει στη στροφή του δρόμου».

Κοπάνησα το ποτάκι και αποφάσισα, αφού γράψω τα παραπάνω, να πάω μια μεγάλη, μοναχική βόλτα στους δρόμους της Αθήνας. Αγκαλιά δεν έχει στο σπίτι και δεν γίνεται να την παραγγείλεις, λες και είναι πίτσα. Ίσως λίγος καθαρός αέρας να με συνεφέρει και δω την αυριανή επικράτεια της ηλιοφάνειας με άλλο μάτι. Ακούς εκεί να με πιάσει εμένα τέτοια κρίση...

Για να μην ξεχνιόμαστε...

Ίσως να το ξέρετε ήδη, αλλά εγώ σήμερα το ανακάλυψα. Οι γονείς του Άλεξ, του παιδιού που εξαφανίστηκε στη Βέροια, έχουν ανοίξει το δικό τους blog: http://natela-veria-gr.blogspot.com/

Ευτυχώς, όχι μόνο για να μην ξεχνάμε μία τρομερή υπόθεση που είναι ακόμα ανοιχτή, και λέει πολλά για το είδος της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Αλλά και για να μαθαίνουμε νέα από πρώτο χέρι - όχι από τα ελεεινά κανάλια και κάτι εφημερίδες τύπου Espresso, που κάνανε πάρτι πάνω από τη μοίρα του Άλεξ.

Κάθε φορά που βλέπω στα περίπτερα τη φωτογραφία του Άλεξ εξώφυλλο στην Espresso με άλλο ένα εξωφρενικό σενάριο να τη συνοδεύει (το οποίο δεν είναι παρά αποκύημα της φαντασίας των δημοσιογράφων), θαυμάζω ακόμα περισσότερο τους γονείς του. Γιατί εγώ στη θέση τους θα είχα βάλει βόμβα στα γραφεία της ξεδιάντροπης αυτής φυλλάδας ή θα είχα πάει πρωί με τους κολλητούς μου, με λοστούς και σιδερικά και θα τους το είχα κάνει καλοκαιρινό. Και ας με τιμωρούσε ο νόμος για καταστροφή ξένης ιδιοκτησίας κτλ.

Ωραία τα προστατεύουν όλα αυτά οι διατάξεις του νόμου, τους γονείς όμως τους Άλεξ πώς ακριβώς τους προστατεύει από τέτοια κοράκια; Πρώτα αυτά τα τελευταία θα βγαίνανε μετά να ζητάνε δικαιοσύνη και να φωνάζουν για δημοκρατία και τα λοιπά. Αυτή είναι η δημοκρατία των ΜΜΕ βλέπετε...

ΤΙ ΛΕΝΕ ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΔΙΑ;

Κάθε Πέμπτη κοιτάζω και εγώ για χάζι τα ζώδια στην Athens Voice, όπως και η μισή (τουλάχιστον) Αθήνα. Έχουν πλάκα. Αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι που τα διαβάζουν δεν το κάνουν για πλάκα. Λιγότερο ή περισσότερο πιστεύουν ότι μπορούν πράγματι να τους πούνε κάτι για την καθημερινότητά τους και τα προβλήματά τους. Λιγότερο ή περισσότερο, πιστεύουν ότι τα ζώδια αποκαλύπτουν τα γενικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας κάποιου. Ξέρετε, οι Δίδυμοι είναι διπρόσωποι, οι Ιχθύς ευαίσθητοι, οι Σκορπίνες οι καλύτερες στο κρεβάτι κτλ. Και - οι ελεύθεροι εκεί έξω θα το γνωρίζετε - δεν υπάρχει σχεδόν καμία κοπέλα που να μη σε ρωτήσει, όταν πρωτοβγείτε, τι ζώδιο είσαι (το ίδιο ισχύει και για τους γκέι). Ξενέρα μεγάλη φίλε...

Τα ζώδια όμως είναι μια ανοησία, μια τρομερά μεγάλη ανοησία. Η οποία έχει απλωθεί σαν πανούκλα, με αποτέλεσμα διάφοροι αστρολόγοι εκεί έξω να τα κονομάνε και να χαίρουνε μεγαλύτερης εκτίμησης από τον siddhartha, που είναι ιστορικός. Τα κονομάνε κοινώς απατεώνες και κομπιναδόροι, με την ανοχή και την ενεργό συμμετοχή της πλειονότητας της κοινωνίας. Όταν το έψαξα το θέμα έβαλα τα γέλια με το τι πραγματικά συμβαίνει. Και ελπίζω να γελάσετε και εσείς λίγο διαβάζοντας παρακάτω.

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Η αστρολογία είναι θεμελιωμένη στο έργο του αρχαίου Έλληνα αστρονόμου Πτολεμαίου. Από την αρχαία Ελλάδα προκύπτουν τα ωροσκόπια, τα δώδεκα ζώδια και η πίστη ότι οι κινήσεις των ουρανίων σωμάτων επηρεάζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα και συμπεριφορά. Από την εποχή του Πτολεμαίου όμως προοδεύσαμε. Και κοιτώντας τον ουρανό ανακαλύψαμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα, που εκείνος δεν μπορούσε να δει.

1. Πρώτα-πρώτα, δεν υπάρχουν μόνο δώδεκα αστρικοί σχηματισμοί από τους οποίους περνάει ο Ήλιος, αλλά δεκατέσσερις. Αυτό σημαίνει ότι κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν 14 ζώδια. Μια τέτοια απόπειρα πράγματι έγινε (από τον αστρολόγο Steven Schmidt), αλλά δεν έπιασε.
2. Δεύτερον, η αστρολογία ισχυρίζεται ότι κάθε πλανήτης ασκεί μια, έστω και μικρή, επίδραση στους ανθρώπους. Αλλά για αιώνες έκανε "ακριβείς προβλέψεις" αποδεχόμενη μόνο εφτά πλανήτες (οκτώ με τη Γη), εκείνους δηλαδή που μπορούσαν να δούνε οι αρχαίοι με γυμνό μάτι. Αυτούς που ανακαλύψαμε αργότερα χάρη στα τηλεσκόπια (Ουρανό, Ποσειδώνα και Πλούτωνα - αν και ο τελευταίος συζητιέται πλέον αν είναι πλανήτης) δεν ήξερε τι να τους κάνει και γι’ αυτό παρίστανε ότι δεν υπάρχουν, μέχρι να τους "βολέψει" κάπου.
3. Τρίτον και σπουδαιότερο - ΚΑΙ ΕΔΩ ΠΕΦΤΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΛΙΟ - ξέρουμε σήμερα πως στη διάρκεια των αιώνων η Γη αναπηδά ελαφρώς καθώς γυρίζει γύρω από τον Ήλιο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μεταβάλλεται η θέση του Ήλιου ως προς τους 12 αστερισμούς του ζωδιακού κύκλου, όπως τους βλέπουμε από τη Γη. Οι αστρολόγοι όμως δεν το λαμβάνουν υπόψη αυτό, αλλά συνεχίζουν να παριστάνουν πως οι αστερισμοί βρίσκονται στην ίδια θέση που τους αντίκριζε πριν τόσα χρόνια ο Πτολεμαίος! Για να σας το κάνω πιο λιανά: Αν κάποιος γεννηθεί μεταξύ 21 Μαρτίου και 20 Απριλίου, είναι, υποτίθεται, Κριός. Σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα όμως, στις ημερομηνίες αυτές ο Ήλιος βρισκόταν στους Ιχθύς, εξαιτίας των παιχνιδιών της τροχιάς του πλανήτη μας. Άρα, όποιος γεννήθηκε τότε, θα έπρεπε κανονικά να είναι Ιχθύς!
   
   Σκεφτείτε τώρα το γελοίο του όλου πράγματος, πόσες προβλέψεις και συζητήσεις έχουν γίνει για τα ζώδια, τη στιγμή που κανείς από εμάς δεν είναι στην πραγματικότητα το ζώδιο που νομίζει... Το ίδιο ανυπόστατες είναι και οι βλακείες που λένε για το Φεγγάρι, ότι οι φάσεις του (ειδικά η πανσέληνος) επηρεάζει τους ανθρώπους και τους κάνει να συμπεριφέρονται παράξενα και βίαια. Κάποιοι ταλαίπωροι έκατσαν και το ερεύνησαν στα σοβαρά, σώζοντάς μας από τον κόπο και το χαζό ερώτημα του "λες;".
   
   ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ Ε; ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΤΕ:

• Terence Hines, Pseudoscience and the Paranormal [1988], 2η εκδ. (Amherst, NY: Prometheus Books, 2003) - ειδικά σελ. 209
• Shawn Carlson, «A Double-Blind Test of Astrology», Nature, Vol. 318 (1985), σελς. 419-425
• James Rotton και Ivan Kelly, «Much Ado about the Fool Moon: A Meta-Analysis of Lunar-Lunacy Research», Psychological Bulletin, Vol. 97 (1985), σελς. 286-306

Για τη demonia και για τους άλλους που νιώθουν έτσι τελευταία

Τους βρήκανε σε ανασκαφές στην Ιταλία. Νεολιθική εποχή (6.000 - 5.000 π.Χ.). Μόλις δηλαδή οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να ζούνε σε μόνιμες κατοικίες και να ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Γραφή και τέτοια δεν είχανε τότε και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μάθουμε ποιοι ήτανε και γιατί τους θάψανε μαζί, έτσι αγκαλιασμένους. Μόνο το από τι πέθαναν μπορούν να βρούνε οι ειδικοί. Εγώ λέω ότι δεν πρέπει να μας νοιάζει αυτό. Να τους αφήσουν στην ησυχία τους, λέω εγώ. Το μήνυμά τους στην αιωνιότητα δεν γινόταν να είναι πιο σαφές... Αυτό είναι μήνυμα αγάπης και όχι οι ανέραστες πασχαλινές μαλακίες.

Μανιφέστο

Αγαπητό σύστημα,

μπορεί να φταίει το ρούμι για το γράμμα αυτό (πολύ Havana Club κύλησε στο ποτήρι απόψε). Αλλά ήθελα να σου πω δυο λογάκια. Έτσι γιατί τα δικαιούμαι. Για τις τόσες φορές που σε υπερασπίστηκα σε συζητήσεις με κομμουνιστές και εξωκοινοβουλευτικούς, τουλάχιστον. Που είπα ότι καλύτερα με σένα, γιατί τουλάχιστον έχουμε το ελεύθερο να σε βρίζουμε και να γράφουμε ό,τι θέλουμε. Στη Σοβιετική "ελευθερία" δεν θα επιτρέπονταν τα blogs, έτσι δεν είναι;

Για να δούμε, τι μου έδωσες ως σήμερα; Μια εκπαίδευση σκατά, που παράγει παπαγαλάκια και ντενεκέδες. Που τα βάζει μετά στα πανεπιστήμια και τα κάνει από ντενεκέδες σκουπιδοκάδους και από παπαγαλάκια όρνια. Πάλι καλά που είχα ένα σπίτι που μου έδωσε την αγάπη για την παιδεία να λες και μια φυσική αγάπη για το διάβασμα. Εγώ που λες έκανα και τα πανεπιστήμιά μου και τα λαμπρά μεταπτυχιακά μου - υποτροφίες κτλ. Εσύ δεν μου βρήκες τη δουλειά που μου έταξες, που είχες την υποχρέωση να μου βρεις αφού εκπλήρωσα όλες τις προϋποθέσεις που εσύ είχες βάλει. Είχες και άλλη μία, γραμμένη με αόρατο μελάνι, τη λαμογιά, τον κομματισμό, το γλύψιμο, τον σφουγγοκωλαρισμό. Εγώ αυτή δεν την υπόγραψα και εσύ τώρα κάνεις πως δεν υπάρχω. Και δεν σου αρέσουν τα όσα έμαθα στις παρυφές σου, τη rock κουλτούρα, την ανησυχία για τα πράγματα, την ικανότητα να μην τα βλέπω όλα μπλε, πράσινα και κόκκινα. Προσπαθείς να με πείσεις ότι παραστράτησα, ότι κάνω κακώς που δεν βλέπω τηλεόραση, που δεν πάω εκκλησία, που δεν ακούω Παπαρίζου. Που δεν με νοιάζει το πόσα λεφτά θα βγάζω, αλλά το τι θα κάνω με όσα βγάζω και το πώς θα τα βγάζω. Που φωνάζω φάουλ κάθε φορά που οι σοβαροφανείς ατζέντηδές σου βρίζουν τον Άσιμο, τη Γώγου, τον Αγγελάκα και μιλάνε ώρες για τη Γιουροβίζιον.

Μετά από όλα αυτά μου ζητάς να υπηρετήσω τη θητεία μου, το χρέος μου λες, την υποχρέωσή μου. Για πες μου ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ; Στο όνομα τίνος πράγματος; Μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Τούρκοι δεν μας απειλούν. Αν απειλούν την Κύπρο, ας κάνει κάτι η Κύπρος για αυτό. Είναι άλλωστε ένα ΑΛΛΟ κράτος. Οι υπόλοιποι γείτονες δεν μας απειλούν. Δεν έχω χρωστούμενα απέναντί σου. ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ. Και ζητάς και τα ρέστα. Με έχεις να κάνει να νιώθω σαν τον Richard Hannay στα 39 Σκαλοπάτια, σκαρφαλωμένος σε ένα τεράστιο ρολόι, να προσπαθώ να σταματήσω τους λεπτοδείχτες, να παγώσω τον χρόνο να μην κυλάει άλλο. Αυτό δεν ονομάζεται ψυχική οδύνη;

Τα Σύνορα Της Πατρίδας Μου

Μπορεί δίκαια...
Προκάλεσα με πάθος τη ζωή
Ασέβησα δύο φορές γιατί τους ήξερα τους Νόμους

Άσκησα την όραση για μακριά
Κι έχασα τα κοντινά μου

(δεν είναι από τον δίσκο. Έβαλα τον δίσκο γιατί παίζει όλη μέρα στο πικάπ του κεφαλιού μου σήμερα)

Για Την Πατρίδα Κι Όλους Αυτούς

Μαζί με την άνοιξη ήρθε και το χαρτί της στρατολογίας. Ο Μάιος θα γίνει στάνταρ ο χειρότερός μου μήνας, όλες οι συμφορές τότε με βρίσκουν τα τελευταία χρόνια. Σκέφτηκα να βγω Ι5, τρελός. Δεν θα δυσκολευτώ και πολύ να τους πείσω. Μερικούς στίχους από ποιήματα της Κατερίνας Γώγου να τους απαγγείλω, την έκανα τη δουλειά. Αλλά ξέρω γω τι γίνεται σε αυτή τη ζωή ρε πούστη μου;

Σκατά... Εγώ δεν είμαι άνθρωπος για τέτοιες βλακείες. Να κάνεις λέει τη "θητεία" σου και το "καθήκον" σου απέναντι στην πατρίδα. Ναι, απέναντι σε όλα αυτά τα μίζερα ανθρωπάκια της καθημερινότητας, τους τηλεορασόπληκτους "ανήσυχους" πολίτες, που βρωμάνε μούχλα και συντηρητικά. Που μια ζωή με φτύνανε και με λοξοκοιτάζανε. Τα μαλλιά μου, τις απόψεις μου, τη μουσική μου, τα εξαρχειώτικα στέκια μου, τα γούστα μου στο κρεβάτι, και κυρίως τις ανησυχίες μου και τα όσα με τρώνε τα βράδια και δεν κοιμάμαι. Αυτή ήταν η πατρίδα μου, αυτή η κοινωνία μου, έτσι πορεύτηκα. Και τώρα λένε ότι τους χρωστάω και κάτι, τα αρχίδια. Λες και μετά δεν θα συνεχίσουν να με αντιμετωπίζουν έτσι. Μια ροχάλα στο δόξα πατρί τους χρωστάω μόνο, κίτρινη, παχιά και σιχαμένη.

Ναυτάκι ο Anasazi... Πάνε τα μαλλιά μου, θα πηδάω γύρω από μεγάλους στρατώνες και θα φυλάγομαι από ανύπαρκτους εχθρούς. Για την πατρίδα κι όλους αυτούς, που κατάμουτρα στον δρόμο σε κοιτούν και σε φτύνουν. Ένα καφάσι μπίρες ήπια χθες φιλαράκι. Σταμάτησα το μέτρημα στις δώδεκα και μετά κοπάνησα και άλλες δύο... ξεπαραδιάστηκα και ούτε καν μέθυσα. Γαμώ το κέρατό μου, γαμώ!

Μαντζούνια, Τζινσένγκ Και Φραπελιά

Καθόταν και αγόρευε, το ζώον, στο διπλανό τραπέζι. Νέα κοπέλα, όμορφη ήταν, τσακίρικο μάτι, αλλά η βίδα στριμμένη. Έλεγε για την ψυχολόγο της, που την κρατάει αγκαλίτσα κατά την επίσκεψη και τη «θεραπεύει» με κάτι βοτάνια - από την Κίνα ήταν; από την Ινδία; Θα σας γελάσω.

Παλιά ιστορία αυτή με τις φαρμακευτικές ιδιότητες των φυτών. Κάθε γιαγιά από χωριό ξέρει να σου πει διάφορα. Η επιστήμη τις ξέρει και τις έχει χρησιμοποιήσει πάμπολλες φορές στην παρασκευή κανονικών φαρμάκων. Πιο γνωστή είναι η περίπτωση της ασπιρίνης, που έχει στα συστατικά της σαλκιλικό οξύ, ουσία που συχνά απαντά στα φυτά. Αλλά αυτό που συμβαίνει εδώ και περίπου δυόμιση δεκαετίες δεν έχει σχέση με την εμπειρική σοφία των παππούδων μας. Είναι αντιθέτως μια new age βιομηχανία εξαπάτησης, η οποία εξαπλώνεται ταχύτατα από την Αμερική προς τον υπόλοιπο κόσμο μέσω των καναλιών της παγκοσμιοποίησης. Όλα θεραπεύονται με μαντζούνια και τζινσένγκ για αυτούς τους ανθρώπους, είτε για σοβαρά σεξουαλικά προβλήματα μιλάμε, είτε για Αλτζχάιμερ, είτε για την απλή τόνωση της μνήμης, είτε για ό,τι μπορεί να βάλει ο νους. Το βιώσαμε πρόσφατα και στην Ελλάδα, στην κωμικοτραγική υστερία της φραπελιάς - πόσοι και πόσοι ταλαίπωροι καρκινοπαθείς άρχισαν να τσουρομαδάνε τις έρμες τις ελίτσες όπου τις έβρισκαν, καταλήγοντας με στομαχόπονους, διάρροιες και άλλα σχετικά. Εδώ έναν κανονικό φραπέ πίνεις νηστικός και τρέχεις στην τουαλέτα...

Αυτού του τύπου οι εναλλακτικοί «γιατροί» πουλάνε ως νέες ανακαλύψεις πολλά ήδη γνωστά πράγματα στους ειδικούς - άγνωστα, και επομένως και με δικαιολογημένα μεγάλη οικονομική αξία, είναι μόνο για τον κοσμάκη. Στην καλύτερη περίπτωση δεν προσφέρουν παρά μια ήπια ανακούφιση από το όποιο πρόβλημα, ποτέ θεραπεία. Στις ΗΠΑ η ανθηρή βιομηχανία που έχει αναπτυχθεί γύρω από τέτοιες πεποιθήσεις πέτυχε μάλιστα και έναν μεγάλο πολιτικό θρίαμβο το 1994. Κατάφερε να θεσπιστεί νομοθετική ρύθμιση η οποία απάλλασσε τα σχετικά προϊόντα από την ανάγκη να τσεκάρονται με τα κανονικά φαρμακευτικά κριτήρια, χαρακτηρίζοντάς τα ως «διαιτητικά συμπληρώματα» αντί για «φάρμακα». Αυτό σήμαινε βασικά ότι δεν χρειαζόταν να αποδειχθεί το βασικό - ότι δηλαδή πράγματι λειτουργούσαν - ούτε καν ότι περιείχαν όντως τα συστατικά που αναγράφονταν στις ετικέτες.

Από όλα όσα ισχυρίζονται οι οπαδοί της βοτανοθεραπείας, μόνο στην περίπτωση της κατάθλιψης αποδείχθηκε επιστημονικά ότι το υπέριο ή βαλσαμόχορτο (St. John's Wort) μπορεί πράγματι να φανεί αποτελεσματικό. Πιο αποτελεσματικό μάλιστα και από κανονικά φάρμακα, τα οποία για χρόνια συστήνονταν στους πάσχοντες από κατάθλιψη. Κατά τα άλλα ο κοσμάκης πίνει αφειδώς ροφήματα από πράγματα οι παρενέργειες των οποίων είναι άγνωστες. Εδώ έχει παρενέργειες το αποδεδειγμένα ευεργετικό σκόρδο: μειώνει, βρέθηκε, σημαντικά την ικανότητα του αίματος να πήζει. Πράγμα ευεργετικό για την καρδιά (απομακρύνει τον κίνδυνο θρόμβωσης), αλλά επικίνδυνο σε περίπτωση λ.χ. ενός ατυχήματος ή μιας χειρουργικής επέμβασης. Πού οδηγούμαστε ειλικρινά δεν ξέρω...

ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΛΣΑΜΟΧΟΡΤΟ ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

Anna Rita Bilia, Sandra Gallori και Franco F. Vincineri, «St. John’s Wort and Depression: Efficacy, Safety, and Tolerability - An Update», Life Sciences, Vol. 70 (2002), σελς. 3077-3096

ΥΓ: Αν καλλιεργείτε βαλσαμόχορτο, προσέξτε να μην το πλησιάζουν οι γάτες. Είναι δηλητηριώδες για αυτές.

Ακόμα Κι Εσύ Ρε Πούστη Μου, Ακόμα Κι Εσύ...

Ακόμα κι εσύ! Σε μια τέτοια στιγμή, τώρα, που εσύ πριν από όλους θα έπρεπε να ξέρεις τι σημαίνει για μένα. Ιδιαίτερα με την πιο ανάποδη δυνατή τροπή που θα μπορούσαν να πάρουν τα πράγματα. Είπες ένα τσουβάλι ηλιθιότητες, τη μία πίσω από την άλλη, τη μία χειρότερη από την άλλη. Και στο τέλος είπες κι εκείνη την ατάκα. Δεν θυμάμαι να έχω απογοητευτεί ποτέ μου περισσότερο από κάποιον άνθρωπο. Τελεία.

This Chaos Is Killing Me...

Η μοναξιά είναι ένα ύπουλο, σιχαμένο συναίσθημα. Που σου χτυπάει την πόρτα ακάλεστο και θρονιάζεται στο σαλόνι σου φλυαρώντας ακατάσχετα και αποσυντονίζοντάς σε. Μπορεί να έχεις περάσει όλη σου τη μέρα αισθανόμενος και γαμώ, ότι είσαι χαΐστας και έτσι. Και εκεί που σουρουπώνει, τσουπ, νάτηνε η καριόλα, κάθεται απέναντί σου και αρχίζει τα δικά της.

"Να 'πα να γαμηθείς να σιάξεις", της λες αρχικά, "μπας και πάψεις να είσαι τέτοια ξινομούνα". Αλλά τα μπινελίκια δεν βοηθάνε, είναι χοντρόπετση σαν τροπικό παχύδερμο. Γελάει απλά και σου απαντάει σαν αγάμητη θείτσα, "τι έγινε Anasazi αγόρι μου, τι παράξενες σκέψεις μπήκανε πάλι στο μυαλό σου, κάτσε εδώ να μου τις πεις". Τι να κάνεις κι εσύ, αρχίζεις να ανοίγεις τις μπίρες και τα ουίσκια, παίζεις Motörhead στη διαπασών (You win some, lose some, it's all the same to me/The pleasure is to play, it makes no difference what you say) και, εντάξει, δεν τη ξεφορτώνεσαι, αλλά τουλάχιστον της πατάς το mute για λίγο.

Αλλά δεν της ξεφεύγεις της γριάς αράχνης. Είναι φτιαγμένη από μια πάστα που εσύ δεν μπορείς ούτε να αγγίξεις. Μπορείς να την καταραστείς, να τη φτύσεις, να σκούξεις, να τα σπάσεις, να της δείξεις τα αρχίδια σου. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να την τσαντίσεις και να την κάνεις να σου αποκαλυφθεί σε όλη της την τρομακτική γύμνια. Τι να χαμπαριάσει αυτή, αυτή που για αιώνες έχει γαμηθεί ουρλιάζοντας στις πιο ακόλαστες παρτούζες, που έχει πουληθεί στα σκλαβοπάζαρα της Γης, που έχει κατεβάσει τζαμαρίες με αλυσίδες, που έχει μετρηθεί πόντο-πόντο στα κατουρημένα, μισοφωτισμένα στενά, που έχει χορέψει ζεϊμπεκιές ξιπόλητη στα τραπέζια των μαχαιροβγαλτών; Σου δίνει απλά μία και σε βάζει στη θέση σου. "Τσουτσέκι!", σου λέει, "για μαζέψου, γιατί σαν πολύ απλώθηκες".

Δεν φταις μόνο εσύ αγάπη μου. Τα φταίω κι εγώ, να μην κρύβομαι. Το παράξενο κεφάλι μου, όλα αυτά που με καίνε και με σπρώχνουν μακριά από την κάθε είδους "κανονικότητα". Την "κανονικότητα", που από μικρό παιδί με αναθρέψανε ότι έπρεπε να σέβομαι σαν θεά. Και την άλλη "κανονικότητα", αυτή που φτιάχνουν όσοι πάνε κόντρα στο ρεύμα, χωρίς να αναλογίζονται ότι τελικά φτιάχνουν κάτι εξίσου αποπνικτικό για όποιον δεν χωράει. Βαρύ πάντα το τίμημα της αποστασίας, αχαρτογράφητη η διαδρομή στα περιθώρια της σελίδας, κορόνα-γράμματα οι επιλογές, βροχή μερικές φορές τα χαστούκια. Και αν σηκώνεσαι τελικά, λασπωμένος και με ματωμένα τα χείλια, και λες θα προχωρήσω ρε πούστη μου, το κάνεις από ένα τρελό πείσμα να υπάρξεις με τους δικούς σου όρους. That's the way I like it baby, I don't want to live forever...

Στα Φανάρια Της Γερμανίας

Μέσα στο 2007, ένας συμπατριώτης και "συνάνθρωπός" μας (τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία), 36 ετών, ενεπλάκη σε αυτοκινητιστικό ζήτημα στη Γερμανία. Αντιγράφω από την περιγραφή των συνθηκών ατυχήματος που ο ίδιος κατέθεσε στην ασφαλιστική του, κρατώντας απαράλλαχτη την ορθογραφία (το πού τη βρήκα είναι μια άλλη ιστορία):

-

Ήμουνα στα φανάρια και περίμενα να ανάψι το πράσινο σταματιμένος (έβρεχε). Αυτή η πουτάνα έρχετε και μου τιν ανάβι. Κατεβένο κάτο και τις λέω στραβομάρα έχεις; Αυτή μου απαντά ότι εγώ έβαλα την όπισφεν και τι χτίπισα. Τις μάνας σου... τις λέω που σε χτίπισα. Πίγε να βγη και αποπάνο η κουφάλα. Τις λέο να ρθουν οι μπάστη και αυτή φέβγι. Δεν πίρα τιλέφονο εγώ τους μπάστι γιατί δεν είχα μονάδες. Πάω εγώ στην αστυνομία και τιν βγέπο εκεί. Μας πίραν κατάθεσι και μου πε η αστυνομικός να πληρόσο τιν ζημιά της και να τελιόνουμε. Τις λέω εγώ να πάρι τα (Αρχ.) που θα τιν πλιρόσο. Και τόρα θα πάμε στα Δικαστίρια. Στήλτε δικιγόρο γιατή την γαμήσαμε άμα πάμε στα δικαστίρια. Ηποστιρίζοντε μεταξί τους οι Γερμανί. Ότι δεν καταλαβάτε πάρτε τηλέφωνο.

-

Να βάλω τα γέλια; Να μπήξω τα κλάματα; Σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει πιθανότητα ούτε ένα τοις εκατό εγώ με τον άνθρωπο αυτόν να συνυπάρξω χωρίς να γίνουμε μπίλιες. Χαίρομαι πολύ που ζει στη Γερμανία. Λυπάμαι μόνο τους Γερμανούς που θα πέσουν πάνω του.

I Want The Airwaves...

Είμαι ένας άνθρωπος τρελαμένος με τη μουσική. Σπάνια θα με δείτε να χορεύω. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω κάποιο όργανο (παρότι στην οικογένειά μου παίζουνε). Και από τις αντιδράσεις μου οι περισσότεροι θεωρούν συχνά ότι είμαι ένας ψυχρός και εγκεφαλικός ακροατής. Μέσα μου όμως παίρνω φωτιά: πετάω σε ανεξερεύνητους γαλαξίες, πέφτω χωρίς αλεξίπτωτο σε άγριους γκρεμούς, ο εσωτερικός μου κόσμος γίνεται μια μάζα που ξαναπλάθεται, που θέλει να μάθει τα πάντα από την αρχή και να τα φάει με λαιμαργία. Κάθε φορά που ακούω κάτι που με συγκινεί βαθιά δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος έπειτα.

Είναι πολλά τα πράγματα που έχω αγαπήσει παράφορα στη μουσική. Και σήμερα θέλω να γράψω για ένα από αυτά. Θέλω να γράψω για τους Ramones. Που τόσο μόδα έχει γίνει τελευταία να φοράνε τα μπλουζάκια τους διάφοροι δήθεν ροκάδες και κάτι γκομενίτσες που η μόνη τους σχέση με το ροκ άρχισε και τέλειωσε στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τα τρία βασικά μέλη των Ramones πέθαναν στα τελευταία έξι χρόνια το ένα μετά το άλλο - και μαζί τους ένιωσα να πεθαίνει και ένα κομμάτι της δικής μου ροκ εφηβείας. Την οποία προσβάλλουν τώρα και από πάνω οι Ραμονομοδάτοι. Οι Ramones ήταν το καλύτερο πανκ συγκρότημα του κόσμου. Ξέρω πως υπήρξαν και οι Sex Pistols και οι Clash και ο Iggy Pop με τους Stooges, και δεν ισχυρίζομαι ότι δεν ήταν σπουδαίοι. Αλλά δεν κοίταξαν το ροκ εν ρολ γυμνό (ακόμα και ο Iggy του φόρεσε τελικά ένα μποξεράκι), δεν καταλάβανε τόσο σε βάθος την επαναστατική ουσία της απλότητάς του, ούτε έσκυψαν με τόση αγάπη πάνω από τη μελωδική μαστοριά των Beatles. Σε βάθος χρόνου μάλιστα θεωρώ πως ξεφτιλίστηκαν, ενώ οι Ramones απλά γέρασαν...

-

Οι Ramones ήταν άνθρωποι άλλων καταβολών, αυτών που οι γονείς μου θα χαρακτήριζαν ως «χθαμαλών». Δεν θα μπορούσαν ποτέ να διαβάσουν ένα κείμενο σαν αυτό που γράφω τώρα (πολύ απλά δεν θα καταλαβαίνανε τι λέει). Και θα απορούσανε που η μουσική τους έκανε άνω-κάτω την ψυχή μου. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς ήταν μεγάλοι κόπανοι, όσον αφορά τα πιστεύω τους (ναι, για τον Johnny χτυπάει αυτή η καμπάνα). Αλλά όταν ο εξοπλισμός τους έμπαινε στην πρίζα όλα γίνονταν μαγικά: γίνονταν θεοί, τα σκισμένα τους μπλουτζίν, τα μακριά μαλλιά του Joey, οι κιθαριές τους και τα αφοπλιστικά ποπ τους ρεφρενάκια ανακατεύονταν στο πιο μεθυστικό κοκτέιλ.

Όταν το έπινες, η Σίνα φαινόταν ως το πιο γοητευτικό πανκιό του κόσμου (“Sheena Is A Punk Rocker”), η κομμουνιστική Κούβα έμοιαζε με το πιο κουλ μέρος του πλανήτη (“Havana Affair”), ο περίγελος των αξιών του μέσου ανθρώπου άγγιζε τα επίπεδα του Κουρδιστού Πορτοκαλιού του Stanley Kubrick (“Teenage Lobotomy”) και η ροκ εν ρολ παιδεία φάνταζε πολύ πιο ουσιαστική από κάθε μάθημα ιστορίας στο Λύκειο (“Rock ‘n’ Roll High School”). Αλλά και στην ας την πούμε «παρακμή» τους οι Ramones έβγαλαν τραγουδάρες: το “Somebody Put Something In My Drink” έγινε δικαίως ύμνος στα ροκάδικα (άρχισαν έτσι βέβαια να το ακούνε και οι άσχετοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Το “Pet Sematary” ακούγεται, ως ατμόσφαιρα, λες και βγήκε από τις καλύτερες σελίδες του Stephen King. Και το “Poison Heart” παραμένει μία από τις αγαπημένες μου ροκ μπαλάντες.

Αλλά το πιο αγαπημένο μου από όλα ίσως τελικά να είναι το “We Want The Airwaves” (από το Pleasant Dreams του 1981). Εκρηκτική ροκιά, καταιγιστικής δύναμης, κάνει τα βάρη της ζωής να μοιάζουν με μια χούφτα σκόνη στην παλάμη που της κάνεις μια φου και την ξεφορτώνεσαι.

We want the world
And we want it know
We're gonna take it anyhow

Θέλησα να γράψω σήμερα για τους Ramones, γιατί είναι μια από τις μέρες που νιώθω έτσι ακριβώς, όπως λένε οι στίχοι αυτοί. Που νιώθω ότι εγώ θα ζήσω και θα τα καταφέρω και δεν θα αφήσω κανένα αρχιδάκι να μου κουνιέται και να με ρίχνει ψυχολογικά. Ξέρω κατά βάθος ότι δεν είναι τόσο απλό. Αλλά σαν το ακούω αυτό το κομμάτι μου φαίνεται τόσο απλό, σας το ορκίζομαι...

Δαιμονισμοί Και Εξορκισμοί

Πάω συχνά για φαγητό σε ένα μέρος που δουλεύει μια κοπέλα, η Βάσω. Τόσον καιρό έχουμε γνωριστεί κιόλας και μιλάμε καμιά φορά, όταν έχει άπλα, είναι ένα καλόκαρδο και χαμογελαστό κορίτσι. Σε κάποια φάση νομίζω μάλιστα πως μου την ψιλοέπεφτε - χωρίς ελπίδα, γιατί τόσα "κυβικά" δεν τα αντέχω (και μη βαράτε, γούστα είναι αυτά). Χθες λοιπόν μου άρχισε μια ιστορία για έναν φοβερό παπά που είναι μάστορας στους εξορκισμούς και έχει θεραπεύσει, λέει, πολλούς δαιμονισμένους. Αντέδρασα με δυσπιστία και δεν πήρε πολύ μέχρι να ανάψει λίγο η κουβέντα. Της είπα ότι δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Στράβωσε. Προσπάθησα να της εξηγήσω τι είναι στην πραγματικότητα όλοι αυτοί που λέμε «δαιμονισμένους». Στράβωσε ακόμα περισσότερο. Σταμάτησα.

Το βρίσκω τρομερό που οι άνθρωποι εκεί έξω πιστεύουν ακόμα ότι κάποιοι παθαίνουν ό,τι και το κοριτσάκι στον περίφημο Εξορκιστή του William Fiedkin (1973) - μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου, όπως πιστεύω (δεν υπάρχουν και πολλές, εδώ που τα λέμε). Ότι δηλαδή ένας «δαίμονας» μπαίνει μέσα τους και τους κυριαρχεί. Κάτσε ρε φίλε, θα μπορούσε να με κόψει κάποιος στο σημείο αυτό, πώς δεν υπάρχουν δαιμονισμένοι; Πράγματι, υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι πράοι και ήρεμοι που ξαφνικά μπορεί να πέσουν κάτω, να χτυπιούνται σαν χταπόδια, να σκούζουν και να ουρλιάζουν βρισιές και κατάρες με μια λύσσα που κανείς από όσους τους ξέρει δεν θα φανταζόταν πως είχαν μέσα τους.

Προτού όμως τρέξουμε τον έρμο τον «δαιμονισμένο» σε κάποιον παπά, που θα τον ραντίσει με αγιασμούς και θα του διαβάζει προσευχές για «να γίνει καλά», καλό θα ήταν να συμβουλευόμασταν έναν ειδικό. Ένας καταρτισμένος νευρολόγος θα μπορούσε αμέσως-αμέσως να μας διαβεβαιώσει ότι η συμπεριφορά του «δαιμονισμένου» οφείλεται σε μια σπάνια νευρολογική ασθένεια, το σύνδρομο Ζιλ ντε λα Τουρέτ (Gilles de la Tourette), που τώρα τελευταία μελετάται εξονυχιστικά. Κατά τύχη μπορεί κατά τη διάρκεια του «εξορκισμού» τα συμπτώματα κάποιου ασθενούς να καταπραϋνθούν. Αλλά αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν. Δεν υπάρχει άλλωστε ούτε μία επιστημονικά αποδεδειγμένη περίπτωση ότι ο εξορκισμός θεράπευσε κάποιον με σύνδρομο ντε λα Τουρέτ.

Η εκκλησία δεν είναι καθόλου άμοιρη ευθυνών για τη διάδοση της πίστης στους «δαιμονισμένους». Και εύκολα καταλαβαίνει κανείς το γιατί: πρώτα-πρώτα, γιατί οι περισσότεροι παπάδες κάνουν εξορκισμούς με το αζημίωτο (και αφορολόγητο, θα πρόσθετα). Και δεύτερον, σε ένα πιο ιδεολογικό επίπεδο, γιατί μια τέτοια πίστη προϋποθέτει την αποδοχή του ότι ο Χριστιανισμός είναι μια «αληθινή» θρησκεία. Διαφορετικά κανείς δεν θα πίστευε ότι οι «δαίμονες» ξεριζώνονταν χάρη στη δύναμη του Ιησού, του σταυρού κτλ. Παραδέχομαι ότι στην όλη αντιμετώπιση των δαιμονισμένων υπάρχει μια κάποια πρόοδος, αν σκεφτεί κανείς πως υπήρχαν εποχές όταν τους άρρωστους τους καίγανε στις πυρές της «πολιτισμένης» Δύσης, ως ανθρώπους που αποδεδειγμένα τα είχαν κάνει πλακάκια με τον Διάβολο. Τώρα τους ραντίζουν απλά με ποσότητες αγιασμού. Θα έπρεπε όμως να μας αρκεί αυτό;

ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ, Ε; ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΤΕ:

• Joseph Jankovic, «Tourette’s Syndrome», New England Journal of Medicine, Vol. 345 (2001), σελς. 1184-1192
• Arthur Shapiro και Elaine Shapiro, «Tourette Syndrome: History and Present Status», στο Gilles de la Tourette’s Syndrome, επιμ. Arnold Friedhoff και Thomas Chase (New York: Raven Press, 1982), σελς. 17-23

Άφιξη Στον Πλανήτη Μπλογκόσφαιρα

Δεν ξέρω ακριβώς πώς βγήκα έτσι όπως βγήκα, δεν έχω όλες τις απαντήσεις. Ξέρω όμως πως απόκτησα ένα παράξενο, γεμάτο αντιφάσεις, κεφάλι στον κόσμο αυτόν, που το απασχολούν πολλά. Που δεν χωράει πουθενά, πουθενά, πουθενά - όπως λέει και το τραγούδι. Που στην εποχή των εξερευνητών θα έφευγε με τον Κολόμβο, όχι για το χρυσάφι των Ινδιών, αλλά έτσι για να δει τι έχει εκεί, πέρα από τον ωκεανό. Που μερικές φορές γίνεται τόσο δύσκολο να το διαχειριστώ, ώστε εύχομαι να γινόταν να κάνω διακοπές μακριά του, αντί να κάνω τον ηλεκτρολόγο και να διορθώνω τα βραχυκυκλώματά του. Ας το πάω λοιπόν μια βόλτα στη μπλογκόσφαιρα, αφού το απαιτεί με τέτοιο πείσμα εδώ και πόσες μέρες τώρα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να πάψει να μου φωνάζει προτού κοιμηθώ, σαν κακομαθημένο μικρό, "θέλω να πάω στη μπλογκόσφαιρα, να δω τι έχει εκεί, να δω αν μπορώ να χωρέσω κάπου στις απέραντες εκτάσεις της"! Είναι άλλωστε στο ίντερνετ που παίζεται το παιχνίδι σήμερα, με τα υπέρ και τα κατά του, σε πάρα πολλούς τομείς...